หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3076

โยวหลีเห็นหลินมั่วนิ่งก็โน้มน้าวต่อว่า

“อีกอย่าง หลังจากที่คุณออกจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว ฝ่ายตรงข้ามต้องโจมตีคุณอย่างบ้าคลั่งแน่

ด้วยฝีมือของคุณอาจจะกลับมณฑลเหอเน่ยได้อย่างปลอดภัย แต่พวกเขาล่ะ?”

ประโยคนี้ไปโดนจุดอ่อนของหลินมั่วในที่สุด

ตัวเขาเองก็ไม่มีความมั่นใจที่จะรับประกันว่าจะนำทุกคนกลับไปได้อย่างปลอดภัย

แต่เขาก็ไม่อยากนำภัยพิบัติมาสู่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์

โยวหลีผู้นี้เป็นคนฉลาดมองปราดเดียวก็ทะลุถึงความคิดของหลินมั่ว

“คุณพักอยู่บนภูเขาศักดิ์สิทธิ์อย่างสบายใจเถอะ วางใจได้ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาของพวกเราตั้งตระหง่านมาหลายร้อยปี ย่อมมีไม้ตายของตัวเอง”

“หนำซ้ำคุณคิดว่าถ้าปล่อยคุณกลับไป ลูกสาวสุดที่รักของฉันก็ต้องตามไปปกป้องคุณด้วยแน่”

“ต่อให้ฉันไม่ได้ทำเพื่อคุณ ก็ต้องทำเพื่อลูกสาวของฉัน!”

หลินมั่วรู้ดีว่าการพูดถึงลู่อิ่งของอีกฝ่ายเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น พวกเขาสามารถขวางลู่อิ่งได้อย่างง่ายดาย

เขาเหลือบไปมองไท่จื่อ คนข้างหลังเบ้ปาก ยักไหล่

ความหมายชัดเจนคือ พี่ตัดสินใจได้เลย

หลังจากหลินมั่วครุ่นคิดลังเลอยู่หลายวิ สุดท้ายก็พยักหน้า

“ผู้น้อยรู้สึกละอายใจ ที่ต้องลากภูเขาศักดิ์สิทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้อง”

ประโยคนี้เป็นการแสดงความขอบคุณ บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่น

แต่โยวหลีไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ ยกมือตบบนบ่าของหลินมั่วอย่างแรง จนหลินมั่วต้องร้องโอดโอยเพราะความเจ็บ

ท่านี้แฝงไว้ด้วยความแค้นส่วนตัว

“มาไม้นี้ให้น้อยหน่อยนะ!

ถึงไงวันหลังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ทั้งลูกก็ล้วนเป็นของคุณกับลู่อิ่ง”

“ลูกเขยวางใจได้เลย พวกเราจะให้ผู้กล้าหาญที่กล้ามาท้าทายภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเราต้องจ่ายราคาให้สาสม”

พูดจบใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

ด้านนอกภูเขา

จาเทอร์ว่านหลิวเตรียมความพร้อมเรียบร้อยแล้ว ก็รีบวางแผนสำหรับขั้นตอนต่อไปทันที

เวลาเร่งรีบเช่นนี้เขายังต้องรีบกดดันภูเขาศักดิ์สิทธิ์

ปฏิบัติการทางทหารขนาดใหญ่แบบนี้ ทางด้านพระราชวังต้องได้รับข่าวแล้ว

แม้ว่าเหวินเฉียงจะรับปากเป็นวาจาว่าจะช่วยซื้อเวลา แต่ก็กันไว้ดีกว่าแก้

“เด็กๆ!”

แม้แต่ตัวเขาก็ไม่รู้ว่าจาเทอร์ว่านหลิวที่เจ้าเล่ห์ซ่อนตัวอยู่ที่ไหนของทัพ

และมีโอกาสลงมือเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

อีกด้านหนึ่ง

ข่าวการยกทัพของจาเทอร์ว่านหลิวก็รู้ไปถึงในพระราชวัง

เจียหยวนที่หนึ่งเมื่อได้ฟังข่าวนี้ เขารู้สึกงุนงงไปเล็กน้อยอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

นี่คือการทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อปูทางให้ลูกชายคนที่สี่ของเขาใช่หรือไม่

“ฝ่าบาท เจ้าชายใหญ่ขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ!”

เจียหยวนที่หนึ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย “ให้เขาเข้ามาเถอะ!”

เจ้าเด็กนี่ถ้าเขาไม่เรียกให้มา ไม่มีผลประโยชน์อะไรเขาก็ไม่เคยจะมาที่ตำหนักเอง

“ลูกขอคารวะพระบิดา!”

“อืม ลุกขึ้นเถอะ!”

เจียหยวนที่หนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

“พูดมาเถอะ มาหาเองถึงที่แบบนี้ต้องการอะไร”

เจียเหวินอึ้งไป ก้มตัวลง “ลูกแค่แวะมาดูว่าร่างกายของพระบิดาเป็นอย่างไร”