หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2932

ติงลี่ที่นอนอยู่ในผ้าห่มตอนนี้สั่นไปทั้งตัว ตาแดงก่ำ แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะอาการป่วย แต่เป็นเพราะคำพูดแสลงหูพี่น้องร่วมตระกูลที่อยู่นอกประตู

เขาใช้สองมือกำผ้าห่มแน่น กัดริมฝีปากจนมีเลือดออกมา

ถึงแม้ไท่จื่อที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะมองติงลี่ด้วยสายตาที่เห็นใจ คนที่คาบช้อนเงินช้อนทองตอนเกิดออกมาอย่างเขา เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้จึงรู้สึกโกรธเคืองอยู่บ้าง

ตอนที่ติงลี่โกรธอยากจะฆ่าคน ไหล่ของเขามีฝ่ามือหนึ่งปรากฏในทันใด

“ไม่ทำให้นายตายหรอก สุดท้ายแล้วจะทำให้นายแข็งแกร่งขึ้น”

ฐานะของนายไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้คือเรื่องจริง ขอแค่นายยิ่งใหญ่มากพอ คนอื่นจะหุบปากเอง

“ความโกรธที่ไม่มีความสามารถนั้นไร้ประโยชน์!”

หลังจากติงลี่ฟังคำปลอบใจของหลินมั่วแล้ว สีหน้าที่โกรธเคืองของเขาลดลงไปไม่น้อย แต่เบ้าตายังคงแดงก่ำ

และในตอนนี้เอง ติงอวี้เหลียงและคนลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง

“คุณหลินมั่ว ขอบคุณที่ช่วยติงลี่ ผมรับคำสั่งของท่านผู้นำมาของคุณต่อหน้าครับ”

“ส่วนคนกลุ่มนี้ เป็นพี่น้องร่วมตระกูลที่โตมาพร้อมติงลี่ครับ”

หลินมั่วแอบตบไหล่ของติงลี่ให้ใจเย็นๆ จากนั้นจึงเดินยิ้มออกจากห้องไปต้อนรับคนของตระกูลติง

“หัวหน้าติง ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วครับ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ พวกเราในเมื่อร่วมงานกันแล้ว ดังนั้นต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว”

เมื่อหลินมั่วพูดจบ เด็กวัยรุ่นชายหญิงที่อยู่ข้างหลังติงอวี้เหลียงทอดสายตามองด้วยแววตาที่รังเกียจ โดยเฉพาะหลังจากที่เห็นไท่จื่อนั่งไขว่ห้างอยู่ข้างๆ มาตลอด พวกเขาสองสามคนจึงแสดงสีหน้าไม่พอใจ

ตัวเองเป็นทายาทโดยตรงของตระกูลติง คนบ้านนอกคนนี้ไม่ลุกขึ้นต้อนรับ ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี!

และตอนที่ติงอวี้เหลียงกำลังจะเอ่ยปากทักทายต่อ ติงสงจึงทำเสียงฮึดฮัดหนึ่งที

“ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!”

หลินมั่วไม่ตอบพวกเขา แต่มองติงอวี้เหลียงยิ้มเล็กน้อยอย่างมีความหลายลึกซึ้ง

“หัวหน้าติง นี่คือความต้องการของพวกคุณตระกูลติงใช่ไหมครับ”

ติงอวี้เหลียงโดนหลินมั่วถามเช่นนี้ สีหน้าม่วงเขียวสลับกัน ใครจะคาดคิดว่าทายาทเศรษฐีจะกล้าพูดไม่แคร์ขนาดนี้ ถึงแม้ตระกูลติงมีความต้องการเช่นนี้ แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ตามตรง สมองมีไหม!

“คุณหลินมั่ว อย่าไปฟังเขาพูดมั่วซั่ว พวกเราตระกูลติงมาร่วมงานด้วยความจริงใจ

เพื่อกำจัดต้นเยี่ยม่านและเพื่อสร้างความมั่งคั่งร่ำรวยให้กับชาวบ้านในต้าซานครับ”

ทว่าถึงแม้เขาจะยอมลดตัวแล้ว แต่ติงสงกลับยิ่งไม่พอใจ

“ลุงอวี้เหลียง พวกเราต้องพูดเบาๆ เกรงใจหลินมั่วทำไม เขาก็แค่โชคดีกว่าเท่านั้นเอง

ถ้าหากไม่มีตระกูลจ้าวคอยสนับสนุนเขา เขาก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น”