หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3056

หลังจากที่อินเสี่ยวหรานได้รับคำชมจากกษัตริย์ก็ดีใจราวกับเด็กสาว หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

ท่าทางอย่างนั้น ทำให้เจียหยวนที่หนึ่งยิ่งหลงใหล รูปลักษณ์ท่าทางและแม้แต่บุคลิกของเธอช่างคล้ายกับฝูซาชุ่ยอวิ๋นในตอนนั้น ราวกับว่าเธอย้อนเวลากลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขา

หากไม่ใช่เพราะเพิ่งขึ้นครองบัลลังก์ อำนาจยังไม่มั่นคง เขาคงไม่ปล่อยให้เธอต้องเผชิญหน้ากับโชคร้ายนี้

“หากฝ่าบาทชอบล่ะก็ งั้นหม่อมฉันไปเอามาอีกชามนะเพคะ”

ประโยคนี้ดึงเจียหยวนที่หนึ่งกลับจากความทรงจำ มองไปที่สาวน้อยที่กระโดดโลดเต้นที่อยู่ตรงหน้า มุมปากของเจียหยวนที่หนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ไม่นาน อินเสี่ยวหรานก็กลับมาที่ห้องอีกครั้งพร้อมกับชามหยกที่เต็มไปด้วยโจ๊กข้าวฟ่าง

เธอเอาใจใส่สุขภาพของเจียหยวนที่หนึ่งเป็นอย่างมากจริงๆ

อย่างไรก็ตามบุคคลนี้เป็นกุญแจสำคัญในการสะสมอำนาจเพื่อแก้แค้นให้กับครอบครัวของเธอ

ที่น่าดีใจคือทุกคนต้องการให้เจียหยวนที่หนึ่งมีชีวิตอยู่ ที่น่าเศร้าคือก็ไม่มีใครอยากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ

หลังจากวางโจ๊กข้าวฟ่างไว้บนโต๊ะ สายตาของอินเสี่ยวหรานก็มองไปที่โคมไฟหอมสีม่วงที่อยู่ไม่ไกลออกไปเป็นระยะ

เจียหยวนที่หนึ่งย่อมสังเกตุเห็นพฤติกรรมที่ผิดปกติทั้งหมดนี้

“เป็นอะไรไปชายาที่รัก”

คำถามนี้ทำให้อินเสี่ยวหรานใจเต้นรัว

หากไม่มีจุดอ่อนอยู่ในมือของเหวินเฉียง ตีให้ตายเธอก็ไม่รับปากทำเรื่องเสี่ยงๆแบบนี้

ถ้าเหวินเฉียงพูดขึ้นมา

คงเหลือเพียงทางออกเดียวคือความตาย

หลังจากอินเสี่ยวหรานสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างเงียบๆ พยายามกดความตึงเครียดในใจลง

“ฝ่าบาทไม่มีอะไรเพคะ หม่อมฉันแค่รู้สึกว่าเครื่องหอมใกล้จะหมดแล้ว กลิ่นในห้องก็จางลงไปเยอะ

หม่อมฉันจะไปเติมให้เพคะ!”

เจียหยวนที่หนึ่งพูดด้วยท่าทีไม่สนใจ “เรื่องพวกนี้ให้สาวใช้ทำเถอะ ชายาที่รักไม่ต้องลำบากหรอก”

“หึ ที่นี่หม่อมฉันก็ถือว่าเป็นบ้านของพวกเรา เรื่องพวกนี้เป็นหน้าที่ของภรรยาในบ้านที่ควรทำ

ต่อไปตีให้ตายเธอก็จะไม่กล้าเดินบนเส้นทางอันตรายแบบนี้แล้ว

ถ้าถูกจับได้ เธอคงถูกประหารชีวิต แม้ว่าตอนนี้กษัตริย์จะโปรดปรานเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ยากที่จะหนีพ้นความตาย

“ฝ่าบาท ตอนนี้พระองค์ทรงดูอ่อนเยาว์และยิ่งมายิ่งแข็งแรงขึ้นทุกวัน”

“เชื่อว่าอีกไม่นานคงจะพาหม่อมฉันเที่ยวชมทั่วประเทศว่านเซี่ยงได้ใช่ไหมเพคะ”

เจียหยวนที่หนึ่งค่อยๆเก็บรอยยิ้ม สายตาแฝงไปด้วยรอยหม่นหมอง

“หวังว่านะ!”

“เรารู้ดีว่าร่างกายของเราจะรักษาให้หายนั้นยากเกินไป”

อินเวี่ยวหร่านตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“หม่อมฉันไม่สนเพคะ ฝ่าบาททรงรับปากหม่อมฉันไว้ตอนนั้น!”

“ใช่เพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่าทางด้านประเทศจีนมีหมอเทวดามากมาย ฝ่าบาททำไมไม่เชิญพวกเขามาที่นี่รักษาพระองค์ละเพคะ?”