หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2980

“เจ้าชายใหญ่ คนแค่นี้ไม่น่าจะพอหรือเปล่า”

กองทัพสงปิงที่เดินทางไกลแปดพันลี้สำหรับคนที่อยู่ในงานนี้ เป็นกำลังรบที่แข็งแกร่งก็จริง

แต่ถ้าอยู่แถบชายแดนล่ะก็ กลับดูตัวเล็กไปหน่อย

เจ้าชายใหญ่ทำสีหน้าตกตะลึง จากนั้นจึงส่ายหน้าทันที

“แต่จะทำยังไงได้ เสด็จพ่อถึงแม้จะเห็นด้วยกับการกระทำของผม แต่ค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมต้องเป็นคนออกด้วยตัวเอง”

“ทุกท่านก็รู้ โรงแรมชิลลิงตันในนามของผมนี้ ดังนั้น...”

ถึงแม้จะพูดแค่ครึ่งหนึ่ง แต่ความหมายที่อยู่ในนั้นชัดเจนมากแล้ว ขาดแค่ยื่นมือขอเงิน

ทุกคนมองหน้ากัน โดยไม่พูดอะไรในทันที

ดูความสนุกคึกคักนั้นพอได้ แต่พอพูดถึงเงินนั้นทำให้เสียความรู้สึก

ทุกคนไม่ใช่คนโง่ ในนามของเจ้าชายใหญ่ถึงแม้จะมีเพียงโรงแรมเกินระดับห้าดาวหนึ่งแห่ง แต่นายทุนขุนคลังเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังเขา ล้วนเป็นยักษ์ใหญ่ที่มีมูลค่าทรัพย์สินับแสนล้าน

ไม่มีเงิน คุณล้อเล่นอะไรกัน!

ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งงานเลี้ยงตกอยู่ท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัด

และเจ้าชายใหญ่เห็นได้ชัดว่าได้คาดการณ์ถึงสถานการณ์นี้นานแล้ว เขาจึงขยิบตา นักธุรกิจรวยรูปร่างอ้วนท้วมท่ามกลางฝูงชนคนหนึ่งได้เดินไปข้างหน้า

คนอื่นๆ เมื่อเห็นเขาจึงเกิดความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ นี่คือสุนัขขี้ประจบผู้ซื่อสัตย์ของเจ้าชายใหญ่ไม่ใช่เหรอ

“เจ้าชาย พวกเราว่านเซี่ยงยางพารากรุ๊ป ยินดีมอบกำลังเพียงเล็กน้อยเป็นเงินสามร้อยล้านเพื่อสนับสนุนการดำเนินการของพระองค์ครับ”

พอสิ้นเสียงแล้วพ่อค้ารวยหลายคนในงานจึงหน้าบึ้งทันที

แม่งสุนัขตัวนี้กำลังจะทำเสียเรื่อง

แต่ฝั่งเจ้าชายใหญ่กลับหัวเราะอย่างสบายใจ

“ตระกูลว่านซือเท่อใจป้ำจริงๆ บุญคุณนี้ผมจะไม่ลืมเลย”

เจ้าชายหกที่ดูละครอยู่ข้างๆ หัวเราะเยาะเย็นชาไม่หยุด

“หึ กินได้น่าเกลียดจริงๆ”

แผนการต่อสู้กับหลินมั่ว ถูกกำหนดในขั้นต้นตามนี้ ดังนั้นจึงเข้าสู่ช่วงท้ายของงานเลี้ยงแล้ว

“เจ้าชาย เจ้าชายใหญ่ทั้งๆ ที่รู้ว่าพวกกับหลินมั่วมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลว ทำไมถึงเชิญพวกเราอีกครับ”

ไท่เก๋อสองมือจับพวงมาลัย พลางหันหลังไปถามเจียเต๋อเลี่ยคนที่อยู่ข้างหลัง

โดยทั่วไปเรื่องแบบนี้ ต้องดำเนินการอย่างเงียบๆ แต่เจ้าชายใหญ่กลับทำตรงข้าม จัดอย่างเอิกเกริก

“อยากจะโชว์ยังไงล่ะ และอยากลองหยั่งเชิงเจ้าชายองค์อื่นๆ

แต่คุณไม่เห็นเหรอ สายตาที่เขามองมาที่ผมเหมือนจะกินพวกเราให้ได้”

“เรื่องที่เกาะไหโข่ว เขายังแค้นฝังใจอยู่!”

ไท่เก๋อพยักหน้าแล้วถามอีกหนึ่งประโยค “เรื่องนี้ต้องแจ้งคุณหลินมั่วไม่ใช่เหรอครับ”

“ตอนนี้พูดก็สายไปแล้ว พี่ชายสามของผมเร็วกว่าพวกเราเสียอีก!”

“แต่ดูผิวเผินแล้วยังไงก็ต้องทำเสียหน่อย โทรหาหลินมั่วเถอะ!”