หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3

เมื่อประตูปิดลง ผู้อาวุโสเฮ่อมองหลินมั่วด้วยความเคารพ “ผมเฮ่อจินเยี่ยน ไม่ทราบว่าคุณมีนามว่าอย่างไร!”

“หลินมั่ว!”

“ที่แท้ก็คุณหลิน!” ผู้อาวุโสเฮ่อสูดลมหายใจลึกๆ แล้วมองหลินซีที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้พลางถามว่า “คุณหลิน ยังมีสิ่งใดต้องการให้ผมช่วยอีกไหม”

หลินมั่วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหยิบปากกากระดาษขึ้นมาขีดเขียนรายการ

“คุณช่วยจัดยาให้ผมที!” หลินมั่วส่งใบสั่งยาให้ผู้อาวุโสเฮ่อ ขณะเดียวกันก็เปิดกระเป๋าหยิบเงินไม่กี่สิบหยวนที่มีออกมา

หลินมั่วรู้สึกกระดากใจไม่น้อย ตัวยาหลายชนิดในใบสั่งยามีราคาแพงมาก หากจะซื้อทั้งหมดนี้ คงจะต้องจ่ายเงินร่วมๆ สองพันกว่าหยวน

เงินของเขายังแลกไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยว

เมื่อเห็นท่าทีของหลินมั่ว ผู้อาวุโสเฮ่อก็รีบรับใบสั่งยาไปและพูดด้วยเสียงสั่นว่า “คุณหลิน ที่ร้านขายยาเซิ่งหยวนนี้ คำพูดของผมยังพอจะมีสิทธิ์มีเสียงอยู่บ้าง ตัวยาพวกนี้ไม่จำเป็นต้องใช้เงินหรอกครับ!”

หลินมั่วเหลือบมองผู้อาวุโสเฮ่อพลางผงกศีรษะ “ขอบคุณมากครับ แต่ผมหลินมั่วไม่เคยติดค้างหนี้บุญคุณใคร คุณช่วยจัดยาให้ผมอย่างละสิบส่วนก็แล้วกัน ส่วนใบสั่งยานี้ ผมอนุญาตให้คุณเก็บไว้ใช้!”

หากเป็นคนทั่วไปพูดกับผู้อาวุโสเฮ่อเช่นนี้ จะถือว่าไม่สุภาพเลยสักนิด

แต่เมื่อหลินมั่วพูดประโยคนี้ออกมา ผู้อาวุโสเฮ่อรู้สึกเหมือนเป็นโองการศักดิ์สิทธิ์

หากไม่มีเขา ใครจะใช้เข็มเทวนิรมิตได้ คนธรรมดาทั่วไปจะมาเปรียบได้อย่างไรกัน

ใบสั่งยาเพียงใบเดียวจากเขาก็ถือเป็นสิ่งล้ำค่ามาก!

“ขอบคุณ คุณหลิน!” ผู้อาวุโสเฮ่อขอบคุณเขาอีกครั้ง และรับใบสั่งยามาราวกับได้รับสมบัติล้ำค่า เขารีบวิ่งออกไปทันที

ไม่นานนัก ผู้อาวุโสเฮ่อกลับมาพร้อมด้วยกระเป๋าใบใหญ่และใบเล็ก

“คุณหลิน นี่คือตัวยาที่คุณต้องการ คุณลองตรวจดูได้” ผู้อาวุโสเฮ่อกล่าว

หลินมั่วชำเลืองมองดู ผู้อาวุโสเฮ่อคนนี้จัดการงานได้อย่างเรียบร้อย เขาแยกแยะตัวยาแต่ละชนิดไว้เป็นอย่างดี และยิ่งไปกว่านั้น ดูจากลักษณะของสีและกลิ่นของตัวยาแล้ว บ่งบอกว่าได้เลยว่าเป็นวัตถุดิบชั้นเลิศทั้งหมด

