หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2915

เช้าตรู่ แสงอาทิตย์ยังไม่ขึ้น มีเพียงแสงสว่างริบหรี่จากขอบฟ้าที่สาดส่องลงมายังพื้นโลก ด้วยแสงสว่างเพียงน้อยนิดนี้ ชาวบ้านจำนวนไม่น้อยต่างก็ออกจากบ้านไปทำงานพร้อมเครื่องมือทำงาน

หากไม่มีต้นเยี่ยม่านมาคุกคาม นี่คือวิถีชีวิตประจำวันที่เรียบง่าย และขยันขันแข็งของพวกเขา

ส่วนชาวบ้านที่ได้รับยาจากตู้จี๋นั้น หลังจากได้พักผ่อนมาทั้งคืน ร่างกายของพวกเขาก็เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว ความเจ็บปวดที่เหมือนถูกมดกัดกินนั้นได้ลดลงไปมากแล้ว ถึงแม้ว่าร่างกายของพวกเขายังคงพึ่งพาต้นเยี่ยม่านอยู่ แต่พวกเขาก็อดทนต่อมันได้

เมื่อพวกเขาแบกเครื่องมือมาถึงจุดที่กำหนดไว้ พวกเขาก็ยืนคุยกันเป็นกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย หัวข้อสนทนาส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆในบ้าน หลายสิบปีมาแล้ว พวกเขาก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาโดยตลอด

หลังจากกินซาลาเปาที่เตรียมมาจากบ้านจนหมด ดวงอาทิตย์ก็เริ่มขึ้น และเเสงอาทิตย์ก็ส่องแสงทั่วพื้นดินอีกครั้ง

บนยอดเขา หลินมั่วยืนอยู่บนยอดไม้ เขาไม่ได้นอนทั้งคืน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหลับไม่ลงเพราะความกังวล เมื่อมองดูชาวบ้านที่เรียบง่ายที่เชิงเขา ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา

ความมืดมิดจะต้องผ่านพ้นไป เขาเงยหน้ามองแสงอาทิตย์ยามเช้าที่อบอุ่นบนฟ้า เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว

แม้แต่ไท่จื่อที่ชอบนอนหลับ ก็ยังตื่นเช้าเป็นพิเศษในวันนี้ และเมื่อเขาไปถึงพื้นที่ก่อสร้าง คนงานชาวบ้านที่เขารับสมัครเมื่อวานนี้ก็มาถึงครบถ้วน เขากลายเป็นคนสุดท้าย

ถึงแม้จะลำบากในภูเขา แต่ก็ไม่มีแนวคิดเรื่องการมาสาย พวกเขามักจะมาถึงก่อนผู้จัดการเสมอ นี่คือธรรมเนียมปฏิบัติและคุณภาพ

งานในวันที่หนึ่งไม่หนักหน่วงนัก ภารกิจหลักคือการเคลียร์พื้นที่ตามแนวทางการก่อสร้างที่ท่านผู้เฒ่ากานวาดไว้เมื่อคืน ต้นไม้บางต้นจะนำไปใช้สำหรับการสร้างสะพาน ส่วนที่เหลือหลินมั่วไม่ได้อธิบาย บอกแค่ว่ามีประโยชน์มาก

ตามคำสั่งของไท่จื่อ ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง เริ่มต้นการทำงานอย่างหนัก แม้ว่าร่างกายจะสูญเสียพลังงานและความแข็งแรงไปมาก แต่ทุกคนก็อดทน หากรู้สึกเหนื่อยก็ไปให้ตู้จี๋รักษา

“พี่ใหญ่ แบบนี้ไม่เข้มงวดไปหน่อยเหรอ ถึงไงร่างกายของพวกเขาก็ยังไม่ฟื้นตัวดีเลยนะ”

หลินมั่วส่ายหัว “ไม่เป็นไร ทำตามแผนไปเถอะ ถ้าอยากจะกำจัดผลข้างเคียงของต้นเยี่ยม่านให้สิ้นซาก ก็ต้องทำอย่างนี้”

“ความเหนื่อยล้าจะทำให้พวกเขาไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น พอผ่านไปสักพัก พวกเขาก็จะปรับตัวได้ ร่างกายและจิตใจก็จะหายดีแล้ว”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

คนรับใช้ที่ถูกดุจึงเงยหน้าขึ้นมา พูดด้วยความตื่นตระหนก

“คุณท่าน มีคนแปลกหน้าเข้ามาที่หมู่บ้าน ดิฉันได้ยินมาว่าพวกเขามาเพื่อสร้างสะพานและถนนในหมู่บ้าน

ตอนนี้ชาวบ้านผู้ชายหลายคนไปทำงานให้พวกเขาแล้ว”

ซุนต้าฟู่หัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่า พวกขี้โรคพวกนั้นน่ะเหรอ ยังมีแรงทำงานอีกเหรอ ไม่มาขอซื้อของจากฉัน ก็นับว่าไม่เลวแล้ว”

แหล่งขายต้นเยี่ยม่านในหมู่บ้านไป๋อวิ๋นและหมู่บ้านใกล้เคียงทั้งหมดอยู่ในมือของเขา แม้ว่าเขาจะหักหัวคิวแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ แต่นั้นก็ถือว่าเป็นรายได้มหาศาลแล้ว