หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2857

ภายในห้อง ยอดฝีมือที่แฝงตัวเข้ามา ยึดช่องทางหนีในห้องทั้งหมด โอบล้อมหลินมั่วอย่างหนาแน่น

อวี่ผู้เป็นหัวหน้า ยิ้มเล็กน้อยพลางอธิบาย

“พวกเรามาที่นี่ ได้รับคำสั่งให้พาตัวคุณหนูลู่อิ่งกลับไปครับ!”

“ฉินเซี่ยว ยังไม่คืนอาวุธวิเศษของคุณหลินมั่วกลับไปอีก!”

พอพูดจบ ฉินเซี่ยวยกมือขึ้นและสะบัด กระบี่วิเศษไท่อาเหมือนกระสุนที่แล่นผ่านหูของหลินมั่ว ชั่วพริบตาเดียวทั้งตัวดาบปักเข้าไปในกำแพง

เมื่อคืนทุกอย่างนี้ เขาจ้องมองหลินมั่วด้วยความเย็นชา

“คราวหน้าถ้ากล้าพูดจาไม่ให้เกียรติท่านอีก สิ่งที่จะเอาไปคือชีวิตของนาย”

ถึงแม้สีหน้าจะไม่เปลี่ยน แต่น้ำเสียงที่โอหังนั้น แสดงให้เห็นถึงการดูถูกอย่างชัดเจน

หลินมั่วไม่ตอบ เมื่อสู้คนอื่นไม่ได้เขาจึงไม่พูด วันหลังตั้งใจฝึกฝนวิชาให้แก่กล้าแล้วค่อยเอาคืนดีกว่าพูดจาโอ้อวดเป็นร้อยเท่า

ตอนที่เขากำลังคิดเช่นนี้ จิตสังหารอันเยือกเย็นควบแน่นรวมตัวกันข้างหลังเขาในทันใด

“ใครให้ความกล้ากับนาย กล้ายุ่งหลินมั่วของฉัน!”

พอพูดคำนี้ออกไป ทุกคนรวมถึงอวี่ผู้เป็นหัวหน้าสีหน้าเปลี่ยนทันที โดยเฉพาะอีกคนที่ใช้คาถาจิตสังหาร เขาตกใจไม่หยุด เขาใช้คำสาปนิทรากับคุณหนูลู่อิ่งแล้วแท้ๆ

อวี่ผู้เป็นหัวหน้าตอบสนองกลับทันควัน แสดงความตื่นเต้นดีใจออกมา คุกเข่าครึ่งหนึ่ง มือซ้ายแตะที่หน้าอกขวาแล้วพูดด้วยความเคารพ

“ยินดีด้วยครับคุณหนู วิทยายุทธ์เพิ่มขึ้นอีกแล้ว”

คนอื่นที่อยู่ข้างหลังคุกเข่าตามเขาเหมือนกัน คุกเข่าข้างเดียวบนพื้น ปฏิบัติตามมารยาทพิเศษ

ลู่อิ่งไม่ตอบ หลังจากทำเสียงฮึดฮัดเย็นชาแล้ว เธอยกเท้าเปล่าขึ้นแล้วก้าวออกไป ตอนที่เหยียบลงมาอีกครั้งเธอเดินมาอยู่ตรงหน้าฉินเซี่ยวแล้ว

ความเร็วระดับสุดยอดนี้ ยากที่คนจะตอบสนองทันเวลา

“ใครให้ความกล้ากับนาย”

ใบหน้าของฉินเซี่ยวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ซุกแก้มไปที่หน้าอก ไม่กล้าสบตากับลู่อิ่งอย่างสิ้นเชิง

“คุณหนู ข้าน้อยสมควรตาย!”

“พี่หลินมั่วอุ้มหน่อยค่ะ!”

อืม...

ถ้าหากไม่ใช่เพราะความเจ็บที่มาจากมือ หลินมั่วคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป

แม่งมันคืออะไร เขาถึงแม้จะสงสัยสถานะของลู่อิ่ง แต่ใครจะคิดว่า คนที่ปกติดูไม่เป็นพิษเป็นภัยกับคนและสัตว์ เป็นสาวน้อยโลลิน่ารักไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสัตว์ที่ดุร้ายตัวหนึ่งในโลกมนุษย์

ทว่าตอนที่หลินมั่วก้มหน้ามอง น้ำตาซึมในดวงตาของลู่อิ่ง มีน้ำตากำลังเอ่อล้นอยู่

“พี่หลินมั่วไม่ชอบ ลู่อิ่งแล้วใช่ไหม”

หลินมั่วฟังคำพูดนี้ เกิดภาพลอยขึ้นมาในหัวของเขา ภาพตอนที่เจอลู่อิ่งครั้งแรก ทันใดนั้นเขาจึงหัวเราะทันที โน้มตัวลงมา

“ไม่เลย ลู่อิ่งน้อยนารักขนาดนี้ ฉันจะรังเกียจได้ยังไง!”

พูดจบเขาจึงอุ้มลู่อิ่งน้อยขึ้นมา คนหลังคล้องคอของเขาด้วยความเคยชิน หัวเราะฮิๆ ด้วยความดีใจ

ไม่ว่าเธอจะมีสถานะอะไร ยามที่อยู่ต่อหน้าตัวเองเธอคือสาวน้อยที่ไร้พิษภัยคนนั้นตลอดไป