หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3092

โรเบิร์ตเห็นว่าอีกฝ่ายเพิกเฉยต่อเขาและรู้สึกว่าเหมือนหมัดของเขากระแทกเข้ากับอากาศ ซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดเป็นพิเศษ

เมื่อมองย้อนกลับไปเห็นรอยยิ้มจางๆ ของเพื่อนๆ เขารู้สึกว่าเขาถูกดูถูก

“ไอเด็กหัวรั้น แกหูหนวกหรือไง”

ขณะที่เขาพูด โรเบิร์ตก็ยื่นมือออกไปผลักเด็กเวรที่อยู่ตรงหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะสัมผัวลสเขาได้ ดวงตาของหลินมั่วก็สั่นไหว และสายตาที่เคร่งขรึมของเขาก็แวบผ่านมา

“อ๊ะ เจ็บๆๆ!”

ไม่มีใครมีปฏิกิริยาใดๆในที่เกิดเหตุ หลินมั่วบีบข้อมือของโรเบิร์ตจนมันพลิก

เขาทรุดตัวลงคุกเข่าลงกับพื้นและคร่ำครวญอย่างต่อเนื่อง

“ แกกล้าดียังไง ไอ้เด็กสารเลว ปราสาทของตระกูลเปาเป็นสถานที่ให้แกแสดงออกถึงความโหดร้ายของแกงั้นหรอ”

“ปล่อยเขาเร็ว ๆ ไม่เช่นนั้นวันนี้แกหยุดคิดที่จะออกไปจากที่นี่เลย”

“ปล่อยคุณโรเบิร์ตเร็ว!”

สักพักหนึ่ง แพทย์ชื่อดังหลายคนก็เริ่มตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

สมาชิกหลายคนของครอบครัวเปาในที่เกิดเหตุก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

เดิมที พวกเขาไม่มีความประทับใจที่ดีต่อหลินมั่วอยู่แล้ว แต่พวกเขาก็ไม่มีความรู้สึกแย่ๆ เช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลินมั่วเริ่มใช้ความรุนแรง หลายคนก็เริ่มไม่พอใจทันที

เด็กหยาบคายคนนี้ดูไม่เหมือนคนดีตั้งแต่แรกเห็น ไม่ต้องพูดถึงเป็นหรือไม่เป็นหมอเทพเลย

ภายใต้สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงกะทันหัน ถงเสี่ยวเหอก็เริ่มกังวลเช่นกัน

เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในปราสาทตระกูลเปาขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น ถงเสี่ยวเหอจึงก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อห้ามปรามหลินมั่ว

“คุณชายหลิน ปล่อยเขาเถอะครับ!”

หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด

เขารู้สถานการณ์ปัจจุบันของหลินมั่ว การได้รับเชิญให้ไปดูแลลูกพี่ลูกน้องของเขาเอง และแม้ตารางงานที่ยุ่งของเขาถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับเขาแล้ว

อย่างไรก็ตาม หลังจากมาถึงปราสาทตระกูลเปาและต้องเผชิญกับความสงสัยของทุกคน ถงเสี่ยวเหอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

แม้ว่าถงเปาทั้งสองตระกูลจะเป็นญาติกัน แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์พูดในดินแดนของตระกูลเปา

ตอนนี้ทำได้เพียงห้ามไม่ให้หลินมั่วลงมือเท่านั้น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เฉียบคม

และการเคลื่อนไหวของเขาก็ถูกกล่มนี้จับไว้

“คุณนาย ดูสิ ดูท่าทางดุร้ายของคนโกหกคนนี้สิ ถูกพวกเราแฉหมดแล้วสินะ และตอนนี้คงโกรธมาก”

“ไอหนุ่ม ฉันขอบอกแกเลยว่าถ้าแกต้องการก่อเหตุในพื้นที่ของตระกูลเปา แกยังเด็กเกินไป”

เมื่อเห็นสีหน้าที่ลังเลบนใบหน้าของป้ารองของเขา หัวใจของถงเสี่ยวเหอก็สั่นสะท้านทันที

“คุณชายหลิน ผมขอโทษที่ปล่อยให้คุณถูกปฏิบัติเช่นนี้! กลับกันเถอะ!"

ถ้าหลินมั่วถูกพวกเขาขังให้อยู่ที่นี่ เขาจะยังมีหน้าไปหาหลินมั่วได้อย่างไรกัน

และถ้าลุงใหญ่ถงต้าไห่รู้เรื่องนี้เขา ตามนิสัยเขาแล้วเขาคงจะไล่เขาไปที่เกาะหลิว

เมื่อถึงตอนนั้นสิ่งต่าง ๆ คงจะประสบปัญหาจริงๆ

ในเวลานี้ ถงเสี่ยวเหอก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างมาก เดิมทีเขากังวลเกี่ยวกับอาการทรุดโทรมของลูกพี่ลูกน้องของเขา ดังนั้นจึงมีความกล้าที่จะเชิญหลินมั่วมา

ไม่ได้คิดว่ามันจะวุ่นวายแบบนี้