หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3118

เหวินเฉียงเห็นว่าเจ้าชายใหญ่กำลังอยู่ในโลกจินตนาการและยิ้มอย่างเพ้อฝัน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม รัชทายาทแห่งประเทศว่านเซี่ยงล้วนแต่เป็นเศษสวะที่โกรธเคืองโดยไร้เหตุผลกันทุกคนจริงด้วย

แต่เพื่อแผนการของตัวเอง เหวินเฉียงก็ยังคงกล่าวทักทายด้วยความเคารพ

“ยินดีกับพระองค์จริงๆ ไม่สิ ว่าที่ฝ่าบาท”

“มิบังอาจๆ โชคดีที่มีท่านเหวินเฉียงอยู่ข้างกาย เหมือนกับหลิวปังและเซียวเหอแห่งราชวงศ์ฮั่นไม่มีผิด”

เจ้าชายใหญ่เดินลงมาด้วยรอยยิ้มและจับมือของเหวินเฉียง ในตอนนี้ทั้งสองดูเหมือนเป็นเพื่อนสนทิกันเลย

แต่ทั้งคู่ก็รู้ดีว่าถ้าอีกฝ่ายไม่มีค่า ก็คงจะถูกโยนทิ้งในทันที

เหวินเฉียงมองมือของตนที่ถูกเจ้าชายใหญ่จับอยู่ แววตามีประกายที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

คนแบบนี้กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นหลิวปัง อย่างมากคงเป็นได้แค่แม่ทัพหลิงหลิงนั่นแหละ

เจ้าชายใหญ่เรียกกองทัพเรือจำนวนมากไปยังแม่น้ำบาหลีที่อยู่ด้านหลังภูเขาเทพบาซ่าอย่างรวดเร็ว

เพื่อที่จะหลอกลวงผู้อื่น เจ้าชายใหญ่สั่งให้คนลดธงใบเสเรือ ขณะเดียวกันก็เปลี่ยนเป็นธงของพันธมิตรการค้าต้าฉวี

ณ พระราชวังประเทศว่านเซี่ยง

เอลวิสคุกเข่าด้วยความเคารพที่หน้าหน้าต่างและรายงานข่าวนี้แก่เจียหยวนที่หนึ่งผู้เป็นเสด็จพ่อของตน

เจียหยวนที่หนึ่งขมวดคิ้วและพยักหน้าเล็กน้อย มีรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า

มองลงไปแล้วรู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่เล็กน้อย แต่เจียหยวนที่หนึ่งก็โบกมือเรียกให้เอลวิสที่รายงานทีละคำๆเข้ามาหาตน

เจ้าหญิงรองเอลวิสมักจะดูเสเพลรักสนุกต่อหน้าคนอื่น มีเพียงการที่ได้อยู่ต่อหน้าเจียหยวนที่หนึ่งเท่านั้นที่เธอจะเชื่อฟังและเงียบเหมือนเด็กผู้หญิง

“เอลวิส ถ้าพ่อให้ลูกเป็นราชาประเทศว่านเซี่ยง ลูกจะมั่นใจมั้ย?”

เอลวิสนิ่งไปสักพัก มองเจียหยวนที่หนึ่งด้วยความไม่เชื่อ พ่อของเธอคนนี้ค่อยๆแก่ตัวลงไปแล้วจริงๆ

“ลูกไม่มั่นใจ”

เอลวิสก้มหน้าลงพร้อมเอ่ย ก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงทายาทรุ่นที่สองผู้ที่ไม่ต้องกังวลเรื่องการกิน ดื่ม และสนุกสนาน จะไปรู้เรื่องเกี่ยวกับการบริหารประเทศได้ยังไง

“ไม่เป็นไรๆ…ลูกยังมีเวลาอีกมากพอที่จะเรียนรู้เรื่องทั้งหมด…”

“ท่านเหวินเฉียง มาถึงด้านหลังภูเขาเทพบาซ่าแล้ว เราต้องทำยังไงกันต่อ?”

เหวินเฉียงมองดภูเขาสูงตระหง่านตรงหน้าแล้วพูดตอบ

“ให้กองทัพเรือทั้งหมดเล็งปืนหลักและปืนสำรองทั้งหมดไปที่ละติจูดยี่สิบสี่องศาใต้ และยิงพร้อมกันสามนาทีต่อจากนี้”

คำสั่งของเหวินเฉียงถูกถ่ายทอดต่อไปในทันที ปืนหลักบนเรือรบหลายสิบลำมุ่งเป้าไปยังภูเขาเทพบาซ่า

สามสิบวินาที…

ยี่สิบวินาที…

สิบวินาทีสุดท้าย…

“ทุกคน ยิงเลย!”

เสียงตะโกนของเหวินเฉียงดังผ่านวิทยุสื่อสาร เพียงพริบตาเดียวก็ทำให้ผู้คนสูญเสียการได้ยินเนื่องจากการยิงปืนนับร้อยนัดเข้าใส่เทพบาซ่า

ลอบโจมตี!