หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2856

หลังจากหลินมั่วเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้น จึงถอยหลังสองสามก้าวเมื่อรู้ตัว กันลู่อิ่งน้อยไปข้างหลัง ถึงแม้ไม่มีการปะทะกัน แต่จากพลังอันน่าทึ่งโดยที่ยังไม่ได้แสดงออกมา จากคนกลุ่มนี้ หลินมั่วสัมผัสได้ถึงพลังที่น่ากลัวของพวกเขา

พูดแบบไม่เกินจริง อีกฝ่ายแค่เลือกใครมาสักคนความสามารถไม่ด้อยกว่าตัวเองแน่นอน

อวี่สัมผัสได้ถึงรายละเอียดเหล่านี้ จึงเปลี่ยนรอยยิ้มให้ยิ่งสดใสกว่าเดิม

“คุณหลินมั่ว คุณไม่ต้องกังวล พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้าย”

ขณะพูดเขาแบสองมือออก มองหลินมั่วอย่างเงียบสงบ

“ผมไม่สนว่าพวกคุณมาดีหรือมาร้าย ที่นี่คือที่พักส่วนตัวของผม ตอนนี้เชิญพวกคุณออกไปด้วย”

หลินมั่วขมวดคิ้วแน่น ถ้าหากต้องต่อสู้กันขึ้นมา เขาไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่นิดเดียว

หลังจากพูดจบแล้ว เสียงตำหนิของอีกฝ่ายดังขึ้นทันที

“โอหัง กล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับท่านอวี่”

พูดจบ เด็กหนุ่มคนหนึ่งของอีกฝ่ายจึงพุ่งออกมา ความเร็วขนาดนั้นถึงแม้จะเทียบจ้าวหนานเยว่ไม่ได้แต่ก็ไม่ต่างกันมากเกินไป ประเด็นสำคัญคือท่านจ้าวจะยอมให้หลินมั่ว แต่คนผู้นี้ไม่

หลินมั่วเพิ่งจะยกดาบยาวขึ้นมา ทันใดนั้นรู้สึกเจ็บปวดรุนแรงที่ข้อมือ เอ็นข้อมือโดนโจมตี จึงต้องคลายนิ้วมือทั้งห้าออก อาวุธวิเศษหลุดจากมือ หลินมั่วนำวิชาที่คิดเองผสมผสานกับเทคนิคศิลปะป้องกันตัวเป็นครั้งแรก หมัดซ้อนคลื่นพลังมืด

ตอนที่กำปั้นปะทะกัน คู่ต่อสู้เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าได้แต่หัวเราะอย่างดูถูก “หึ ฝีมือต่ำต้อย!”

ขณะพูด เงาพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่ข้างหลังปรากฏระหว่างร่างกาย แต่หมัดเท้าที่แข็งแกร่งสุดของหลินมั่วกลับโดนเขาโจมตีพังทลายอย่างสบาย

แต่การปะทะกันของทั้งสองฝ่ายกลายเป็นควันหลง แต่อวี่แค่โบกมือกลับกระจายหายไป

ฉากนี้ หลินมั่วเหมือนเคยเห็นมาก่อน ลักษณะการต่อสู้ที่เป็นเอกลักษณ์ของชายเสื้อคลุมสีดำที่งานเลี้ยงตระกูลกานเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ มีคลวามคล้ายคลึงกับคนผู้นี้เป็นอย่างมาก น่าจะเป็นยอดฝีมือจากสำนักเดียวกัน

หลินมั่วหมดหวังอย่างสิ้นเชิง รู้สึกขมขื่นอยู่ในใจ สู้ก็สู้ไม่ได้ หนีก็หนีไม่พ้น มีวิธีเดียวที่ไม่ได้ใช้ คือหน้ากากปีศาจหลานหลิงที่อยู่ในอ้อมอก แต่ก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลินมั่วมองอีกฝ่ายอย่างสงบนิ่ง แล้วเอ่ยพูด

“ทุกท่าน ล้วนเป็นยอดฝีมือ มีเรื่องอะไรก็มาคุยกับผมก็พอ

เด็กผู้หญิงคนนี้ ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด อย่าทำอะไรเธอ ผมจะให้ความร่วมมือกับพวกคุณ!”

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ลงมือหนัก และไม่มีเจตนาฆ่าแต่อย่างใด คาดว่าคงมาเพราะเธอ อาศัยแค่จุดนี้สิ่งที่หลินมั่วทำได้เพียงอย่างเดียวคือปกป้องลู่อิ่งน้อย หลีกเลี่ยงผลกระทบต่อเธอ

แต่ครั้งนี้เขากลับเดาผิด

พอฟังคำพูดของหลินมั่วจบ อวี่จึงกลั้นหัวเราะไม่อยู่ “คุณหลิน ผมคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว”