หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2887

เหวินเฉียงและเจ้าชายสามใช้เวลาพบปะพูดคุยกันประมาณสองชั่วโมงนอกจากแลกเปลี่ยนข้อมูลแล้ว พวกเขายังกำหนดทิศทางที่ชัดเจนสำหรับแผนการต่อไป

“คุณเหวิน จ้องตาฉันนาน ฉันขอตัวก่อนดีกว่า ลำบากคุณแล้วนะ”

“เป็นเกียรติของกระหม่อมที่ได้รับใช้เจ้าชาย เจ้าชายโปรดอย่าได้เกรงพระทัย”

“งั้นฉันไปก่อนนะ”

หลังจากเจ้าชายสามกลับไป เหวินเฉียงกลับมานั่งบนเก้าอี้หรูหรา ยกแก้วไวน์ขึ้นสูง ขยับแก้วไวน์อย่างช้าๆ ไวน์แดงราคาแพงในแก้ว ไหลวนไปมาเหมือนเลือดสด

สักพัก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

“ท่านคะ เจ้าชายสามขับรถออกไปแล้วค่ะ”

เหวินเฉียงหยุดขยับแก้ว จิบไวน์เบาๆ

“โอเค ฉันรู้แล้ว เสี่ยวหลันมานั่งกินด้วยกันเถอะ อาหารโต๊ะนี้ราคาหลายแสนนะ

พวกเจ้าชายนี่ ช่างเป็นคนฟุ่มเฟือย กินแค่สองคำก็ไปแล้ว”

เขาหยิบตะเกียบหยกขึ้นมา กินข้าวไปเรื่อยๆ แต่กินไปแค่ไม่กี่คำ จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นยืน

“เธอกินก่อนเถอะ เดี๋ยวให้เสี่ยวจู๋มาหาฉันที่ห้องสมุดหน่อย”

เหมยหลันจู๋คือบรรดาสี่สาวรับใช้คนสนิทของเหวินเฉียง เขาพูดจบก็เช็ดปาก และมุ่งตรงไปยังทางลับออกจากที่นั่นไป

หลังจากเหวินเฉียงมาถึงห้องสมุด ก็หยิบกระดาษและปากกาจดบันทึกข้อมูลสำคัญทั้งหมดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตระกูลไป๋

เขาจ้องมองชื่อไป๋หรงรั่วบนกระดาษอยู่นาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความครุ่นคิด

เรื่องราวสายเลือดราชันย์ขาวพันปีเอาไว้หลอกคนอื่นคงหลอกได้ แต่ต่อหน้าเหวินเฉียงมันเป็นเรื่องตลกโปกฮาโดยสิ้นเชิง ตระกูลไป๋ก่อตั้งมาน้อยกว่าร้อยปี จะเอาตำนานพันปีมาจากไหน

“ราชันย์ขาว ราชันย์ขาว…”

พูดจบเหวินเฉียงก็ยื่นกระดาษใบหนึ่งให้

“ค่ะ!”

หลังจากเสียงของเสี่ยจู๋เงียบลง เหวินเฉียงก็ยืดเส้นยืดสายด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าสมองของเขาจะตึงเครียด แต่เขาก็ชอบและสนุกกับความรู้สึกที่ได้บงการทุกคนและทุกอำนาจ

ว่านเซี่ยงเอย เจ้าชายใหญ่เอย ต้าฉวีเอย ในสายตาเขาก็เป็นแค่เครื่องมือ เป็นแค่หมากที่แตกต่างจากหมากอื่นๆเล็กน้อยเท่านั้น

“เป้าหมายของฉันคือมังกรยักษ์ที่หลับใหล!”

หลังจากพึมพำ เหวินเฉียงก็ทอดสายตาไปทางทิศตะวันออกอันไกลโพ้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย

ในจุดนี้ ประสาทสัมผัสที่หกของอินเสี่ยวหรานนั้นถูกต้อง เขาเหวินเฉียงเป็นนักวางแผนที่ชาญฉลาดและทรงพลังอย่างแท้จริง

บนโต๊ะทำงาน ท่ามกลางเอกสารที่กระจัดกระจาย พอจะมองเห็นตัวอักษรสองตัวลางๆ “วุ่นวาย!”