หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3040

ทางด้านเจ้าชายใหญ่ประเทศว่านเซี่ยง

ในตอนที่เหวินเฉียงพันผ้าพันแผลและกลับไปหาเจ้าชายใหญ่ หมอผีที่ได้รับมอบหมายจากพวกเขาให้ตรวจดูคอนฟิเด้นก็ถูกพาตัวไปยังห้องบรรทมของแเจ้าชายใหญ่ล้ว

นี่คือหมอผีโซย่าที่หยินเสี่ยวหรานส่งเข้าวังในตอนแรก

“คุณเหวิน มาพอดีเลย! นั่งก่อนสิ ฟังว่าเขาจะพูดยังไง!”

เจ้าชายใหญ่ระบายความโกรธลงแล้ว แม้จะสำนึกว่าตัวเองผิด แต่ความหยิ่งผยองในฐานะองค์ชาย เขาจึงก้มหัวไม่ได้ ทำได้แต่ต้องแสงงทัศนคติที่กระตือรือร้นมากขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น

หากเป็นที่ปรึกษาธรรมดาๆ อยากฆ่าก็จะฆ่าให้ตาย มีเพียงเหวินเฉียงที่สติปัญญาหาใครเทียมไม่ได้ ในช่วงเวลาที่เขาติดตาม ที่ตนประสบความสำเร็จหลายครั้งได้ก็เป็นเพราะคำแนะนำของเขา

ถ้าไม่ได้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า เจ้าชายใหญ่จะโกรธจนทำร้ายที่ปรึกษาคนโปรดแบบนี้ได้ยังไง

เหวินเฉียงกับเขาจ้องตากัน เงยคางขึ้นเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มและนั่งลงตามที่เจียเหวินพูดทักทาย

เจ้าชายใหญ่คิ้วกระตุก หมอผีที่รอมานานก็ก้มลงและเริ่มรายงาน

“ดูจากผลตรวจที่กระหม่อมวินิจฉัย เป็นเพราะการดื่มสุราเป็นเวลานานและปล่อยตัวมากเกินไป

ทำให้เส้นประสาทไขสันหลังของประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายการเงินท่านนี้เสียหาย ส่งผลให้เป็นอัมพาตท่อนล่างไปตลอดชีวิต”

พูดถึงตรงนี้ ดวงตาทั้งสองของก็เบิกโพลงเหมือนแข็งเป็นระฆัง ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“แน่ใจเหรอ?”

เจียเหวินหรี่ตาลง แววตาแผ่ขจายจิตสังหารอย่างนิ่งเรียบ

โซย่าเห็นสถานการณ์จึงหมอบบนพื้นอย่างลนลาน “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมพูดความจริงพ่ะย่ะค่ะ”

“ถ้าฝ่าบาทไม่เชื่อ ก็เรียกหมอผีคนอื่นมาพิสูจน์ดูก็ได้”

ถึงเจ้าชายใหญ่จะรู้ว่าโซย่าไม่กล้าโกหกตน

แต่เรื่องนี้ก็ยากที่จะเชื่อ ก็แค่กินเหล้ามื้อเดียวจะอัมพาตท่อนล่างได้ยังไง?

“คุณเหวิน คิดว่าไงบ้างล่ะ?”

“กระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้รอให้ท่านแซทมาถึงก่อนดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

เหวินเฉียง่ลุกขึ้นยืน เปิดประตูแล้วจึงพูดต่อ “มีหลายวิธีที่จะทำให้เป็นอัมพาตปลอม”

“ทุกวันนี้ความวุ่นวายและความโกลาหลในประเทศค่อยๆเพิ่มสูงขึ้น

สภาพร่างกายของประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายการเงินเป็นเพียงการเสแสร้งเพื่อหลีกเลี่ยงงจากโลกภายนอก หรือไม่ก็เป็นเรื่องจริง

ใครก็ได้ไปดูน้ำชาหน่อย!

“คุณอาแซท เชิญนั่งก่อน!”

ขณะที่เขาพูดก็ยืนขึ้นอย่างกระตือรือร้นและพาแซทว่านหลิวไปนั่งด้วยตัวเอง

สำหรับเหวินเฉียง ถ้าเขาเอามาไม่ได้ ก็ยังมีทางเลือกที่จะทำลายมัน

แต่แซทว่านหลิวไม่ได้เป็นแค่คนสนิทของราชา แต่ขณะเดียวกันก็ยังเป็นผู้มีอำนาจทางทหารอีกด้วย

จะบีบบังคับอีกฝ่าย ก็เกรงว่าจะโดนเตะก้นเสียก่อน

ยังไงเจ้าชายก็มีจำนวนมากขนาดนั้น ทำไมต้องทนทุกข์กับนายแค่คนเดียว

แซทว่านหลิวรู้ในจุดนี้ แต่เขาไม่เคยภูมิใจกับมันเลย ทัศนคติของเขาดูถ่อมตัวมาก

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

“ไม่ทราบว่าฝ่าบาทเรียกกระหม่อมมากะทันหันแบบนี้มีธุระอะไรพ่ะย่ะค่ะ?”

เจ้าชายใหญ่เดินกลับไปยังเก้าอี้อันหรูหรา เขาไม่ตอบโดยตรง แต่มองไปที่เหวินเฉียงที่อยู่ข้างๆ