หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3046

กร็อบ เสียงกระดูกหักดังก้องไปทั่ว

ด้วยความเจ็บปวด ผู้จัดการติงที่นิ้วหักทรุดลงไปกับพื้น กุมนิ้วและร้องโหยหวนด้วยความทรมาน

“จัดการมันให้ตาย!”

เมื่อเห็นสถานการณ์ตึงเครียด ฝูงชนที่เดิมทีมุงดูอยู่ก็กระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

พนักงานรักษาความปลอดภัยสิบกว่าคนเห็นนิ้วของผู้จัดการติงหัก ต่างก็กรูเข้าหาไท่จื่อด้วยท่าทางคุกคาม

ไท่จื่อแสยะยิ้ม กำหมัดแน่นจนส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด

การต่อสู้คือสิ่งที่เขาชอบที่สุดแล้ว!

หลินมั่วที่ยืนดูอย่างเย็นชาที่อีกด้าน ไม่ได้เข้าไปห้ามปราม พนักงานแบบนี้สมควรได้รับบทเรียน

เมื่อทั้งสองฝ่ายกำลังจะปะทะกัน เสียงแจ้งเตือนว่าลิฟท์มาถึงก็ดังขึ้นจากด้านนอกประตู

ประตูเหล็กเปิดออก ชายหนุ่มวัยกลางคนแต่งกายสุภาพใบหน้าคล้ายกับถงเสี่ยวเหอประมาณเจ็ดส่วนก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว

เขาเดินออกมาจากลิฟท์อย่างรีบร้อนพร้อมกับมือปืนสองคนที่หน้าตาโหดเหี้ยม มุ่งหน้าอย่างเร็วไปยังที่เกิดเหตุ

“หยุด!”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกน พนักงานรักษาความปลอดภัยก็หันขวับไป และเมื่อพวกเขาเห็นคนที่มา ท่าทางของพวกเขาก็ตึงเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ประธานถงสวัสดีครับ!”

พวกเขาเรียงแถวเป็นสองแถว ก้มโค้งลงเก้าสิบองศา ตกใจกลัวราวกับกระต่ายตื่นตูม

แม้พวกเขาจะก้มหน้าก้มตากันตลอด แต่บนใบหน้าของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ถงชวนหนึ่งในหัวหน้าแก็งใต้ดินของมณฑลต้าฉวี ขณะเดียวกันเขาก็เป็นน้องชายแท้ๆของถงเสี่ยวเหอ

เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยเคารพเขามาก ไม่ใช่แค่เพราะเขาเป็นผู้จัดการทั่วไปชั่วคราว แต่ที่สำคัญกว่าคือเขาเป็นคนที่เปื้อนเลือด

ในช่วงแรกของการเปิดธนาคาร มีคนจากธนาคารคู่แข่งมาหาเรื่อง แต่หลังจากถงชวนเข้ารับตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปของธนาคารเหอเน่ยชั่วคราว ก็ไม่มีใครเห็นคนพวกนั้นอีกเลย

ถงชวนบิดคอที่ดังกร็อบแกร็บของเขา “ใครสั่งให้พวกแกลงมือ!”

น้ำเสียงที่เรียบเฉยราวกับซ่อนเข็มเงินไว้ แทงตรงเข้าที่หัวใจ

และสายตาเย็นชาของเขา ทำให้หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยสั่นระริก

“ประธานถง คือพวกเขา ไอ้บ้านนอกสองคนนี่คิดจะหาเรื่อง หนำซ้ำยังหักนิ้วของผู้จัดการติงด้วยครับ”

รอจนเขาพูดจบ ผู้จัดการติงที่สีหน้าซีดเผือดเหงื่อไหลอาบแก้มก็เดินไปหาถงชวน

นิ้วที่แดงบวมเริ่มมีรอยช้ำสีม่วง และข้อต่อก็โปนขึ้นเป็นก้อนเลือด

ผู้จัดการติงมองดูถงชวนที่ตรวจดูบาดแผลของเขาอย่างตั้งใจ ก็คิดแค่ว่าเขาคงเป็นห่วงตัวเขา

เขารู้สึกกระหยิ่มได้ใจไม่น้อย มองไปที่หลินมั่วและไท่จื่อด้วยสายตาที่เย็นชา

ราวกับจะพูดว่า พวกแกสองคนเตรียมตัวตายเถอะ

อย่างไรก็ตามหลินมั่วกับไท่จื่อก็แค่สบตากัน โดยไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลงใดๆ

ราวกับกำลังมองตัวตลกโดยสิ้นเชิง

ไม่นาน ถงชวนก็ส่ายหัว

“นิ้วนี้พิการแล้ว ให้ลูกน้องฉันตัดมันทิ้งซะ!”

หะ?

ผู้จัดการติงตะลึงไปชั่วครู่ เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะลงโทษไอ้สองบ้านนอกที่หาเรื่องไม่ใช่เหรอ

ทำไมต้องตัดนิ้วของเขาด้วย

“ประธานถง นี่…”