หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3024

ณ ขอบหน้าผาลึก ยอดเขาภูเขาเทพ

ลู่อิ่งในชุดกระโปรงยาวสีเขียวนั่งขัดสมาธิ ค่อยๆ หลับตาทั้งสองข้าง!

ตรงหน้าเธอเป็นหน้าผาลึกนับหมื่นฟุต และระยะไกลนั้นเป็นเทือกเขาที่ทอดยาวเป็นทิวแถว

เมื่อเทียบกันแล้ว เงาหลังของลู่อิ่งดูเงียบเหงาอย่างชัดเจน มีเพียงต้นกระบองเพชรต้นหนึ่งอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น

“พี่หลินมั่ว มาก็มาแล้วทำไมจะเดินกลับอีก!”

ระหว่างต้นไม้ หลินมั่วแสดงสีหน้าเก้อเขิน หลังจากลังเลครู่หนึ่งแล้วจึงเดินออกมา

“พี่หลินมั่วมาหาฉันมีธุระอะไรเหรอคะ”

หลังจากลู่อิ่งลุกขึ้น จึงเอียงหน้าพร้อมกับลักยิ้มน้อยๆ สองข้าง มองหลินมั่วเต็มไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

ความสุขทั้งหมดของเธอ ดูเหมือนจะมอบให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ รวมทั้งรอยยิ้มทั้งหมด

หลินมั่วมองแก้มและใบหน้าที่คุ้นเคยและแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าของเขา ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรไปชั่วขณะ

ทั้งสองคนสบตากันเงียบๆ อยู่แบบนี้ เหมือนมีอะไรจะพูด แต่ไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไร

“ฉันต้องออกภูเขาสักครั้ง!”

“จะออกไปนานไหม”

“ประมาณสองสามวัน ช่วงนี้สมาชิกพันธมิตรการค้ารวมทั้งพ่อค้าที่ร่ำรวยของจีนเชิญฉันไปเป็นประธานการประชุม”

“คุณไม่ไปก็ได้!”

ลู่อิ่งจ้องมองหลินมั่วอยู่อย่างนั้น ในแววตาแฝงไปด้วยความรู้สึกอย่างอื่น

หลินมั่วถอนหายใจ ยักไหล่อย่างจนปัญญา “ฉันรู้จุดประสงค์ที่พวกเขาเชิญฉัน”

“แต่ว่า มีบางเรื่อง ต้องมีคนออกหน้าอยู่ดี”

“ต้าฉวีสามารถวุ่นวายได้ แต่จะล้มไม่ได้!”

ลู่อิ่งฟังแล้วแค้นหัวเราะออกมาทันที “ฮิๆ พี่หลินมั่ว พี่มีอะไรก็พูดมาตามตรงได้เลยค่ะ”

“ตอนแรก พี่อยู่ที่โรงแรมถนนเซินลัว อย่างน้อยพี่ก็เคยช่วยชีวิตฉันหนึ่งครั้งค่ะ!”

แต่พอถึงเรื่องนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอแต่เดิมทีกลับหม่นหมองเล็กน้อย

ตอนนั้น เธอยังอยู่ในสถานะของลู่อิ่งน้อย ตอนนั้นถึงแม้ร่างกายเธอจะบาดเจ็บหนัก แต่กลับมุดเข้าไปอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของหลินมั่วได้ตามอำเภอใจ

หลินมั่วเกาศีรษะ “อันนี้ก็นับเหรอ ตอนนั้นถึงแม้จะไม่มีฉัน เธอก็ไม่มีอันตรายอะไร”

“ไม่ถูกค่ะ พี่หลินมั่วเคยช่วยฉันไว้จริงๆ!”

โยวหลีที่จับตามองมาทางนี้อยู่ตลอด พยายามเบ้ปากหมุนตัวให้หายไปจากตรงนี้ ตอนนี้

จากนั้นโยวหลีได้ชักสายตากลับมาในเวลาเดียวกัน คอยมองหลินมั่วอย่างเงียบๆ

“อย่างนั้นขอบใจเธอมากนะ! ฉันจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด!”

หลินมั่วไม่ไว้วางใจที่สุดก็คือโยวหลี

ตาแก่คนนี้ อดทนอดกลั้นอยู่ทุกวัน

ถ้าหากเขากับสวี่ปั้นซย่าพูดมั่วซั่วไปเรื่อยเปื่อย การใช้ชีวิตของตัวเองจะลำบาก

และ เขากลับว่าภรรยาจะคิดมาก!

ลู่อิ่งยังคงยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

“เรื่องของพี่หลินมั่วก็คือเรื่องของฉัน ไม่ต้องเกรงใจค่ะ”

“ฉันเข้าใจ ดึกแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

มีอีกหลายคำในใจ แต่กลับไม่รู้จะพูดอย่างไร เหมือนตอนนั้น เดือนนั้น ที่หลังภูเขา

ยังคงจำได้รางๆ เงาที่สวยงามของผู้หญิงที่เงียบไม่พูดคนนั้น