หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2916

หลังจากใช้เวลาพูดจ้ออยู่พักหนึ่ง คนรับใช้ผู้นั้นก็เล่าเรื่องที่เขาเห็นมาทั้งหมด

หลังจากซุนต้าฟู่ฟังจบ ก็รีบลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกใจ

“สารเลว กล้ามาตัดหน้าหารายได้ของฉัน นายไปพาคนมานิดหน่อย ฉันจะดูไอ้พวกนั้นที่ไม่กลัวตาย”

ไม่นานหลังจากนั้น ซุนต้าฟู่ก็พาคนกลุ่มหนึ่ง ไปที่ไซต์งานก่อสร้างอย่างรีบร้อน

เมื่อซุนต้าฟู่เห็นฉากตรงหน้า ความโกรธก็พุ่งในใจ เดิมทีเขาไม่เชื่อฟังคำพูดของลูกน้องเกี่ยวกับยา แต่ตอนนี้เมื่อมองไปรอบๆ ชาวบ้านที่ควรจะคุกเข่าขอทานที่หน้าบ้านเขากลับกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น ตัดต้นไม้ด้วยความมุ่งมั่น ไม่มีท่าทีของคนป่วยก่อนหน้าเลย

“ไอ้พวกสารเลว!”

ถ้าพวกคนป่วยเหล่านี้หายป่วย เส้นทางการทำเงินของเขาไม่ขาดสะบั้นเหรอ

“พวกนั้นไงครับคุณท่าน พวกเขาเป็นคนเรียกชาวบ้านในหมู่บ้านมารวมกัน”

ซุนต้าฟู่มองไปที่เด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งบนไหล่เขา มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาเลือกที่จะลงมือโดยตรง และเดินเข้าไปใกล้พร้อมน้ำเสียงดูถูก

“โย่วโย่วโย่ว คนใจดีนี่มาจากที่ไหนกัน มาช่วยสร้างสะพานและถนนให้หมู่บ้านไป๋อวิ๋นของพวกเรา “

“จุ๊จุ๊จุ๊ โครงการใหญ่ขนาดนี้ คงต้องใช้งบประมาณหลายสิบล้านหรือหลายร้อยล้านแน่ๆชะ”

“พวกนายนี่ช่างเป็นคนโง่เขลาจริงๆ พวกเขาแค่ต้องการเอาเปรียบพวกนายให้ไปตัดไม้ทำลายป่า เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมพวกนี้ จะสามารถเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน”

“พวกนายมีสมองไหม”

เมื่อถูกซุนต้าฟู่ยุยง ชาวบ้านที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นก็หยุดมือชั่วคราว พวกเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน พวกเขาแค่อยากทำงานหาเงินเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่

แต่หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ หลายคนก็หน้าเครียด

“ทุกคนอย่าไปฟังไอ้สารเลวมันพูดพล่อย ถ้าไม่ใช่เพราะมันขัดขวาง พวกเราคงไม่ติดเชื้อหรอก”

“ใช่แล้ว ไอ้สารเลวนี่ มันไม่ใช่คนดี ถุ้ย!”

“ไอ้พวกขี้ขลาด กล้าขวางทางพวกฉันเรอะ”

หนึ่งในลูกน้องพูดพลางเดินขึ้นหน้า เหล่าชาวบ้านด้วยความกลัวปากกระบอกปืนดำสนิท ต่างก็ไม่มีใครกล้าต่อสู้ ได้แต่มองดูอย่างเจ็บช้ำใจ ขณะที่ลูกน้องคนนั้นคว้าคอเสื้อของลุงแซ่จางเอาไว้

“ใช่พวกแกนี่แหละที่ปากดีที่สุด จัดการพวกแกเสร็จ พวกเราจะไปจัดการพวกเด็กเวรนั่นต่อ”

เขาพูดจบยกแขนขึ้นสูง เตรียมฟาดลุงแซ่จาง แต่ทันใดนั้น เงาดำก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังลูกน้อง คว้าข้อมือของเขาไว้แน่น

“นายพูดว่าจะจัดการพวกเราใช่ไหม”

ไท่จื่อพูดพลางกระชับแรงบีบ จนลูกน้องร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

“อ๊าก ไอ้เวร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ข้าจะเอาแกให้ตายเลย”

แต่ยิ่งเขาขู่ ไท่จื่อก็ยิ่งบีบมือเขาแน่นขึ้น ไม่นาน มือของลูกน้องก็กลายเป็นสีม่วงดำ