หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2929

“ฉลาดมาก!”

ชายชุดดำสั่นมือ “ตอนที่ปะทะกับนายครั้งก่อน มีคนอื่นอยู่ด้วย ฉันกังวลว่าท่าไม้ตายของฉันจะถูกคนอื่นจำได้”

หลินมั่วถามด้วยความสนใจว่า “ยังไงล่ะ ตอนนี้ไม่กลัวแล้วเหรอ”

“ถ้าเดาไม่ผิด นายคงเป็นสายลับที่แฝงตัวอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาซินะ แฝงตัวได้ดีจริงๆ”

สามารถแทรกซึมเข้าไปในภูเขาศักดิ์สิทธิ์โดยไม่ถูกผู้คนบนภูเขาจับได้ บุคคลตรงหน้าผู้นี้มีความสามารถไม่ธรรมดา

“ไม่เป็นไร ฆ่านายก็ไม่มีใครรู้แล้ว”

เมื่อเทียบกับการทำให้หลินมั่วกับตระกูลติงขัดแย้งกัน เขายังต้องการให้ประเทศจีนและต้าฉวีแตกแยกกันมากกว่า หากหลินมั่วตายที่ต้าฉวี ทางฝั่งของพวกเขาคงต้องมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่

“งั้นก็ลองดูดิ!”

พูดจบหลินมั่วก็ตั้งท่าที่จะเตรียมพร้อมโจมตีอีกครั้ง หลังจากกลับมาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เขายังไม่ได้ต่อสู้กับคนที่สูสีกับเขาเลย พอดีใช้โอกาสนี้ลองดูว่าฝีมือของเขาพัฒนาไปถึงไหน

พูดเสร็จสิ้น ทั้งสองฝ่ายก็พุ่งเข้าปะทะกัน

ติงลี่ที่อยู่ด้านนอกมองเห็นเพียงเงาตะคุ่มๆของทั้งคู่ที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ไม่ว่าจะเป็นชายชุดดำหรือหลินมั่ว เขาไม่สามารถมองเห็นท่าทางของเขาได้ชัดเจน

แต่สิ่งที่เขาสามารถสัมผัสได้ชัดเจนที่สุดคือหินใต้เท้าของทั้งคู่แตกกระจาย และเสียงปะทะกันของหมัดเเละเท้าดังก้องอยู่ในหู

เวลานี้ชายชุดดำยิ่งต่อสู้ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว ก่อนหน้านี้เขาปิดบังฝีมือของตัวเองในงานเลี้ยง ทำให้เขาใช้พลังได้ไม่ถึงครึ่ง แต่ตอนนี้เขาใช้พลังทั้งหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะหลินมั่วได้ แถมยังค่อยๆเสียเปรียบอีกด้วย

“เป็นไปได้ยังไง ทำไมนายถึงได้เก่งขนาดนี้”

“ไม่ใช่ฉันเก่ง แต่เป็นนายต่างหากที่อ่อนแอ ไอ้เศษสวะ”

หลังจากหลินมั่วพูดจาดูถูก ก็ยกแขนขวาขึ้นอย่างรวดเร็ว พลังมหาศาลถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว

เวลานี้ชายชุดดำก็สัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวนั้น เขารู้สึกขนลุกไปทั่ว ความกลัวตามสัญชาตญาณนี้ไม่สามารถควบคุมได้ด้วยเหตุผล

และเมื่อเขาตั้งท่าจะหลบหลีก หมัดที่รวดเร็วปานสายฟ้าก็พุ่งเข้ามาแล้ว

เลือดกระจายเต็มพื้น ทั้งหกคนถูกตัดขาดตรงกลางลำตัว

แต่เมื่อหลินมั่วมองไปที่หัวหน้าชายชุดดำอีกครั้ง เขาก็พบว่าชายชุดดำคนนั้นหายตัวไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับการช่วยเหลือ

แต่ติงลี่ที่ตั้งสติได้ รีบเร่งเขา

หลินมั่วรีบตามไปฆ่าพวกมันซะ!”

หลินมั่วกรอกตาบนอย่างเบื่อหน่าย

“นายคิดว่าฉันไม่อยากเรอะ ถ้าไม่กลัวว่าพวกมันจะล่อเสือออกจากถ้ำ แล้วกลับมาจัดการตัวถ่วงอย่างนาย ฉันตามไปนานแล้ว”

แม้จะเป็นความจริง แต่ก็ฟังดูเจ็บแสบพอสมควร

สายลมบนภูเขาพัดผ่าน ติงลี่รู้สึกสับสนวุ่นวายอยู่บ้าง