หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3091

นี่ฉันโดนดูถูกงั้นเหรอ!

หลินมั่วหัวเราะเยาะตัวเองในใจ เพียงแต่ว่าเขาเองก็ได้คุ้นเคยกับสถานการณ์นี้แบบนี้ตั้งนานแล้ว

ตอนที่ถงเสี่ยวเหอกำลังจะพาหลินมั่วเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นก็มีเสียงที่แหลมคมและรุนแรงดังมาจากฝูงชน

“คุณถง แม้ว่าเราจะช่วยไม่ได้ แต่คุณพาเด็กหนุ่มหัวรั้นมาที่นี่ไม่ได้”

ผู้พูดถือกระเป๋าถือหลากสี และเมื่อมองรอยแยกนั้น จะสามารถมองเห็นอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่อัดแน่นอยู่ภายในอย่างลับๆ

และคำพูดของเขาดูเหมือนจะแสดงออกถึงความรู้สึกของคนส่วนมากที่อยู่ที่นี่

คนที่มีชื่อเสียงหลายสิบคนทั้งในและต่างประเทศสับสนว่าจะทำอย่างไรกับอาการของเปาหลงซิ่งหรือว่าเด็กหนุ่มหัวรั้นคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาจะช่วยแก้ปัญหาได้งั้นหรอ

“น้องชายคนนี้เป็นปราชญ์ทางการแพทย์ของจีน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องสงสัยในทักษะทางการแพทย์ของเขาเลย”

ถงเสี่ยวเหอพูดด้วยใบหน้าเย็นชากับแพทย์ชื่อดังที่ทักท้วง

แต่ถึงอย่างนั้น โรเบิร์ตกฟ็ยังไม่ยอมแพ้ "คุณถง คุณไม่รู้หรอกว่าสาขาการแพทย์ของเราเชี่ยวชาญด้านนี้แค่ไหน"

“หลายคนใช้ชื่อที่มีชื่อเสียงแต่กลับใช้คำหลอกลวง

หากเป็นการฉ้อโกงเงิน มันคงจะไม่เป็นไร แต่ตอนนี้มันเป็นชีวิตของคุณชายเป่าที่ตกอยู่ในความเสี่ยง -

“มันห้ามผิดพลาดเด็ดขาด! คิดอย่างนั้นมั้ยล่ะน้องชาย?”

เมื่อเขามองไปที่หลินมั่ว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและความรังเกียจ

ตัวเขาเองเกลียดการแพทย์แผนจีนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และบวกกับที่ถงเสี่ยวเหอก็หาแพทย์แผนจีนที่อายุน้อยมาเช่นนี้

แพทย์ผู้มีชื่อเสียงทุกคนในนี้ล้วนรู้สึกว่าทักษะทางการแพทย์ของพวกเขาถูกดูหมิ่น

แม้ว่าเราจะรักษาโรคของคุณชายเป่าไม่ได้ แต่ก็จะไม่หาคนด้อยประสบการ์ณมาทำให้อับอาย

นอกจากนี้พวกเขายังทำเงินได้มากมายเพราะอาการของเปาหลงซิ่ง หากเด็กตรงหน้าเขามีฝีมือขึ้นมาจริงๆ

และค้นพบว่าเป็นงานสกปรกของพวกเขา ไม่เพียงแต่พวกเขาสูญเสียทางหาเงิน แต่ยังสูญเสียชื่อเสียงอีกด้วย

“คุณป้า ป้าเชื่อคำโกหกของพวกเขาด้วยหรือ”

ดวงตาของถงเฟิ่งจวี๋เป็นประกาย แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าหล่อเหลาแต่ยังดูอ่อนเยาว์ของหลินมั่ว จู่ๆ เธอก็แสดงสีหน้าหนักแน่นขึ้นมา

“เสี่ยวเหอ ไม่ใช่ว่าป้าไม่เชื่อหลาน”

“แต่หลานก็รู้อาการของพี่หลานด้วย เขาเสี่ยงไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ป้ารองของหลานมีลูกชายแค่คนเดียวนะ!”

อาจเป็นเพราะความร้อนใจและความกังวล ดวงตาของเธอจึงเริ่มแดงขณะพูด และสีหน้าของเธอก็แสดงความโศกเศร้า

โรเบิร์ตมองแอบหน้ากับเพื่อนคนอื่นๆ และจากนั้นก็แสดงสีหน้าภาคภูมิใจ

“ไอหนุ่ม ได้ยินแล้วใช่มั้ย”

“เราไม่ต้อนรับคนที่แสร้งทำเป็นรู้ดีอย่างแก ดังนั้นออกไปจากที่นี่ซะ!”

หลังจากที่เขาพูดจบ หลินมั่วยังคงไม่ไหวติงและยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับขมวดคิ้ว