หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2706

หลินมั่วและไท่จื่อเดินทางมาถึงเรือหรงลี่ในช่วงรุ่งสาง

แสงไฟที่หรูหรา ตัวเรือขนาดมหึมา และแม้แต่ลมทะเลที่พัดผ่านเรือก็ยังมีกลิ่นอายของความหรูหรา

แต่หลินมั่วอกที่จะขมวดคิ้วสงสัยไม่ได้เมื่อมองไปที่เรือลำยักษ์ที่อยู่ด้านหน้าของเขา เพราะนอกเหนือจากเสียงเครื่องดนตรีบรรเลงแล้ว กลับไม่มีเลียงอื่นใดเล็ดลอดออกมาอีกเลย

แม้ว่าไฟจะเปิดสว่าง แต่ดูเหมือนไม่มีผู้คน

ถึงงานจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่สถานการณืตรงหน้าก็ดูแปลกไปซักหน่อยจะเป็นไปได้เหรอที่เรือนี้จะไม่มีใครแม้แต่พนักงานบริการ?

“ลูกพี่ครับ ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว เรือนี่ทำผมอยากอาเจียนจบแทบบ้า

ขึ้นไปบนเรือพักหายใจก่อนเถอะ”

เมื่อเรือเข้ามาใกลเ ไท่จือก็กระโดดขึ้นไปทันที

“เดี๋ยวไท่จื่อจะไปดูให้ก่อนว่ามีสาวงามในเรือบ้างมั้ย”

ลูกน้องต่างพากันส่งเสียงเชียร์ให้กับคำพูดและการกระทำของเขา

“ไท่จื่อสุดยอดไปเลย”

“ใครมันจะไปสู้พี่ไท่จื่อของเราได้”

และในขณะที่ทุกคนส่งเสียงเชียร์นั้นก็มีคนเอานิ้วใส่ปากพร้อมกับเป่าเป็นเสียงนกหวีด

จู่ๆ หลินมั่วก็นิ่งไป

“ไท่จื่อ ระวังนะเรือลำนี้มันแปลกๆ”

ตอนแรกเขาจะขัดขวางไม่ให้ไท่จือขึ้นเรือไป แต่เสียดายที่เขายังพูดไม่ทันจบ ท่ามกลางเสียงเชียร์มากมายไท่จื่อก็หายไปแล้ว ราวกับเข้าไปในกลีบเมฆ

เมื่อหลินมั่วเห็นดังนั้นเขาก็รีบตามไปในทันที

“จับตาดูเรือรบและบริเวณโดยรอบไว้ให้ดี”

เมื่อเห็นท่าทีที่ดูจริงจังของหลินมั่ว พวกเขาก็รับรู้ได้ทันที

“ทุกคน จับตาดูบริเวณโดยรอบไว้ให้ดี”

หลังจากที่สิ้นเสียงสั่งของอาเฟย ทุกคนก็อยู่ในท่าทางทีเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

ทันทีที่เขาพูดจบ ไท่จื่อก็ร้องอุทานออกมา

“เดี๋ยวนะ คนนี้ฉันรู้จัก นี่มันคนของติงลี่ไม่ใช่เหรอ

ครั้งก่อนที่เราไปเมืองไห่ฟาง พวกเขายินอยู่ข้างๆ ติงลี่หนิ ดูเย้อหยิ่งชะมัด”

ไท่จื่อมันจะจำพวกที่ดูเย้อหยิ่งได้แม่นเป็นพิเศษ

หลินมั่วเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับคุกเข่าลง เมื่อเขาเห็นบาดแผลของผู้ตาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

พายุเข็มดอกสาลี่และยังเต็มไปด้วยพิษที่ร้ายแรงอีกด้วย

เขาเคยเจอกับมันมาก่อน อาวุธที่น่ากลัวแบบนี้ หากไม่ระวังตัวหลินมั่วเองก็จะถูกโจมตีไปด้วย

เขาเห็นแล้วว่าศพที่ตายเหลื่อนอยู่ตรงหน้าถูกสังหารด้วยอาวุธเหล่านี้ และเสียชีวิตลงด้วยพิษของมัน ก็ไม่แปลกหรอกว่าทำไมจุดเกิดเหตุถึงเต็มไปด้วยรูกระสุนมากมายขนาดนี้

“งั้นเราออกไปจากที่นี่กันก่อนดีมั้ย ที่นี่มันน่ากลัวเกินไป”

แม้ว่าไท่จื่อจะเคยสังหารคนมาไม่น้อย แต่เขาก็ยังหวาดกลัวกับเหตุการณ์ตรงหน้า