หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2922

ติงลี่คิดมากขึ้นยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด

“ไงก็ลองอีกสักครั้งเถอะ”

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างเตียง หลังจากลังเลอยู่นาน เขาก็หยิบขึ้นมา

อีกด้านหนึ่งบนภูเขา

หลินมั่วยุ่งจนหัวหมุน ก่อนหน้านี้เขาเต็มไปด้วยความมั่นใจในโครงการฟื้นฟูภูเขาใหญ่ ท้ายที่สุดแล้วเขาสร้างอาณาจักรการค้าขนาดใหญ่ขึ้นมาจากศูนย์ หมู่บ้านเล็กๆที่มีประชากรเพียงหมื่นคนจะมีอะไรยาก

หลังจากลงมือทำจริงๆ เขาจึงเข้าใจว่าตัวเองประมาทไปแล้ว

เขาต้องวางแผนใหม่สำหรับทุกแง่มุมของหมู่บ้านไป๋อวิ๋น ตั้งแต่การกินดื่มขับถ่าย เสื้อผ้าที่อยู่อาศัย ไปจนถึงเศรษฐกิจ จิตวิญญาณ ความเชื่อ ยา ฯลฯ ทุกอย่างต้องเปลี่ยนแปลง

และนี่เป็นเพียงหมู่บ้านไป๋อวิ๋นเท่านั้น จากข้อมูลที่อาเฟยส่งกลับมา พวกเขาค้นพบหมู่บ้านที่มีลักษณะคล้ายกันไม่ต่ำกว่าสามสิบแห่ง และยังพบร่องรอยของต้นเยี่ยม่าน

นอกจากนี้ยังมีหมู่บ้านเล็กๆอีกหลายร้อยแห่ง และกระท่อมอีกหลายสิบแห่ง

แม้ว่าหลังจากเหตุการณ์ของจินซานเป่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ผู้คนจากหมู่บ้านเล็กๆใกล้เคียงจะทยอยกันมาสมัครงานเป็นกรรมกรในหมู่บ้านไป๋อวิ๋น แต่หมู่บ้านและกระท่อมที่อยู่ไกลออกไปล่ะ

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังต้องจัดการเรื่องต้นเยี่ยม่าน รวมไปถึงการจัดระเบียบมณฑลเหอเน่ยของเขาเองด้วย

เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้หลินมั่วก็รู้สึกชาไปทั่วศรีษะ ลำพังเขาเพียงคนเดียวจะจัดการเรื่องเหล่านี้ทั้งหมดได้อย่างไรต้องใช้เวลานานแค่ไหนกัน

“คิดไม่ถึงว่าฉันหลินมั่วจะมีวันที่วุ่นวายขนาดนี้”

แน่นอนในใจของเขารู้ดีว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นกระทันหัน ถ้ามีเวลาให้เขาเตรียมตัววางแผนล่วงหน้า ทุกอย่างคงไม่วุ่นวายขนาดนี้ แต่เวลาไม่คอยใคร

ในขณะที่เขากำลังหงุดหงิด โทรศัพท์วีแชทบนโต๊ะก็ดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อผู้โทร สายตาของหลินมั่วก็สว่างวาบ เขามีแผนการในใจทันที

“หลินมั่ว ในที่สุดผมก็ติดต่อคุณได้เเล้ว”

“น้องติงลี่ นานๆโทรหาฉันที มีอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้รวยขึ้นหรือเปล่า”

ติงลี่เดิมทีจะบ่นเกี่ยวกับว่าทำไมหลินมั่วถึงติดต่อได้ยากเย็นขนาดนี้ แต่พอได้ยินน้ำเสียงของหลินมั่ว เขาก็หยุดพูด

ไม่รู้เป็นเพราะภาพลวงตาหรือเปล่า เขารู้สึกว่าหลินมั่วดูตื่นเต้นมากไป

ต่อต้านนายก็ดูถูกความสามารถของนายซิ?”

ถ้าไม่ใช่เพราะหลินมั่วมีเรื่องจะขอความช่วยเหลือ คงด่าเปิงไปนานแล้ว

ไอ้เศษขยะนี่มันมโนบ้าอะไรวะ!

หลังจากติงลี่คิดอยู่สักพัก ก็รู้สึกว่าคำพูดของหลินมั่วมีเหตุผล

“นั่นซิ พวกมันไม่มีความจำเป็นต้องมาต่อต้านคนตัวเล็กๆอย่างผมหรอก”

“สมแล้วที่เป็นคุณนะหลินมั่ว สมองปราดเปรื่องดีจริงๆ”

“ใช่แล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ ต่อไปผมควรทำยังไงต่อดี”

เมื่อได้ยินคำนี้ หลินมั่วรู้สึกโล่งใจ นี่ไงใช่เลย เจ้าหนุ่มนี่เข้าใจเกมรวดเร็วดี”

“ตอนนี้ลูกน้องของนายก็มีพอสมควรแล้ว ความแข็งแกร่งก็มีบ้างแล้ว ต่อไปก็ควรสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองสักหน่อยแล้ว”