หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2750

ไป๋หลางเห็นหลินมั่วขมวดคิ้วก็คิดในใจว่าหลินมั่วต้องเดือดร้อนแน่เพราะเขาไม่รู้อาการป่วยที่แน่ชัด สหายหมอผีคนอื่นๆ รอบตัวเขาก็มีท่าทีดูถูกเหยียดหยามเช่นกัน

“หมอเทวดา นายไหวรึเปล่าน่ะ เวลาของทุกคนมีค่านะ”

ทุกคนเฝ้าดูหลินมั่ววางมือบนข้อมือของชายวัยกลางคนในชุดสูทเป็นเวลาเกือบสิบนาที แต่ก็ยังไม่มีผลใดๆ พวกเขาเริ่มใจร้อนเล็กน้อย ผู้เกี่ยวข้องที่ยกแขนตลอดก็เริ่มปวดเมื่อย

“ผลเป็นไงบ้างล่ะ ?”

แม้น้ำเสียงจะนิ่งสงบ แต่ก็เป็นเพียงเพราะเขาควบคุมมันได้ ในใจหยุดบ่นไม่ได้จริงๆ

มีปัญหาก็คือมีปัญหา ไม่มีปัญหาก็คือไม่มีปัญหา ก็แค่ประโยคเดียวยืดเยื้อมานานอะไรขนาดนี้ น่ารำคาญ !

ไป๋หลางมองไปรอบๆ ด้วยความได้ใจอยู่ลึกๆ ไม่คิดเลยว่าเจ้าเด็กนี่จะกล้าดูถูกอาจารย์ของตน ไม่มีทางที่เรื่องนี้จะแก้ไขได้ง่ายๆ ในวันนี้

“หลินมั่ว ถ้าตรวจสอบไม่พบอะไรก็บอกมาตรงๆ เลยเถอะ ยื้อเวลาต่อไปก็ไม่ได้ผลหรอก”

“ถ้ายอมแพ้ตอนนี้ก็คุกเข่ารับผิดซะ แล้วจากนี้ไปก็อย่าแตะต้องทักษะการแพทย์อีก แล้วฉันจะไว้ชีวิต ให้ทนกับความทรมานจากการตัดมือทั้งสองข้าง”

เขาไม่เพียงต้องการทำให้หลินมั่วอับอายต่อหน้าทุกคน แต่ยังต้องการตัดอาชีพแพทย์ในอนาคตของเขาออกไปโดยสิ้นเชิงอีกด้วย

หลินมั่วไม่ได้สนใจเสียงเจื้อยแจ้วของไป๋หลาง เขาคลายมือและเอ่ยถามอย่างจริงจัง

“อาหารหลักของคุณในช่วงหกเดือนที่ผ่านมาคืออะไร”

หลินมั่วยื้อเวลาเนิ่นนานไม่ใช่เพราะไม่รู้อาการป่วยของชายวัยกลางคน ในทางตรงกันข้าม สภาพร่างกายของคนคนนี้แย่มาก เหมือนถูกแขวนเอาไว้ ถ้าใช้คำเดียวเพื่ออธิบายก็คือเป็นฟางเส้นสุดท้าย

ไป๋หลางที่อยู่ข้างๆ เอ่ยปากพูดแดกดัน “ฉันว่านะหมอเทวดา ทักษะการแพทย์นายไม่ไหวก็พอเถอะ ไม่มีสามัญสำนึกขั้นพื้นฐานในชีวิตเลยเหรอ ?”

“คนเราไม่กินข้าวเป็นอาหารหลัก ก็ต้องกินเมนูเส้น ไม่สามารถอยู่รอดได้ด้วยการกินดิน”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ผู้ชมระเบิดเสียงหัวเราะทันที พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะดูถูกหลินมั่ว

บุคคลที่เกี่ยวข้องอย่างชายวัยกลางคน ใบหน้าของเขาตกตะลึงมากในเวลานี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ชัดเจนว่าเขาไม่ได้กินข้าวหรือเมนูเส้นในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา

“หมอเทวดาหลินพูดถูก ครึ่งปีมานี้ผมกินยาเป็นอาหารตลอด”

ประโยคนี้ทำให้ผู้คนฮือฮา แค่ตรวจชีพจรก็สามารถวินิจฉัยได้ว่าคนไข้กินอะไรเข้าไปจริงเหรอ ?

หลินมั่วพยักๆ หน้า ถอนหายใจเล็กน้อย “สภาพร่างกายของคุณในตอนนี้เป็นเหมือนระเบิดเวลา ถ้ามันระเบิด คุณก็จะตาย”

การวินิจฉัยของเขารุนแรงมากจนชายวัยกลางคนพบว่าเป็นการยากที่จะยุติมันไปได้สักระยะ

“นี่มัน…”

“มีอะไรเข้าใจผิดแน่เลย ก็เห็นอยู่ว่าร่างกายของผมแข็งแรงมาก จะมีอันตรายได้ยังไง !”

พูดจบ เขาก็งอแขนเบ่งกล้ามเพื่อแสดงร่างกายที่แข็งแกร่งของตน