หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3043

หลังจากหลินมั่วจัดการกับธุระต่างๆเสร็จ ทางฝั่งของนักธุรกิจชาวจีนที่นำโดยซุนว่านหาวและหลิวชิงเงินทุนเริ่มต้นห้าแสนล้านก็พร้อมใช้งานแล้ว

ในที่สุดหลินมั่วก็ตัดสินใจทำตามความปราถนาของอีกฝ่าย นำเงินทุนไปใช้เพื่อพัฒนาธนาคาร

ด้วยเงินทุนเหล่านี้โครงการต่างๆในเมืองเหอซานก็ได้รับเงินทุนสนับสนุนที่เพียงพอสำหรับการพัฒนาต่อไป

“อะไรนะพี่จะให้ผมเป็นประธานธนาคารของเหอเน่ย?”

“ไม่ได้ไม่ได้!”

ไท่จื่อปฏิเสธข้อเสนอแนะของหลินมั่วรัวๆ

ให้เขาไปปล้นธนาคารยังพอทำเนา ให้มาเป็นประธานธนาคารเขาไม่เอาด้วยหรอก

หลินมั่วกางแขนทั้งคู่ออก สายตามีประกายเจ้าเล่ห์แวบผ่าน

“งั้นถ้าฉันมอบธนาคารห้าแสนล้านนี้ให้เฉินจิ้นจะเป็นยังไง”

ไท่จื่อรีบส่ายหัว “ไม่ได้ คนๆนี้สอนการฝึกทหารยังพอได้ แต่เรื่องการเงินไม่มีความรู้อะไรเลย!”

หลินมั่วเสนอชื่ออีกคน “งั้นถงจวินล่ะ”

“ให้ยิงนกยังพอไหว เหมาะเป็นนักล่า!”

“งั้นซ่งจื่อหลานล่ะ”

“ผู้หญิงคนนี้ต้องบริหารพันธมิตรการค้าในขณะเดียวกันบริหารพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ด้วย จะแยกร่างยังไงไหว!

จะว่าไปสถานการณ์ตอนนี้วุ่นวายขนาดนี้ ให้เธอออกจากภูเขาจะอันตรายเกินไป”

“ถงเสี่ยวเหอล่ะ?”

“ยิ่งไม่ได้ไปกันใหญ่ เขาเป็นคนนอกไว้ใจไม่ได้!”

หลังจากหลินมั่วเสนอชื่อทีละคน ไท่จื่อก็ปฏิเสธทีละคน ทุกคนที่พอใช้การได้ก็ถูกคัดออกหมด

แต่เวลานี้หลินมั่วก็บรรลุเป้าหมายของเขาแล้ว

“ดังนั้น ประธานธนาคารคนนี้ต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้?

แล้วนายคิดว่าใครคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุดล่ะ”

ไท่จื่อเชิดคางอย่างภูใจ “ย่อมต้องเป็นไท่จื่อซิ!”

หลังจากหลินมั่วหันหน้าแล้วแอบขำก็พูดอีกครั้งว่า “งั้นนายว่า ใครคือคนที่เก่งที่สุดที่อยู่เคียงข้างฉันล่ะ”

“ย่อมต้องเป็นไท่จื่อซิ ข้อนี้ไม่ต้องสงสัย”

“ดังนั้นนายว่า ใครเหมาะสมที่จะเป็นประธานธนาคารต้าฉวีของนายที่สุด?”

ทั้งคู่จึงขับรถไปยังเมืองผิงหยวนที่ติดกับเมืองเหอซาน

แม้ว่าระยะทางระหว่างสองเมืองจะห่างกันเพียงร้อยกิโลเมตร แต่สภาพเศรษฐกิจของทั้งสองเมืองนั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

หลังจากเข้าสู่เมืองผิงหยวน ตึกระฟ้าเรียงรายไปสองข้างถนน ถนนสายหลักที่มีแปดเลนกว้างขวางแม้จะไม่ถึงกับรถติด แต่ก็พลุกพล่านไปด้วยผู้คน

มีทั้งอาคารพาณิชย์ ห้างสรรพสินค้า และสถานบันเทิงครบครัน

“โห เมืองผิงหยวนนี้พัฒนาแซงหน้าเมืองเหอซานไปไม่ต่ำกว่ายี่สิบปีเลยนะ!”

ไท่จื่อโผล่หน้าออกไปทางหน้าต่าง มองดูวิวทิวทัศน์พร้อมอุทานด้วยความทึ่ง

“พี่ใหญ่ นี่คืออาณาจักรของพี่ในอนาคตเหรอ”

หลินมั่วที่นั่งอยู่เบาะคนขับส่ายหัว “เสียแรงที่นายเป็นถึงหลานบุญธรรมของท่านห้า ทำตัวให้สมฐานะหน่อยได้ไหม”

“ทำหยั่งกะบ้านนอกเข้ากรุงยังไงยังงั้นเลย”

ในใจของเขารู้ชัดเจนดี ช่วงเวลานี้ พวกเขาถ้าไม่ใช่อยู่ในเมืองเหอซานก็อยู่แต่ในป่า

นานมากแล้วที่ไม่ได้เข้าเมืองใหญ่

แม้กระทั่งตัวเขาเองยังรู้สึกงุนงงเล็กน้อย