หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3045

หลังจากพูดไป ชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบปลายๆเดินมาด้วยคิ้วขมวด

“ผู้จัดการติง ไอ้สองบ้านนอกนี่มันคิดจะหาเรื่อง”

ตามมาด้วยพนักงานรักษาความปลอดภัยที่กระซิบบอกเขาสองสามประโยค

ผู้จัดการติงขมวดคิ้วลึกยิ่งขึ้น

“พวกนายจะจัดการยังไง แขกเหรื่อมากมายขนาดนี้ยังอยู่ที่นี่นะ”

ถ้าเกิดจราจลขึ้น พวกนายทุกคนเตรียมเก็บข้าวของออกไปจากที่นี่ได้เลย”

พนักงานรักษาความปลอดภัยยิ้มพลางพยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นเตรียมระบายความโกรธไปที่ตัวของหลินมั่ว

หลังจากผู้จัดการติงตำหนิพนักงานรักษาความปลอดภัยแล้ว ก็หันไปยิ้มอย่างมืออาชีพบนใบหน้า

“สองท่านนี้ต้องขออภัยด้วยนะครับ ธนาคารของพวกเรามีข้อกำจัดในการทำธุรกรรม

ถ้าไงทั้งสองท่านลองไปดูที่ธนาคารอื่นนะครับ!”

หลินมั่วมองดูรอยยิ้มปลอมๆของฝ่ายตรงข้าม ในใจก็หงุดหงิดนิดหน่อยอย่างประหลาด

เขาใช้ชีวิตมาทั้งชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่เพิ่งจะเคยได้ยินว่าธนาคารกำหนดอัตราการฝากเงินขั้นต่ำ!

“คุณครับ?”

หลังจากผู้จัดการติงเรียกอีกครั้ง ก็เห็นว่าหลินมั่วไม่ไหวติง เขาจึงหมดความอดทนอย่างเห็นได้ชัด

“ต้องขออภัยด้วยครับทุกท่าน มีคนมาหาเรื่องธนาคารเหอเน่ยของพวกเรา

ทุกท่านไม่ต้องกังวลนะครับ ระบบรักษาความปลอดภัยของพวกเรามั่นคงพึ่งพาได้อย่างแน่นอน!”

หลังจากพูดจบก็กระซิบกับพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกประโยคว่า “รีบจัดการให้ฉันเร็วๆ!”

อย่างไรก็ตามตอนที่พวกเขาเตรียมจะไล่คนออกไป จู่ๆหลินมั่วก็เรียกผู้จัดการติงไว้

“ผู้จัดการคนนี้ คุณรอสักครู่”

“พวกเราก็มาฝากเงินเช่นกัน ทำไมถึงไม่ให้พวกเราทำธุรกรรม”

ผู้จัดการติงหยุดเดินแล้วหันกลับมา เวลานี้บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

“นายหูหนวกหรือฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือยังไง พนักงานรักษาความปลอดภัยของพวกเราพูดชัดเจนมากแล้ว”

“ธนาคารไม่รับทำธุรกรรมต่ำกว่าหนึ่งแสน สองคนบ้านนอกคอกนา ให้เกียรติพวกนายแล้วไม่ใช่เรอะ

เอาพวกมันออกไปให้พ้นๆ!”

จู่ๆเวลานี้หลินมั่วได้พูดขึ้นว่า “รอเดี๋ยว!”

สิ้นเสียงพูด ผู้จัดการติงและพนักงานรักษาความปลอดภัยตรงหน้าก็ตะลึงไปชั่วครู่

แม้แต่คนที่มุงดูอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว ไอ้หนุ่มนี่จะแกล้งทำอะไรก็ไม่รู้จักดูสถานที่เสียบ้าง

พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนได้หัวเราะออกมาอย่างพร้อมเพรียง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่มนี่นายมันไร้สาระว่ะ”

ผู้จัดการติงพูดด้วยความรังเกียจและดูถูก “ไม่ส่องกระจกชะโงกดูเงาตัวเอง แกจะบ้าเรอะ ถ้าแกเป็นประธานธนาคาร ฉันก็เป็นพ่อของประธานธนาคารละวะ”

คำนี้เมื่อพูดออกมา สายตาของไท่จื่อก็เย็นชาลงทันที

“แกพูดอีกที!”

“ฮ่าฮ่า แกอยากให้ฉันพูดซ้ำเรอะ ต่อให้ฉันพูดอีกสิบรอบแล้วจะยังไง ไอ้บ้านนอก!”

ผู้จัดการติงพูดจาดูถูก พร้อมกับยื่นมือออกไปหมายตบหน้าของไท่จื่อ

อย่างไรก็ตามเมื่อเขายกฝ่ามือขึ้น เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นทั่วห้องโถงธุรกรรม

ต่อหน้าสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน นิ้วกลางของผู้จัดการติงถูกไท่จื่อบิดหักอย่างรุนแรง

“อ๊ากก ไอ้หนุ่ม แกตายแน่!”