หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2794

หลังจากพักฟื้นอยู่เป็นเวลานาน ขาที่หักที่ถูกไท่จื่อทำร้ายก็ฟื้นฟูมาเกือบแปดส่วนแล้ว แม้จะเดินนานๆไม่ได้ แต่ก็สามารถลุกจากเตียงและเดินไปมาด้วยไม้เท้าได้

ในช่วงที่เขาป่วยอยู่ เขาตระหนักดีว่าคำเตือนของหลินมั่วก่อนหน้านี้นั้นแม่นยำขนาดไหน

ในตอนแรก ญาติรุ่นเดียวกันของเขายังคงเยาะเย้ยเขา แต่เมื่อเวลาผ่านไป เห็นว่าเขานอนอยู่บนเตียงเฉยๆโดยไม่มีความคืบหน้าใดๆ ความสนใจที่มีต่อเขาก็ค่อยๆจางลง จนถึงตอนนี้นอกจากพ่อแม่ของเขาที่กลับมาเยี่ยมเขา และถามไถ่เกี่ยวกับอาการป่วยของเขาแล้ว ไม่มีใครสนใจคนพิการอย่างเขาอีกต่อไป

นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีให้ติงลี่พัฒนาอิทธิพลของเขาอย่างเงียบๆ บรรดาสมุนเก่าของเขาที่รอดชีวิตจากการต่อสู้แย่งชิงสมบัติของเจิ้งจือหลงได้เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อรวมกับสมุนใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามา ตอนนี้ติงลี่มีอิทธิพลมากเกือบพันห้าร้อยคน

นี่เป็นเพราะเขาฟังคำแนะนำของหลินมั่ว ซึ่งนั่นยังไม่รวมคนที่เขาตัดออกจากบัญชีตามคำแนะนำของหลินมั่ว ซึ่งต้องสงสัยว่าเป็นสายลับ ถ้าไม่ตัดออกจำนวนคนของเขาน่าจะมากกว่าสองพันคนไปแล้ว

และจากพันห้าร้อยคน ครึ่งหนึ่งเป็นกำลังที่เปิดเผยของเขา ส่วนอีกครึ่งหนึ่งซ่อนตัวอยู่เพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจจากทุกคน แบ่งย่อยเป็นกลุ่มเล็กๆ ฝึกฝนอย่างลับๆในที่มืด

ในวันที่อากาศอบอุ่นเหมือนทุกๆวัน ติงลี่จิบชาเขียวพลางนอนอาบแดดอย่างสบายๆ โดยเพลิดเพลินกับคนรับใช้สาวที่คอยปรนนิบัติพัดวีไปด้วย อย่างมีความสุข

“น้องชายช่างมีความสุขเสียจริงนะ!”

ติงลี่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ก็ลุกขึ้นนั่งพรวดพราด “พี่เหวินเฉียงพี่มาได้ยังไง พวกเราไม่ได้ติดต่อกันระยะหนึ่งแล้วนะ”

นับตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่แยกทางกับกวนเยียที่เมืองไห่ฟาง ทั้งคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ติงลี่รู้สึกชื่นชมพี่เหวินเฉียงผู้นี้ที่ทั้งฉลาดและมีฝีมือที่ร้ายกาจและยังเป็นพี่ชายร่วมสาบานที่น่าเคารพ

“ช่วงนี้มีเรื่องยุ่งๆเยอะ พอดีว่างเลย นี่ไม่ใช่มาเยี่ยมนายแล้วหรือไง”

เหวินเฉียงพูดไปพลาง ถอดหมวกสีดำออก หลังจากที่นั่งลงข้างๆติงลี่ เขาก็ยกชาขึ้นมาดื่มเองโดยไม่ต้องขอ

ติงลี่ก็รู้ว่านี่คือความเคยชินของพี่เหวินเฉียง ที่มักจะสวมเสื้อผ้าสีดำ หนำซ้ำชอบกดหมวกให้ต่ำจนมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด

“เป็นยังไง บาดเจ็บที่ขาดีขึ้นบ้างไหม”

“นี่คือยาที่ฉันนำกลับมาจากต่างถิ่น พูดกันว่ามันดีต่ออาการบาดเจ็บที่กระดูกและกล้ามเนื้อมาก”

และก่อนหน้านี้เขาเคยต่อสู้ทางทะเลกับตระกูลข่ง ความสัมพันธ์ก็เย็นชาเช่นกัน

ดังนั้นที่ติงลี่พูดว่าให้พวกเขากัดกันเองก็ไม่ผิดอะไร

แต่หลังจากเขาพูดจบ มือของเหวินเฉียงที่รินชาจู่ๆก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็กลับมารินต่อ ในสายตาของเขานี่คือความผิดปกติอย่างยิ่ง ตามนิสัยของติงลี่ ต่อให้ต้องคลานก็ต้องปีนไปแทงซ้ำ แต่ตอนนี้เขากลับใจเย็นผิดปกติ

“น้องติง นายโตแล้ว!”

เด็กหนุ่มหัวรั้นคนนั้นค่อยๆเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างช้าๆ

ติงลี่รู้สึกงงวยกับคำพูดที่แปลกประหลาดของเขา

“อะไรคือโตแล้ว”