หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2976

หลังจากอินเสี่ยวหรานก้าวเข้ามาในโรงแรม เจ้าชายใหญ่ เจ้าชายสาม เจ้าชายหกรวมทั้งบุคคลสำคัญสองสามคนกำลังรออยู่แล้ว

ไม่ว่าจะนับจะนับจากลำดับหรือว่าตำแหน่งสำหรับอินเสี่ยวหรานแล้วถือว่าเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงสุดในงานเลี้ยงแห่งนี้

“ถวายบังคมเสด็จแม่!”

“ถวายบังคมพระชายา!”

หลังจากนั้นอินเสี่ยวหรานสบตากับเจ้าชายใหญ่หนึ่งที ยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“ทุกคนตามสบาย วันนี้ฉันเป็นแค่แขกคนหนึ่งของเจ้าชายเจียเหวินเท่านั้น

ทุกคนไม่ต้องพิธีรีตองมาก”

เธอมาพร้อมกับมาดของความแข็งแกร่ง หันไปโบกมือให้กับทุกคน

ลูกสาวคนเดียวของตระกูลอินที่บ้านแตกสาแหรกขาดวันนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะกลายเป็นพระมเหสีที่ยโสโอหังอย่างยิ่ง ถึงแม้จะเป็นหมาเศรษฐีหรือบุคคลที่ทรงอิทธิพลและอำนาจก็ยังไม่มีสิทธิ์แม้แต่เดินเข้าไปทักทาย ได้แต่มองด้วยความเคารพเลื่อมใสอยู่ไกลๆ

และในตอนนี้ หลังจากอินเสี่ยวหรานกวาดตามองไปรอบงาน ทันใดนั้นสายตาตกไปที่ตัวของผู้ชายคนหนึ่ง

ผู้ชายคนนี้ตัวสูงมาก และมีรูปร่างกำยำ โดยเฉพาะกล้ามเนื้ออกที่แข็งแกร่งทั้งสองก้อนนั่น ดูเหมือนจะทำให้เสื้อผ้าขาดแล้ว

เสียดายที่แก้มของคนผู้นี้ถูกปิดด้วยหน้ากากครึ่งหนึ่ง จึงได้แต่มองเห็นแก้มแลใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

แน่นอนว่าไม่ใช่จุดสำคัญที่อินเสี่ยวหรานให้ความสนใจ สิ่งที่เธอสนใจมากที่สุด คือแววตาที่แปลกของผู้ชายคนนี้

ความอาลัยอาวรณ์ที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนอย่างชัดเจน น้ำตาคลอหน่วย แสดงความเศร้าสร้อยเป็นพิเศษอย่างชัดเจน

การกระทำที่ผิดปกติของอินเสี่ยวหราน ดึงดูดความสนใจของคนอื่นเป็นธรรมดา

เจ้าชายใหญ่เพื่อคลี่คลายความเก้อเขิน จึงเอามือป้องปากแล้วกระแอมเบาๆ หนึ่งที

“เสด็จแม่งานเลี้ยงใกล้เริ่มแล้ว พวกเราขึ้นไปกันเถอะ”

หลังจากอินเสี่ยวหรานดึงสติกลับมา จึงชักสายตากลับแล้วพยักหน้าเล็กน้อย

หลังจากเดินเข้าไปในลิฟต์ เจ้าชายใหญ่เหลือบตามองเธอหนึ่งที พร้อมกับพูดแนะนำด้วยน้ำเสียงเหมือนตั้งใจแต่ไม่ตั้งใจ

“คนนั้นเป็นลูกชายของรัฐมนตรีดูแลเขตชายแดน จาเท่อไป่ฮา”

“คนผู้นี้มีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวกับน้องรอง ต่อมาเนื่องจากพ่ายแพ้ตอนที่ประมือกับหลินมั่วที่ต้าฉวี ใบหน้าโดนพิษงูทำลาย จึงเสียโฉมไปครึ่งหน้า”

เขาพูดถึงเรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าสัมผัสได้ถึงความตัวสั่นของอินเสี่ยวหราน สีหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวปัดขึ้นมา

“เป็นอะไรครับ”

อินเสี่ยวหรานยอมรับว่าตัวเองถึงแม้จะต้องถวายตัวให้กับผู้ชายคนอื่นของพระราชา ซึ่งต้องเป็นทูตเหวินเฉียงเท่านั้น

เจ้าชายใหญ่ที่อยู่ข้างๆ เหลือบตามองเธอเล็กน้อย ขณะที่ยิ้มมุมปาก แล้วจึงเริ่มหรี่ตาคู่นั้นของเขาอย่างช้าๆ

“ใครให้ความกล้าคุณเรียกชื่อจริงของผมโดยตรง”

“ฉันให้เกียรติยศที่ไร้คนเทียบเคียงกับคุณได้ และโยนคุณลงเหวลึกก็ยังได้”

ขณะพูดเขาพลางยื่นนิ้วมือออกไป บีบคางของอินเสี่ยวหรานเบาๆ

“รู้จักตำแหน่งขอตัวเองด้วย! คุณอินเสี่ยวหราน!”

เขาถึงแม้จะทำสีหน้านิ่ง แต่แววตานั้นกลับแสดงความโหดเหี้ยมออกมา

ทว่าอินเสี่ยวหรานไม่หวาดกลัวเลยสักนิด ปัดมือของเจ้าชายใหญ่ออกไป

“งั้นเหรอ”

“อย่างั้นฉันก็ขอให้คุณรู้ไว้ด้วย ว่าพวกเราสองคนลงเรือลำเดียวกัน”

“ฉันกับคุณเราแค่ร่วมงานกันเท่านั้น ไม่ใช่หุ่นเชิดของคุณ”