หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3037

“ฮัดเช้ย!”

“ฮัดเช้ย!”

หลินมั่วจามติดกันหลายทีและลูบๆจมูก

“มีใครคิดถึงฉันอยู่น่ะ?”

ไท่จื่อที่อยู่ข้างๆพูดอย่างจริงจัง “ขอแนะนำให้ตื่นดีกว่านะ”

“ตอนนี้คุณทำลายพื้นที่ปลูกต้นเยี่ยม่านบนภูเขาไปเกือบหมดแล้ว ถ้าใครคิดถึง ก็คงคิดอยากฆ่า!”

หลินมั่วไม่อยากพูดกับเขา

“น่าเบื่อซะจริง”

หลังจากบ่นหนึ่งประโยค ความสนใจของเขาก็กลับมายังหม้อปรุงยาที่อยู่ในมืออีกครั้ง

ในฐานะตัวซวยของต้นเยี่ยม่าน วิจัยมามากมาย ในวันนี้ก็มาถึงรุ่นที่สองแล้ว

เมื่อผู้คนได้รับการรักษามากขึ้นเรื่อยๆ ตลาดต้นเยี่ยม่านก็เริ่มมีแนวโน้มลดลง

บวกกับหมู่บ้านไป๋อวิ๋น ที่ตู้จี๋คอยดูแล ฐานการผลิตยารักษาโรคที่มีผู้คนนับหมื่นกำลังผลิตอาหารในปริมาณมหาศาลทุกวัน เชื่อว่าอีกไม่นานต้นเยี่ยม่านทั้งตลาดจะต้องถูกบดขยี้แน่

“จริงสิ ช่วงนี้ที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋น ยังมีคนไปหาเรื่องอีกรึเปล่า?”

หลินมั่วถามอย่างขอไปที!

ไท่จื่อเช็ดปืนเดสเสิร์ท อีเกิ้ลพลางพูดตอบอย่างส่งเดช “ใครมันจะไม่กลัวตายขนาดนั้น”

“หมู่บ้านไป๋อวิ๋น มีพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ยอดฝีมือจำนวนห้าพันคนปกป้องอยู่ เพิ่งเริ่มได้ไม่นานก็มีหนูสกปรกสร้างเรื่องแล้ว

ตอนนี้พอถูกตัดสินโทษประหารไปหลายคน ก็ไม่มีใครกล้าทำผิดอีกเลย”

จากคำพูดของเขา ฐานการผลิตในหมู่บ้านไป๋อวิ๋น มีการดำเนินงานที่มั่นคงอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องกังวลแต่แรก

แต่หลินมั่วกลับคิดแบบนี้

“อย่าประมาทสิ การทำลายทรัพย์สมบัติของผู้อื่นก็เหมือนกับการฆ่าพ่อแม่พวกมัน”

“คนพวกนั้นไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆหรอก พวกเขาต้องคิดหาวิธีอื่นแน่นอน”

สถานการณ์มั่นคงอย่างในตอนนี้ หลินมั่วก็ยิ่งระวังตัวมากขึ้น

ห่วงโซ่ผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับต้นเยี่ยม่านไม่มีทางถูกละทิ้งไปได้ง่ายๆขนาดนั้น

ตอนนี้เป็นเพียงความสงบก่อนเกิดพายุ

ให้ผมสอยมาดีมั้ย?”

หลินมั่วเลิกคิ้ว “ทำไม พวกเขาทนต่อไม่ไหวขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ไม่งั้นจะเป็นอะไรไปได้อีก! สถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขาน่าสัวเสชยิ่งกว่าตระกูลคง พวกเขาถูกล้อมรอบทุกด้าน แถมยังมีผู้คนจากฝ่ายเจ้าชายใหญ่ที่กำลังจับตามองอยู่”

“ตอนนี้ทางหนีรอดมีแต่ต้องขายทรัพย์สินและหนีไป”

หลังจากไท่จื่อพูดจบ หลินมั่วก็มองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ทำไม หน้าผมมีอะไรอยู่เหรอ?”

หลังจากผ่านไปนาน หลินมั่วก็ส่ายๆหน้า “ช่วงนี้แอบเรียนอะไรอยู่รึเปล่า?”

“เปล่านะครับ!”

“ไม่มีเหตุผลเลย ไม่คิดเลยว่าจะใช้สำนวนได้ แถมยังรู้วิธีวิเคราะห์สถานการณ์อีก

ไม่ไหวเลย ไม่ไหวเลยจริงๆ!”

ไท่จื่อเหม่อลอยไปสักพัก ปืนที่อยู่ในมือก็ถูกเขาปัดไปอยู่บนโต๊ะ

“แม่งเอ๊ย…”