หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3172

หลินมั่วรีบร้อนสัมผัสข้อมือของสวี่ปั้นซย่าและจับชีพจรของเธออย่างระมัดระวัง

ชีพจรกลมเหมือนลูกปัด แข็งแรงและหมุนวน นี่เป็นสัญญาณของชีพจรที่มีความสุข

“ฮ่าๆๆ ปั้นซย่า เราจะมีลูกสองคนแล้วนะ!”

หลินมั่วพูดเสียงดังกับสวี่ปั้นซย่าด้วยความตื่นเต้น แถมยังอุ้มเธอจนตัวลอย ดีใจเหมือนกับเป็นคนบ้า

ฟังฮุ่ยที่อยู่ข้างๆได้ยินว่าสวี่ปั้นซย่าตั้งครรภ์ ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจ รีบร้อนมาอยู่ข้างกายสวี่ปั้นซย่าและถามหลินมั่ว

“หลินมั่ว ปั้นซย่าท้องจริงเหรอ?”

“ใช่ครับ เธอท้องร้อยเปอร์เซ็นต์”

แววตาที่ดูเสียใจของฟังฮุ่ยแทบมองไม่เห็น สวี่ปั้นซย่าตั้งครรภ์ แล้วแบบนี้ พากลับไปก็คงไม่เป็นที่นิยมเท่าก่อนหน้านี้แล้ว

ฟังฮุ่ยกระแอมหนึ่งทีและพูดกับหลินมั่วด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“หลินมั่ว ปั้นซย่าเพิ่งจะท้อง ไม่แกร่งพอจะเผชิญกับเส้นทางเป็นหลุมบ่อ ฉันไม่พาเธอกลับไปก่อนละกัน แต่ฉันจะกำหนดระยะเวลาทดสอบกับนาย”

“ถ้าผลการทดสอบนายไม่ผ่าน ฉันจะพาตัวปั้นซย่ากลับ”

หลินมั่วพยักๆหน้า “ทราบแล้วครับแม่ ผมรู้อยู่แก่ใจดี”

หลังจากจัดหาที่พักให้ฟังฮุ่ย หลินมั่วถึงได้ไปยังพันธมิตรศิลปะการต่อสู้

“สวัสดีครับท่านผู้นำพันธมิตร”

“สวัสดีครับท่านผู้นำพันธมิตร”

ระหว่างทาง ทุกคนที่เห็นหลินมั่วจะก้มศีรษะลงเพื่อทักทาย หลินมั่วเองก็ยิ้มและพยักหน้าเช่นกัน

“ลุงเขย มาแล้วสินะครับ”

“อื้ม”

เดินเข้ามาถึงโถงใหญ่ หลินมั่วก็เห็นศิษย์ภูเขาเทพบาซ่าที่นั่งในโถงกำลัง…มองสาวสวย

หลินมั่วเดินไปข้างกายพวกเขาอย่างเงียบเชียบและพูดกระซิบ “สาวๆสวยมากเลยเหรอ?”

เธอนี่เอง หลินมั่วหรี่ตาลง แม้ร่างของเธอจะเปียกโชกเพราะน้ำทะเลสาบจนกลายเป็นสีขาวและบวมน้ำ แต่ก็ยังพอจำได้

เมื่อวานเธออยู่กับผู้ชายที่ดูมั่นอกมั่นใจ เหมือนว่าจะชื่อเหมียวอะไรสักอย่าง ต่อมาจำได้ว่าทั้งคู่แยกทางกัน

นึกถึงแววตามืดหม่นของเหมียวอะไรสักอย่างในตอนนั้น คำตอบหนึ่งก็ปรากฏในใจของหลินมั่ว

“นี่เป็นคดีฆาตกรรม พวกนายไปตรวจสอบกิจวัตรประจำวันของตระกูลเหมียวแห่งพานยางซะ ใช้ทุกวิธีการที่จำเป็นได้เลย”

หลินมั่วเข้าใจพวกลูกของคนมีอิทธิพลแบบนี้เป็นอย่างมาก

หรือจะพูดได้ว่าไม่มีทายาทคนใหญ่คนโตคนไหนในประเทศจีนที่ไม่เคยโดนหลินมั่วซัดหน้า

พวกเขาแต่ละคนก็เหมือนกับคนอายุสองร้อยห้าสิบปีที่ต้องพึ่งความมั่งคั่งและอำนาจของครอบครัวเพื่อใช้เวลาทั้งวันในการชีวิตอย่างสำมะเลเทเมาและทำชั่วอย่างเปิดเผย

แน่นอนว่าครอบครัวใหญ่อย่างแท้จริงมักเข้มงวดในการอบรมปลูกฝังทายาท ผู้ที่ถูกปล่อยปละละเลยมักเป็นเพราะกลัวว่าความสามารถที่โดดเด่นของพวกเขาจะส่งผลกระทบต่อทายาทผู้สืบทอด

“ครับ ลุงเขย”