หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3057

เจียหยวนที่หนึ่งใช่ว่าจะไม่เคยคิดจะเชิญหมอจากต่างประเทศ โดยเฉพาะหลินมั่วคนผู้นี้

ในบรรดาหมอที่มีชื่อเสียง คนๆนี้คือผู้ที่มีโอกาสรักษาอาการบาดเจ็บได้ดีที่สุด

ยาที่เจ้าชายหกส่งมานั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด

น่าเสียดาย ที่ยาชนิดนี้สามารถบรรเทาอาการบาดเจ็บได้เท่านั้น!

อย่างไรก็ตามเมื่ออินเสี่ยวหรานเอ่ยถึงเรื่องนี้ เขากลับหัวเราะออกมา

“เด็กโง่ เจ้าไม่คิดเหรอว่าเราคือใคร”

“กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่จะยอมให้หมอที่ไม่ไว้ใจมาตรวจรักษาได้ยังไง”

อินเสี่ยวหรานนิ่งไปครู่หนึ่ง หลังจากกรอกตาไปมา ก่อนที่ใบหน้าจะปรากฏสีหน้าแห่งความเข้าใจ

“จริงด้วยเพคะ!”

“หม่อมฉันได้ยินมาว่าหมอในบางประเทศจะวางยาพิษลงในร่างกายของคนไข้ขณะที่รักษา”

“หนำซ้ำยาพิษชนิดนี้ สามารถทำให้คนไข้สูญเสียสติและเชื่อฟังคำสั่งของผู้วางยาพิษโดยไม่มีเงื่อนไข

คิดๆดูแล้วก็น่ากลัวเพคะ!”

เธอพูดพร้อมกับทำท่าตกใจกลัวและตัวสั่นไปทั้งตัว

ประโยคที่ไร้เดียงสาของเธอประโยคเดียวกลับกลายเป็นสายฟ้าฟาดลงกลางใจของเจียหยวนที่หนึ่ง

วิชาไสยเวทย์ขึ้นชื่อที่สุดในประเทศจีนแล้ว

หากเขาเชิญหลินมั่วมารักษาอาการบาดเจ็บ จะว่าไปเรื่องวางยาพิษก็เป็นไปได้ไม่น้อย

ท้ายที่สุดการควบคุมกษัตริย์ก็เท่ากับควบคุมประเทศว่านเซี่ยงไว้ทั้งหมด

เวลานี้จึงตัดสินใจว่าไม่สามารถปล่อยให้เกิดขึ้นได้

ด้วยความโกรธ สีหน้าของเจียหยวนที่หนึ่งก็บิดเบี้ยว พลังอำนาจของกษัตริย์พลุ่งพล่าน ราวกับเสือร้ายที่แผดเสียงคำรามเพื่อแสดงบารมีของตน

อินเสี่ยวหรานที่อยู่ใกล้ๆ ฉับพลันนั้นรู้สึกเหมือนมีภูเขามากดทับอยู่ที่หลัง

เลือดในตัวเธอหยุดชะงักใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด

ส่วนเหล่าทหารยามที่อยู่ไกลออกไป ก็มีความงุนงง

เมื่อครู่พระองค์ยังคุยหัวเราะอยู่แท้ๆ ทำไมจู่ๆก็มีพลังสังหารที่น่ากลัวขนาดนี้โผล่ขึ้นมาได้

“ฝ่าบาท ฝ่าบาท!”

อินเสี่ยวหรานที่หมดแรงเกาะกุมชายกางเกงของเจียหยวนที่หนึ่งแน่น พยายามเรียกเขา

อย่างไรก็ตามขณะที่เธอกำลังจะหมดสติ กษัตริย์ชราผู้นี้ก็กลับมามีสติ พลังอันน่าสะพรึงกลัวนั้นหดหายไปราวกับสายน้ำที่ไหลลงสู่ทะเล

“มเหสีที่รัก…มเหสีที่รัก…”

ก่อนหน้านี้เธอเสี่ยงอันตรายมากเมื่อเปิดเผยความลับเกี่ยวกับยาของเจ้าชายหก

หนำซ้ำเธอยังรู้สึกได้ว่าไทเกอร์กำลังจับตาดูเธออยู่

อย่างไรก็ตามขณะที่ลิลเลียกำลังหันหลังเตรียมตัวจากไป จู่ๆก็มีเงาดำหลายร่างปรากฏตัวขึ้นรอบๆเธอ

“พวกเเกเป็นใคร”

เมื่อพบเห็นบุคคลแปลกหน้าเหล่านี้ที่มีท่าทางคุกคาม ประสาทของลิลเลียก็ตึงเครียดขึ้นมา

แต่คนร้ายสวมหน้ากากเหล่านี้ไม่ได้เสียเวลาพูดคุยกับเธอ พวกมันถือมีดสั้นคมกริบพุ่งเข้าโจมตีลิลเลีย

แม้ว่าลิลเลียจะมีทักษะการต่อสู้บ้าง แต่เธอไม่ได้ฝึกฝนการต่อสู้มาโดยตรง

แม้ว่าเธอจะหลบหนีการโจมตีแรกของพวกเขาได้ หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที ด้วยการโจมตีที่รุนแรง เธอเริ่มมีบาดแผลสิบกว่าแห่ง

“พวกแกเป็นใครกันแน่”

เวลานี้บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความสับสน

ชัดเจนว่าเธอได้รับคำสั่งให้มาที่นี่ ทำไมถึงถูกซุ่มโจมตี

วิ่ง!

ตัวเองรู้ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่าย ลิลเลียจึงไม่รอช้าวิ่งหนีไปทางถนนที่ไม่ไกลนัก