หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3044

เมื่อมาถึงใจกลางเมืองผิงหยวน

หลังจากจอดรถ ตึกสไตล์ตะวันตกอันโอ่อ่าตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

ด้านหน้าอาคารประดับด้วยอักษรขนาดใหญ่สี่ตัวว่าธนาคารเหอเน่ย

เดิมทีที่นี่เคยเป็นธนาคารแห่งหนึ่ง แต่เนื่องจากการดำเนินงานที่ไม่ดี ผลประกอบการจึงไม่ดีนัก ต่อมาจึงถูกถงเสี่ยวเหอซื้อมาและเปลี่ยนชื่อเป็นธนาคารเหอเน่ย

ด้วยชื่อเสียงของถงเสี่ยวเหอและการลงทุนร่วมของเศรษฐีชื่อดังในวงการหลายคน ธนาคารเหอเน่ยจึงโด่งดังในชั่วพริบตา

เพียงไม่กี่วันหลังจากเปิดตัว สถานที่จอดรถหน้าธนาคารก็เต็มไปด้วยรถหรูหรา ผู้คนที่มาล้วนเป็นนักธุรกิจที่ดูมีระดับ

“อลังการมากนะ!”

“นี่คือธนาคารของผมเหรอ”

ไท่จื่อยืนอยู่ชั้นล่างอุทานด้วยความประทับใจ

หลินมั่วเคาะไหล่เขาเบาๆ “ใช่ใช่ใช่ ประธานธนาคารที่นี่ก็คือธนาคารของคุณครับ!”

“ไปเถอะ เข้าไปดูเถอะ! ให้ผู้ช่วยของถงเสี่ยวเหอพานายไปทำความคุ้นเคยกับธุรกิจสักหน่อย”

หลังจากไท่จื่อที่อยู่ข้างหลังตบปาก จู่ๆตาก็สว่าง

“พี่ใหญ่ ในเมื่อผมเป็นประธานงั้นเปลี่ยนชื่อธนาคารแห่งนี้เป็นธนาคารไท่จื่อได้ไหมอ่ะ”

หลินมั่วที่อยู่ข้างหน้าเกือบเสียหลักล้มลง หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเส้นสีดำปูดขึ้นทันที

“ไม่ได้!”

นิสัยแปลกๆ อะไรก็อยากเอามาตั้งชื่อตามไท่จื่อ ตึกไท่จื่อ กองเรือรบไท่จื่อ ตอนนี้ก็อยากเปลี่ยนชื่อเป็นธนาคารไท่จื่อ

เมื่อเห็นว่าข้อเสนอของตัวเองถูกปฏิเสธ ไท่จื่อก็ผิดหวังเล็กน้อย

ไร้รสนิยมจริงๆ ธนาคารไท่จื่อฟังดูดีกว่าตั้งเยอะ แถมยังดูยิ่งใหญ่อีกด้วย

เมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปในธนาคาร พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ประตูก็รีบตรงเข้ามาหา

“สวัสดีครับคุณชายทั้งสอง!”

“ขอถามว่าพวกท่านต้องการติดต่อธุระอะไร!”

หลังจากหลินมั่วและไท่จื่อสบตากัน ก็ส่ายหน้าพร้อมเพรียงกัน

“พวกเราแค่มาดูเฉยๆ ไม่ได้มาติดต่อธุระอะไร”

พนักงานรักษาความปลอดภัยขมวดคิ้ว เมื่อครู่เขาเห็นทั้งคู่มาแต่ไกลแล้ว

ราวกับเขากำลังพูดว่า พวกแกไอ้พวกจนๆ มีเงินถึงหนึ่งแสนเรอะ?

ไท่จื่อสีหน้าดำคร่ำเครียด ชูมือขวาขึ้นเตรียมจะตบหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ดูถูกคนนี้

แต่หลินมั่วตาไวรีบห้ามเขาเอาไว้

รอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของพนักงานรักษาความปลอดภัยยิ่งปรากฏชัด

“หึ ไอ้พวกบ้านนอก ไม่มีเงินก็ช่างเถอะ ยังคิดจะลงมือ

ไม่มองดูซะบ้างว่าที่นี่คือสถานที่อะไร!”

สิ้นเสียงพูด พนักงานรักษาความปลอดภัยก็รีบถอดกระบองที่เอวออก พนักงานรักษาความปลอดภัยอื่นๆที่อยู่ใกล้เคียงก็ล้วนหยิบกระบองออกมาเช่นกัน และเดินเข้าไปหา

ด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นชัดเจนว่าต้องการลงมือ

เสียงดังเช่นนี้ย่อมดึงดูดความสนใจของลูกค้ารายอื่นในธนาคาร ทุกคนต่างมองมาด้วยความระมัดระวัง

บางคนโอบกระเป๋าเงินไว้ในอ้อมกอดแน่น

ทันใดนั้น เสียงตวาดก็ดังมาจากห้องของผู้จัดการทันที

“พวกนายทำอะไรกัน”