หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2960

พร้อมกับเสียงหวีดหวิว ขีปนาวุธลูกเเล้วลูกเล่าตกลงมาจากท้องฟ้า ระเบิดลงอย่างรุนแรง

หมู่บ้านตระกูลต้วนที่แทบไม่มีการป้องกันทางอากาศ ก็ถูกโจมตีอย่างหนัก

เปลวเพลิงลุกโชนไปทั่ว บรรยากาศเต็มไปด้วยความโกลาหล

ชาวบ้านจำนวนนับไม่ถ้วน ได้รับผลกระทบอย่างน่าเวทนาจากไฟสงคราม!

ยูตะที่กำลังมองดูฉากนี้ผ่านกล้องส่องทางไกลกำลังขยายสูง

เวลานี้อดกลั้นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมออกมาไม่ได้

ใบหน้าที่โหดร้ายของเขา ทำให้ยากที่จะเชื่อมโยงเขากับคำว่าศาสนิกชน

เมื่อเห็นรอยยิ้มของหัวหน้า

ทหารรับจ้างที่อยู่ในที่เกิดเหตุตื่นเต้นขึ้นมา พวกเขาเต้นรำด้วยความดีใจ ในปากส่งเสียงร้องโหยหวนราวกับผีร่ำไห้

“ลูกพี่ ผมอดที่จะไปฆ่าชาวบ้านเล่นๆไม่ไหวแล้ว!”

“ผมอยากลองชิมของดีของที่นี่!”

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกน้อง

ยูตะก็พยักหน้า ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด

เขาออกคำสั่ง

“เหล่าพี่น้อง ออกเดินทาง!”

ทหารรับจ้างศาสนาที่รอคอยอยู่ที่เชิงเขาด้วยความใจร้อน ได้รับอนุญาตจากหัวหน้าแล้ว

พวกเขารีบพุ่งไปข้างหน้า ราวกับสุนัขป่าที่ปลดปล่อย ด้วยแรงสั่นสะเทือนของภูเขา รถหุ้มเกราะคันแล้วคันเล่าก็มุ่งตรงไปยังยอดเขา

…

ภายในหมู่บ้านตระกูลต้วน

ไม่รู้เป็นเจตนาหรือไม่

หนึ่งในขีปนาวุธตกลงตรงกลางลานว่างบนยอดเขา ซึ่งเป็นที่ที่ต้วนต้าซานและผางต้าไห่กำลังปรึกษากันอยู่

ต้วนต้าซานทั้งสองคนไม่มีโอกาสได้ตอบสนองเลย

แสงเพลิงอันน่ากลัวกลืนกินทั้งสองคนไปในทันที คลื่นความร้อนแผดเผาจนทุกอย่างมืดมิด

เมื่อพวกเขาฟื้นคืนสติ และคลานลุกขึ้นจากดิน

พวกเขาประหลาดใจที่พบว่าแขนขาของพวกเขายังคงสมบูรณ์ เพียงแต่มีรอยขีดข่วนเล็กน้อยบนร่างกายจากเศษหิน

สำหรับคนที่ผ่านศึกมาแล้ว บาดแผลเล็กน้อยแบบนี้ไม่เป็นอะไรเลย

อย่างไรก็ตามทั้งสองคนเพิ่งคลานออกมา

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

จากท้องฟ้าอันไกลโพ้น ท่ามกลางสายฝนกระสุนที่สับสนวุ่นวาย ขีปนาวุธอีกหนึ่งลูกพุ่งตรงมาที่พวกเขา!

ต้วนต้าซานมองดูขีปนาวุธที่ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าต่อตา

แล้วใบหน้าก็ซีดเผือด

“นิ่งทำไม! วิ่งหนีเร็ว!”

ราวกับมีเข็มนับพันเล่มดึงเข้าดึงออกทั้งด้านในและด้านนอกของหู รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก!

เลือดไหลซึมลงมาตามใบหู

ต้วนต้าซานมองด้วยความไม่เชื่อ ดวงตาของเขาแดงก่ำ จ้องมองไปที่ผางต้าไห่ที่ถูกระเบิดจนไม่เหลือซาก

เขาไม่เข้าใจ

ทำไมน้องชายคนนี้ ถึงผลักเขาออกไปในวินาทีสุดท้าย!

เขารู้

ถ้าหากไม่มีการผลักครั้งนี้ ตัวเองคงตายแน่นอน

ถ้าหากไม่มีการผลักครั้งนี้ ผางต้าไห่อาจมีโอกาสรอดชีวิต!

“สุดท้าย เขาช่วยฉันไว้ หรือทำร้ายฉัน?”

ต้วนต้าซานบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างห้ามไม่อยู่

เขาหวนคิดถึงรอยยิ้มที่ลึกลับบนใบหน้า ของผางต้าไห่ในช่วงเวลาสุดท้าย

ด้วยความสับสนในใจ ทันใดนั้น น้ำตาของเขาก็ค่อยๆไหลริน!

อย่างไรก็ตาม

ไม่ว่าเขาจะสับสนหรืองุนงงแค่ไหน

เขาคงไม่มีทางหาคำตอบได้อีกต่อไป