หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3050

ในขณะที่หลินมั่วกำลังเร่งมือจัดระเบียบ คลื่นใต้น้ำในประเทศว่านเซี่ยงก็เริ่มก่อตัวขึ้น

หลังจากได้รับยาอายุวัฒนะ เจ้าชายหกก็เก็บมันไว้ที่ตู้เซฟดั่งสมบัติล้ำค่า ราวกับได้ขุมทรัพย์มาครอบครอง

“เจ้าชาย นี่คือของวิเศษอะไรถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้”

ลิลเลียถามไทเกอร์ด้วยความอยากรู้อยากเห็นขณะเดินไปด้วยกัน

ทั้งสองคนคือมือซ้ายขวาของเจ้าชายหก ไทเกอร์จึงไม่ได้ระแวงอะไร และเล่าสรรพคุณของยาอายุวัฒนะให้ลิลเลียฟังด้วยความตื่นเต้น

“หลินมั่วผู้นี้ช่างเป็นคนที่มีฝีมือจริงๆ!”

“คิดไม่ถึงว่า โรคที่เหล่าพ่อหมดหมอผีในประเทศว่านเซี่ยงไม่มีทางรักษา หลินมั่วอ่านแค่ประวัติคนไข้ก็สามารถปรุงยารักษาโรคได้”

แน่นอนว่าในใจของทั้งสองคนรู้ดีว่า พ่อหมดหมอผีคนไหนที่พอจะมีโอกาสรักษากษัตริย์ ถ้าไม่ถูกจับกุม ก็ถูกกำจัดไปหมดแล้ว

สำหรับเรื่องนี้ เหล่าเจ้าชายต่างมีความเห็นอกเห็นใจกันอย่างน่าประหลาด

ไทเกอร์เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของลิลเลียทันที

สีหน้าที่เคยสงบของเขาก็เปลี่ยนเป็นโศกเศร้าขึ้นบางส่วนทันที

“ทักษาการแพทย์ของคุณหลิน ทั่วประเทศว่านเซี่ยงต่างประจักษ์ ไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไรทั้งสิ้น”

“อีกอย่างคุณหลินคือพันธมิตรทางยุทธศาตร์ที่สำคัญของเจ้าชาย ระวังคำพูดของคุณด้วย”

ลิลเลียหน้าแดงก่ำ เหมือนรู้ตัวว่าตนเองพูดมากเกินไปแล้ว

แต่ในใจก็อดรู้สึกไม่พอใจไม่ได้ จึงหันไปทางด้านหลังของไทเกอร์ปัดมือในอากาศสองสามที อารมณ์จึงค่อยดีขึ้นมาหน่อย

แต่สิ่งที่ไทเกอร์ไม่รู้ก็คือ หลังจากที่เขาขึ้นรถและออกจากที่ประทับของเจ้าชายหกแล้ว

ใบหน้าที่เดิมทีเต็มไปด้วยความเขินอาย จู่ๆก็เคร่งขรึมลง หว่างคิ้วแฝงไปด้วยรอยยิ้มเยาะ

วันรุ่งขึ้น

เจียเต๋อเลี่ยเดินตรงมายังพระราชวังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดี ยังไม่ทันเดินไปถึงที่ประทับ ก็เผชิญหน้า

“ถวายบังคมพระมารดา!”

แม้จะอายุใกล้เคียงกัน แต่สถานะทางสังคมของพวกเขาแตกต่างกัน

เมื่อเจ้าชายหกเดินเข้าสู่ที่ประทับ กษัตริย์เจียหยวนที่หนึ่งกำลังนอนพักผ่อนบนเตียงด้วยความอ่อนเพลีย

เจียหยวนที่หนึ่งในทุกวันนี้เปรียบเหมือนสิงโตชราที่ใกล้สิ้นลมหายใจ ความตายก็แค่ปัญหาที่เวลาเท่านั้น

เจียเต๋อเลี่ยเดินอย่างเบาๆและค่อยๆไปข้างหน้า “พระบิดา!”

เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว เจียหยวนที่หนึ่งค่อยๆลืมตาขึ้น แววตาของเขาสูญเสียความเฉียบคมและเปล่งประกาย เหลือเพียงความมัวหมอง

เมื่อเห็นภาพของพระบิดาที่เคยยิ่งใหญ่ วันนี้กลับกลายเป็นเช่นนี้ เจียเต๋อเลี่ยรู้สึกทั้งโศกเศร้าและสงสาร

“เลี่ยเอ๋อร์!”

เจียหยวนที่หนึ่งมองดูเจียเต๋อเลี่ย บุตรชายคนสุดท้องของเขา ยิ้มอย่างอ่อนเพลีย รอยยิ้มนั้นเผยให้เห็นรอยเหี่ยวย่นลึกบริเวณหางตา สะท้อนให้เห็นถึงความแก่ชราและความอ่อนแอของเขา

“มานั่งนี่สิ!”

หลังจากเจียเต๋อเลี่ยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ก็ได้นั่งลงบนเตียง จากนั้นได้จับมือของพระบิดาไว้

“ลูกได้ยินมาว่าพระบิดาประชวร จึงหาคนเฉพาะเจาะจงให้คนปรุงยาสำหรับพระบิดา!”