หลินมั่วได้รับการถ่ายทอดวิชาความรู้จากป้ายหยก นอกจากความรู้ที่อยู่ภายในป้ายหยกแล้ว ยังมีประสบการณ์ทางการแพทย์ของบรรพชนอีกด้วย ตัวยาเหล่านี้ แม้หลินมั่วจะไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ตอนนี้ แค่เหลือบมองปราดเดียวก็สามารถแยกแยะความแตกต่างได้อย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณมาก ผู้อาวุโสเฮ่อ!” หลินมั่วจัดแจงแยกแยะตัวยาเหล่านั้นอย่างละเอียดออกมาห่อหนึ่ง

ผู้อาวุโสเฮ่อได้ย้ายเครื่องต้มยาเข้ามาให้เขาด้วย แล้วคอยยืนอยู่ข้างๆ จ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ

แน่นอนว่าใบสั่งยามีความสำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือวิธีการต้มยา

สูตรยาพิเศษจำนวนมากจำเป็นต้องใช้วิธีปรุงยาแบบพิเศษ ไม่เช่นนั้น ยาจะไร้ประสิทธิภาพ

หลินมั่วเองก็ไม่ได้ปิดเป็นความลับ ในเมื่อบอกว่าจะมอบสูตรยานี้ให้แก่ผู้อาวุโสเฮ่อ เช่นนั้นก็จะสอนให้เขาทั้งหมด

ตัวยาเหล่านี้ หลินมั่วไม่ได้เทลงไปทั้งหมดในคราวเดียว แต่ทยอยใส่ลงไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ขณะที่ใส่ ก็อธิบายให้ผู้อาวุโสเฮ่อด้วย

“ระยะเวลา ระดับความร้อน ขั้นตอน รวมถึงวัสดุของหม้อยา ล้วนเป็นสิ่งที่บกพร่องไม่ได้ ต้องพึงระลึกไว้ทุกย่างก้าว มิฉะนั้น ในอนาคตหากปรุงยาผิดพลาด ประสิทธิภาพของยาก็อาจไม่ดีนัก!”

ผู้อาวุโสเฮ่อเป็นเหมือนนักเรียนประถม ถือปากกาและกระดาษ และจดจำทุกสิ่งอย่างไว้ในหัวใจด้วยความเคารพ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดยาก็สำเร็จ!

เมื่อเปิดหม้อยา ก็มีกลิ่นหอมโชยออกมาโดยที่ไม่มีกลิ่นแปลกปลอมแม้แต่น้อย

เมื่อสูดดม ผู้อาวุโสเฮ่อรู้สึกได้ถึงความสดชื่นและมีชีวิตชีวา เขาอดจะตกใจไม่ได้ “คุณหลิน นี่มันยาอะไรกัน ทำไม...ทำไมถึงได้หอมเช่นนี้”

หลินมั่วพูดด้วยท่าทางสงบนิ่ง “นี่คือยาลูกกลอนเสี่ยวกุยหยวน ประสิทธิผลในการรักษาอาการบาดเจ็บมหัศจรรย์มาก ทั้งยังช่วยยืดอายุและเสริมสร้างสุขภาพอีกด้วย”

“ลูกกลอน?” ผู้อาวุโสเฮ่อเขาแปลกใจ ไม่ใช่ยาน้ำหรอกหรือ

เมื่อเข้าไปมองใกล้ๆ ที่แท้ ที่ก้นหม้อยังมียาลูกกลอนสีดำมากกว่าหนึ่งโหลนอนอยู่สงบนิ่งอยู่ข้างในนั้น

“นี่...นี่เป็นวิธีการกลั่นยาหรอกหรือ!” ผู้อาวุโสเฮ่อเบิกตากว้าง วิธีแบบนี้ เขาเคยได้ยินมาก่อน แต่เขาไม่เคยเห็น

หลินมั่วหยิบยาออกมาเม็ดหนึ่ง เติมน้ำลงไป แล้วค่อยๆ ป้อนให้หลินซี

ผู้อาวุโสเฮ่อเบิกตามอง เขาเห็นว่าบาดแผลบนร่างของหลินซีค่อยๆ จางลงจนหายเป็นปกติ