หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2955

ว่ากันตามหลักเหตุและผล คือรู้หน้าไม่รู้ใจ

ตอนที่ต้วนต้าซานได้ร่วมสาบานเป็นพี่น้องกับผางต้าไห่นั้น

เขาเกลียดที่ตัวเองอ่อนต่อโลกจึงมองไม่เห็นว่าผางต้าไห่เป็นคนยังไง

แต่เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ค่อย ๆ เห็นถึงธาตุแท้ของอีกฝ่าย

ขี้ประจบและโลถมาก...ผางต้าไห่เป็นคนแบบนั้น

ในฐานะพี่น้องร่วมสาบานของผางต้าไห่ เขาเคยแนะนำอีกฝ่ายเอาไว้ว่า

เพราะผางต้าไห่ทำงานกับติงจื่อหูมาหลายปี

เขาหาเงินได้มากมาย ควรหาโอกาสกลับตัวเพื่อไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดอย่างอิสระ

ไม่อย่างนั้น หากทำงานกับติงจื่อหูต่อไป ไม่แน่ว่าอาจถูกอีกฝ่ายฆ่าในวันใดวันหนึ่ง

ติงจื่อหูเป็นคนยังไง เรื่องนี้ต้วนต้าซานรู้ดี

สามารถบอกได้ว่า ในบรรดาผู้คนที่เขาเคยพบเจอมา มีเพียงคนที่เหี้ยมโหดอย่างหลินมั่วเท่านั้นจึงจะสามารถต่อกรกับติงจื่อหูได้

เขาคิดไปเองว่าจะสามารถพูดให้ผางต้าไห่ยอมฟังได้

แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายกลับแสยะยิ้มให้เขาอย่างดูถูก

ไม่ว่าจะพูดอะไรผางต้าไห่ก็ไม่มีทางเชื่อว่าติงจื่อหูจะฆ่าตัวเอง

เพราะเหตุนี้ทั้งสองจึงค่อย ๆ ห่างกันออกมา

เมื่อได้ยินว่าพี่น้องร่วมสาบานที่ไม่เห็นหน้ากันมานาน มาหาตัวเองถึงที่

ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นของต้วนต้าซานไม่ใช่ความดีใจ

แต่เป็นความไม่สบายใจ

อีกฝ่ายมีเจตนาอะไรงั้นเหรอ

หรือจะมาพูดเกลี้ยกล่อมเขาแทนติงจื่อหู

ความกังวลของต้วนต้าซานมีเหตุผล

ยังไงซะ ผลประโยชน์ที่ได้จากหมู่บ้านต้วนเจียก็มีมากมาย ก่อนหน้านี้ไม่นาน ตาเฒ่ากานยังเคยเตรียมการขนสินค้าออกไปอยู่เลย

ตอนนี้เป็นเรื่องปกติที่ผู้ทรงอิทธิพลจะหากันเข้ามาหาผลประโยชน์จากที่นี่

อีกอย่างผางต้าไห่มีจิตใจแน่วแน่ หากอีกฝ่ายต้องการอะไรก็ต้องได้สิ่งนั้น ถ้าไม่มีธุระจริง ๆ คงไม่มาหาเข้าเป็นแน่

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นาน ต้วนต้าซานก็ตัดสินใจได้

เขาพยักหน้าลง ก่อนจะพูดขึ้น

“ให้เขาเข้ามา”

เมื่อได้ยินคำตอบของลูกพี่ ผู้คุ้มกันประตูจึงกล้าที่จะพยักหน้าก่อนจะตอบรับคำสั่ง

จากนั้นเขาก็วิ่งไปทางประตูทันที

……

นอกประตูใหญ่หมู่บ้านต้วนเจีย

ผางต้าไห่ที่กำลังยืนรออยู่ เมื่อเห็นผู้คุ้มกันประตูวิ่งออกมา

เขาก็เกิดความรู้สึกประหม่าขึ้น หัวใจเต้นระรัวราวกับจะทะลักออกมา

ในขณะนั้นเอง ผู้คุ้มกันประตูก็วิ่งมาอยู่ตรงหน้าเขา

ผางต้าไห่มองผู้คุ้มกันประตูด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ทั้ง ๆ ที่ในใจตื่นเต้นกว่าอะไร

“ท่านหัวหน้าบอกให้คุณเข้าไปได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น

ความตื่นเต้นในใจของผางต้าไห่ก็สงบลงทันที

จากนั้น ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มเป็นกันเองออกมา

“ผมก็บอกไปแล้วไงว่าพี่น้องกันคงจะไม่ให้ผมเสียเวลารอหรอก”

ผางต้าไห่พูดจบ ก็เดินเข้าไปด้านในหมู่บ้านทันที

ทั้งสองเดินเข้าไปด้านใน ระหว่างทางก็ได้เดินผ่านนาขั้นบันไดในหมู่บ้าน

เมื่อเห็นชาวบ้านหายจากอาการป่วยหนัก และกำลังทำนาอยู่

ใบหน้าของผู้คุ้มกันประตูก็เต็มไปด้วยความดีใจ

ต่างจากผางต้าไห่ เขามองภาพนั้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

สำหรับเขาแล้ว ถ้าชาวบ้านพวกนี้ไม่ปลูกต้นเยี่ยม่านแล้ว ก็จะกระทบต่อการหาเงินของติงจื่อหู ลูกพี่ของเขา!

ยังไงซะ หากชาวบ้านไม่ปลูกต้นเยี่ยม่าน พวกเขาก็ไม่มีสินค้า

หากไม่มีสินค้าก็ไม่สามารถทำการซื้อขายได้ และเมื่อทำการซื้อขายไม่ได้ พวกเขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องซื้ออาวุธ

นี่มันวัฏจักรที่เลวร้ายไม่ใช่เหรอ