หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2855

หลังจากทำงานหนักมาสองสามวัน สมาชิกของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ก็มาถึงในสองสามวัน และการรีสตาร์ทของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ก็เริ่มดำเนินไปในทิศทางที่ถูกต้อง งานสำคัญทั้งหมดที่นี่ดำเนินไปอย่างเต็มกำลัง และทั้งเมืองเหอซานก็เจริญอย่างรวดเร็ว

บนท่าเรือ หลังจากขนถ่ายวัสดุก่อสร้างต่างๆ เรือขนาดยักษ์ก็บรรทุกอาหารพิเศษของเมืองเหอซานและอาหารทะเลต่างๆ

ภายในเมือง ยกเว้นถนนเซินหลัว ที่หลินมั่วสั่งให้ไม่เข้าไปยุ่ง ถนนอื่นๆ ก็เริ่มกว้างขึ้นอย่างมาก อาคารที่ทรุดโทรมและยุ่งเหยิงดังกล่าวทั้งหมดถูกถล่ม และมีห้างสรรพสินค้า ชุมชน โรงเรียน และโรงพยาบาลแห่งใหม่ สร้างขึ้นมากมายเป็นต้น

กล่าวโดยสรุป ภายใต้การนำของท่านผู้เฒ่ากาน เมืองเหอซานทั้งหมดใช้หลินมั่วเพื่อจัดการเรื่องพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ เพื่อดึงดูดการลงทุนทุกที่ และเขาอาศัยสำนักงานของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ในใจกลางเมืองที่ทำงานอย่างบ้าคลั่ง

ไม่มีใครรู้ว่าหลินมั่วจะตั้งสำนักงานใหญ่ของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ไว้ที่ไหน แต่ตราบใดที่เขาอยู่ในเมือง เหอซซานสมาชิกของพันธมิตรการค้ารวมถึงนักธุรกิจที่ร่ำรวยอื่น ๆ จะไม่หยุดการเพิ่มทุนอย่างบ้าคลั่งของพวกเขาเข้าสู่เมืองเหอซานแน่นอน

ตอนนี้เมืองทั้งเมืองได้ถูกขยายไปยังชานเมืองแล้ว และเมืองทั้งเมืองก็มีรูปลักษณ์ใหม่โดยสิ้นเชิง

หลินมั่วรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่เขาไม่ได้เข้าไปยุ่ง ทุกสิ่งที่ท่านผู้เฒ่ากานทำนั้นถูกกฎหมาย และไม่มีผลกระทบต่อการพัฒนาของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ในทางกลับกัน มันก็มีประโยชน์มาก

ยิ่งไปกว่านั้น ภายใต้การวางแผนของท่านผู้เฒ่ากาน มีการแลกเปลี่ยนทางการค้าระหว่างสมาชิกของพันธมิตรการค้าทั้งหมดได้ใกล้ชิดยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี มีหลายโครงการที่ซ่งจื่อหลานเข้าร่วมด้วย

บางครั้งหลินมั่วก็ถอนหายใจว่าคนที่อยู่ในโลงศพครึ่งเท้าเช่นนี้ กลับมีความคิดทางธุรกิจที่ชาญฉลาดได้

ยามค่ำคืน พระจันทร์ขึ้นผ่านยอดต้นหลิว

หลังจากจัดการงานสำหรับวันรุ่งขึ้น หลินมั่วก็กลับมาที่ห้องแต่เช้า แม้ว่าเขาจะทนงานที่มีความเข้มข้นสูงไม่ได้ แต่โชคดีที่สมาชิกของสมาชิกพันธมิตรการต่อสู้ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเสมียนหรือสำนักงานการต่างประเทศ สมาชิกทุกคนในครอบครัวเหลียน ไม่เช่นนั้น คงจะเหนื่อยมากไปนานแล้ว

เมื่อเขาเดินออกจากห้องน้ำ แสงจันทร์ก็ตกกระทบแก้มของเสี่ยวลู่อิ่ง และผ้าม่านก็พลิ้วไหวตามลมหนาว

“ไม่มีใครนอนข้างๆแบบนี้ แล้วถ้าเตะผ้าห่มแล้วเป็นหวัดแล้วจะทำไงดีล่ะ!”

หลินมั่วยิ้มอย่างขมขื่นและห่มผ้าห่มให้ลู่อิ่ง เขากำลังจะปิดหน้าต่าง แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น จู่ๆ ก็รู้สึกขนลุก นอกหน้าต่าง เห็นได้ชัดว่าลมหนาวพัดเข้ามา แล้วพัดเข้ามาได้อย่างไร

“ใครน่ะ ออกมาคุยกัน!”

ความเยือกเย็นจากพลังของดาบฟุ้งกระจ่างทั่วห้อง

“ช่างเป็นการรับรู้ที่เฉียบแหลมจริงๆ ถอยออกไปเถอะ เขาเจอเราแล้ว!”

เสียงนั้นดังขึ้นก่อนใครๆ จะปรากฏตัวขึ้น เมื่อคำพูดดังกล่าวดังขึ้น ร่างหลายร่างก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหลินมั่ว แสงสีม่วงอันลึกลับบนมือของชายแปลกหน้าข้างหน้าต่างค่อยๆ จางหายไป และในที่สุดแสงหกเหลี่ยมใต้ฝ่าเท้าของเขาก็ถอยกลับเช่นกัน เข้าไปในร่างกายของชายหนุ่ม

“คุณหลินมั่วใช่ไหม นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบคุณ ผมจะแนะนำคุณให้รู้จักด้วยชื่อเดียวของผม หวี่”

คนที่พูดดูยังหนุ่มอยู่ น่าจะอายุประมาณสามสิบปี มีรอยยิ้มจาง ๆ อยู่บนใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเขาอยู่ ซึ่งทำให้เขาดูเป็นมิตรมาก

เพียงแต่ว่าสถานที่ที่ปรากฏไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่