หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3124

หลินมั่วกำลังไตร่ตรองอยู่ด้านหลังเขา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงเงามือที่วิ่งหนีอย่างโกลาหลเข้ามาในวิถีการรับรู้ของเขา ต่อจากนั้น ชายชุดดำอีกสิบกว่าคนก็ตามมาติดๆ

หลินมั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาดีดปลายเท้า ร่างของเขาพุ่งทะยานออกไปราวกับห่านป่า

เจ้าชายหกที่วิ่งหนีสุดชีวิตรู้สึกเหมือนมีเงาดำอยู่ตรงหน้า ในใจคิดว่าเป็นชายชุดดำที่ไล่ตามเขามา ตะโกนในใจว่าเขาตกอยู่ในอันตราย

“เจ้าชายหก ทำไมคุณถึงกลายเป็นสภาพแบบนี้ไปได้”

เสียงประหลาดใจของหลินมั่วดังขึ้น เจ้าชายหกมองดูด้วยความงุนงง รู้สึกราวกับถูกปลุกจากฝันร้าย

เขาหันขวับไปมอง เห็นชายชุดดำสิบกว่าคนที่ไล่ตามเขากำลังวิ่งหนี เขาตะโกนเรียก “พวกแกอย่าเข้ามานะ!”

หลังจากหนึ่งในชายชุดดำเห็นหลินมั่ว เขาหยุดวิ่งและตะโกน “เป็นหลินมั่ว ทุกคนรีบวิ่งเร็ว!”

เหล่าชายชุดดำต่างก็วิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง หลินมั่วแตะจมูกด้วยความเคอะเขิน เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ

เขาเหวี่ยงเข็มเก้าวิญญาณออกไป เมื่อเข็มกลับมาปลายเข็มก็เต็มไปด้วยเลือด

ค่ายทหารประเทศว่านเซี่ยง

“ทูลฝ่าบาท เจ้าชายหก…คนร้ายคนนั้นหนีเข้าไปในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาแล้ว”

ทหารคนเดียวที่รอดชีวิตจากการต่อสู้รีบวิ่งเข้าไปในเต๊นท์ใหญ่รายงานต่อเอลวิสที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ท่ามกลางขุนนางและเจ้าชายหลายพระองค์”

เอลวิสขมวดคิ้วแน่น เจียหยวนที่หนึ่งได้แต่งตั้งเจ้าชายหกให้เป็นรัชทายาทก่อนสิ้นพระชนม์ เวลานี้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน คงไม่ดีแน่

เจ้าชายแปดลุกขึ้นยืนและพูดว่า

“ฝ่าบาท พวกเราควรบุกภูเขาศักดิ์สิทธิ์ต่อ บีบให้พวกมันส่งมอบตัวของหลินมั่วกับเสด็จพี่หกออกมา”

“น้องเห็นด้วยพะยะค่ะ”

“น้องขอสนับสนุนเช่นกันพะยะค่ะ”

เจ้าชายเก้า สิบ สิบสามต่างพูดอย่างเห็นพ้องต้องกัน

ก่อนหน้านี้พวกเขาแทบจะไม่มีบทบาทอะไรเลยในราชสำนัก แต่หลังจากเอลวิสขึ้นครองราชย์ พวกเขาก็ได้รับความไว้วางใจและแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งต่างๆ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ยิงไฟต่อไป!”

ภายในบ้านหลังเล็กของหมอยาบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา หลินมั่วกับเจ้าชายหกที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั่งเผชิญหน้ากัน

หลินมั่วหยิบเข็มกลมเล็กๆขึ้นมาปักลงบนจุดฝังเข็มหกจุดบนร่างกายของเจ้าชายหกเพื่อห้ามเลือด เขามองดูสภาพของเจ้าชายหก มีความสงสัยบนใบหน้า

“เจ้าชายหก พวกเราไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมคุณถึงกลายเป็นสภาพเช่นนี้ไปได้”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินมั่วทำให้เจ้าชายหกรู้สึกหงุดหงิด เขาอธิบายอย่างตะกุกตะกัก

บนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ หลินมั่วได้ยินที่กวนเยียตะโกน ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

“หัวหน้าเผ่า ไม่ไหวพวกเราก็…”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาพูดกับโยวหลี สายตาของเขาแอบมองไปที่หลินมั่วกับเจ้าชายหก

“เหลวไหล ภรรยาของหลินมั่วคือลูกสาวบุญธรรมของฉัน เขาคือคนของภูเขาศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน!”

โยวหลีตะโกนด่าผู้อาวุโสคนนั้นด้วยความโกรธ จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ดุเดือด

ผู้อาวุโสก็รู้ว่าพูดเช่นนี้ไม่เหมาะสม แต่ความคิดเห็นนี้ไม่ได้มาจากเขาคนเดียว

“ถ้าหากขืนต่อสู้ ศิษย์ของภูเขาศักดิ์สิทธิ์หลายหมื่นคนคงต้องตาย มรดกของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็จะสูญสิ้นไปด้วยท่านเจ้าสำนัก”

ผู้อาวุโสหลายสิบคนคุกเข่าลงกับพื้น กดศรีษะลงบนพื้นอย่างแน่นหนา ทำให้โยวหลีไม่สามารถระบายความโกรธได้

เขาก็รู้ดีว่าหากต่อสู้ขึ้นมา ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาคงพังพินาศ แต่หลินมั่วมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา จะส่งมอบให้ไปได้อย่างไร

ผู้อาวุโสหลายคนคุกเข่ายิ่งมายิ่งเยอะ ทั้งห้องเหลือเพียงโยวหลีกับหมอยาที่ยังยืนอยู่

ผู้อาวุโสหลายสิบคนของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาคุกเข่าลงกับพื้น ความหมายชัดเจน

“พวกคุณกำลังบีบให้ฉันทำสิ่งที่ขัดต่อศีลธรรม…”