หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3036

“ไม่เป็นไร แค่แผลเล็กๆ”

เหวินเฉียงท่าทางน่าสังเวช แต่สายตาคมกริบของเขาก็ทำให้จิตสังหารของเซี่ยหลันหายไปในทันที

“ไม่ได้ดูเลยว่าที่นี่คือที่ไหน ไม่ดูเลยว่าตัวเองเป็นใคร

ที่ประทับของฝ่าบาทเป็นที่ที่อวดดีได้สินะ!”

พูดจบ เขาก็ง้างมือตบเธอหนึ่งครั้ง ขณะเดียวกันบนใบหน้าของเซี่ยหลันก็มีรอยแดงของฝ่ามือกับนิ้วทั้งห้าอย่างชัดเจน

“ฉันสมควรตาย!”

เซี่ยหลันโค้งคำนับ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

คำพูดของเหวินเฉียงเมื่อครู่ทำให้เธอได้สติ

ห้องบรรทมของเจ้าชายใหญ่ มีสายตาจับจ้องรอบด้าน สิ่งที่เธอทำก็เท่ากับผลักทั้งเขาและเธอที่เป็นนายบ่าวไปยังขอบหน้าผา

“เหอะ ครั้งหน้าอย่าได้กล้าไม่เคารพฝ่าบาทอีกล่ะ

ก็ไปฆ่าตัวตายซะ!”

พูดจบ เหวินเฉียงก็จากไปพร้อมสีหน้าเย็นชา หลังจากที่เซี่ยหลันลุกขึ้นยืน ก็เดินตามไปติดๆ

คำพูดและการกระทำของทั้งสองไปถึงหูของเจ้าชายใหญ่อย่างไม่ตกหล่นเลยแม้แต่คำเดียว

“เลือกยารักษาบาดแผลส่งไปให้เหวินเฉียง!”

เห็นชัดเลยว่าเจียเหวินพึงพอใจกับทัศนคติของเหวินเฉียง ไม่งั้นคงไม่ส่งยาให้ แทนที่จะเป็นมีด

อีกด้าน หลังจากเหวินเฉียงไปถึงห้อง ชุนเหมยที่เป็นหนึ่งในสาวใช้สี่คนของเขาเม้มริมฝีปากของตนทันทีเมื่อเธอเห็นสภาพแบบนี้ของเขา

“เกิดอะไรขึ้นคะ? ที่ปรึกษาอันดับหนึ่งของเจ้าชายใหญ่ไม่ได้รับความโปรดปรานแล้วเหรอ?”

เธอพูดพลางชำเลืองมองเซี่ยหลัน ได้เห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าอีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจมากสักเท่าไหร่

หลังจากที่ถูกเหวินเฉียงยิ้มเยาะ ไม่ได้สนใจและยักๆไหล่ “จริงด้วย รู้ซะแล้วเหรอเนี่ย”

“อีกเดี๋ยวก็รีบจัดกระเป๋าด้วยล่ะ เจ้าชายใหญ่จะตามฆ่าเราแล้ว”

พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

ชุนเหมยขำพรืด หันตัวเดินเข้าไปในห้องของเหวินเฉียงและเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนให้เขาอย่างเอาใจใส่

“เธอไปทำเรื่องผิดอะไรมาสินะ!”

เซี่ยหลันพยักหน้าด้วยความละอาย เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นผุดในสมองอีกครั้ง

“ทำงานใกล้ชิดกับคนใหญ่คนโต ย่อมมีความอันตรายเหมือนอยู่กับเสือ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเสือตัวเล็ก

อายุยังน้อย ก็ต้องหุนหันพลันแล่นเป็นธรรมดา!”

“ยังจะช่วยพูดแทนเขาอีก! หมดทางเยียวยาแล้วจริงๆ!”

ชุนเหมยพูดบ่น มือก็กดน้ำหนักแรงขึ้นทำให้เหวินเฉียงทำหน้าบูดด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย ฉันทำบ้าอะไรลงไป ไม่น่าเก็บพวกเธอไว้เลย”

“เจ้าชายใหญ่ เป็นเจ้าเหนือหัว ฉันก็ต้องพูดแทนเขาอยู่แล้ว

และถ้าไม่มีเขา ฉันจะระดมกำลังเพื่อจัดการหลินมั่วได้ยังไง!”

ชุนเหมยฟังที่พูด คิ้วสวยก็ขมวดติดกันแน่นอย่างอดไม่ได้

“ในเมื่อนายท่านอยากฆ่าหลินมั่ว แล้วทำไมไม่ให้เซี่ยหลันพานักฆ่าเงาไปจัดการสิคะ

รอให้หลินมั่วตายก่อน แล้วค่อยหนีไปนอกประเทศ”

เหวินเฉียงหัวเราะเสียงเรียบ “เธอไม่เข้าใจ การลอบฆ่าเป็นเรื่องชั้นต่ำ”

“แล้วก็นะ ถ้าหลินมั่วฆ่าได้ง่ายขนาดนั้น จะยังมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้เหรอ…”