หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2917

ลูกน้องอีกสามคน เห็นเพื่อนร่วมงานโดนไท่จื่อจับไว้แน่น ก็รีบหันปากกระบอกปืนไปทางไท่จื่อ

“ไอ้เด็กเปรต ปล่อยมือฉัน ไม่งั้นข้าจะยิงแกทันที”

ไม่จื่อไม่สะทกสะท้าน “เหอะ คิดว่าฉันไม่มีคนใช่ไหม!”

ก่อนที่ลูกน้องทั้งสามจะเข้าใจความหมายของเขา จู่ๆสายลมก็พัดผ่าน ทันใดนั้นเสียงของหลินมั่วก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆพวกเขา

“ปืนยังถือไม่แน่น ยังริอ่านจะมาสู้กับคนอื่น ไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเอง”

เมื่อเขาพูดจบ ลูกน้องก็ร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด มือของทั้งสามเดิมทีที่ถือปืนอยู่ ตอนนี้หล่นลงบนพื้นแล้ว เหลือเพียงข้อมือที่ว่างเปล่า มีแต่เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด

เมื่อเห็นฉากนี้ ชาวบ้านต่างตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าหลินมั่วที่อายุน้อยจะมีฝีมือที่น่ากลัวขนาดนี้ ไม่มีใครเห็นว่าเขาลงมืออย่างไร แถมยังโหดเหี้ยมเด็ดขาดอีกด้วย

ทางด้านซุนต้าฟู่ก็เบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ เห็นได้ชัดว่าเขาก็ตกตะลึงกับฉากเลือดสาดที่อยู่ตรงหน้าเช่นกัน

ไท่จื่อยกมือขึ้นข้างหนึ่ง เหวี่ยงลูกน้องในมือออกไปไกลสิบกว่าเมตร บิดคอแล้วเดินไปหาซุนต้าฟู่

“ไอ้หมูอ้วน เมื่อกี้แกยังปากดี แล้วยังพาคนมาหาเรื่องใช่ไหม!”

เขาพูดพลางขยับนิ้วดังกร็อบแกร็บ

“เฮ้ยเฮ้ย น้องชาย นี่เป็นความเข้าใจผิด มีอะไรก็คุยกันดีๆได้นะ”

ซุนต้าฟู่เห็นว่าสู้ไม่ได้ ท่าทีที่โอหังเมื่อกี้ก็หดหายไปทันที บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มประจบประแจง แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ไท่จื่อก็ไม่มีเจตนาจะปล่อยเขาไป

“เข้าใจผิดใช่ไหม”

“ใช่ใช่ใช่ น้องชาย นี่ล้วนเป็นความเข้าใจผิด ตอนนี้พวกเราจะไป จะได้ไม่รบกวนพวกคุณทำธุระใหญ่”

ไท่จื่อยิ้มอย่างเย็นชา “หยุดตรงนี้ ฉันให้นายไปได้แล้วเหรอ”

เมื่อพูดจบ เขาก็พุ่งใส่ด้วยความเร็ว

ลูกน้องของซุนต้าฟู่ยังไม่ทันตั้งตัว ก็ได้แต่มองดูเจ้านายของพวกเขาถูกเตะลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะตกลงบนพื้นดินอย่างแรง

เพื่อขจัดความกังวลของชาวบ้านให้หมดสิ้น ไท่จื่อจึงสั่งให้ลูกน้องเอาหีบเงินมาเปิดให้ดู หลังจากเปิดออกข้างในเต็มไปด้วยธนบัตรใบละร้อยหยวนเต็มแน่น

“เถ้าแก่ ไม่เป็นไรครับ คุณคือผู้มอบชีวิตใหม่ให้พวกเรา”

“ใช่แล้ว ถ้าไม่มีพวกคุณ พวกเราคงต้องทนทุกข์ทรมานต่อไปอีกนาน”

ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งต่างทยอยกันแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเป็นเพร่ะแรงจูงใจจากเงิน แต่ส่วนใหญ่มาจากเม็ดยาอายุวัฒนะที่หลินมั่วมอบให้ ซึ่งช่วยขจัดพิษของต้นเยี่ยม่านออกไปได้เกือบหมด

ทว่าท่ามกลางความรื่นเริง ชาวบ้านกลุ่มใหญ่ที่มีอายุมากกว่ากลับมารวมตัวกันหาหลินมั่วด้วยสีหน้าที่กังวล

“เถ้าแก่หลิน ไอ้อ้วนซุนสนิทกับหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยบนภูเขา

พวกเราไปมีเรื่องกับไอ้อ้วนซุน กลัวว่าหน่วยรักษาความปลอดภัยจะไม่พอใจเอานะครับ”

เมื่อได้ยินถึงองค์กรลึกลับนี้ อารมณ์ดีๆแต่เดิมของหลินมั่วก็หม่นหมองลงทันที