หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3205

ในหมู่บ้านตระกูลต้วน เวลานี้ต้วนซานสุ่ยกำลังรายงานสถานการณ์ต่อต้วนต้าซาน

“พี่ใหญ่ พวกไอ้เวรองค์กรพิราบดำกลุ่มนั้นมันออกไปปล้นที่ดิน ข้าวของและทรัพย์สินของหมู่บ้านอื่นทุกวัน แม้กระทั่งยัง…”

ต้วนซานสุ่ยกำหมัดแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ต้วนต้าซานที่นั่งอยู่ข้างๆก็มีสีหน้าที่หนักอึ้งเช่นกัน

ตอนนี้สมาชิกองค์กรพิราบดำกำลังสร้างความวุ่นวายให้กว่าพันหมู่บ้าน

ความจริงนี้ทุกคนก็รู้ดี

คงไม่ต้องรออะไรนาน องค์กรพิราบดำก็คงมาเล่นงานหมู่บ้านต้วนต่อไป

“พี่ใหญ่ แย่แล้ว ข้างนอกหมู่บ้านมีแต่คนขององค์กรพิราบดำ!”

ชาวบ้านตระกูลต้วนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากด้านนอกด้วยความตื่นตระหนก รีบรายงานต่อต้วนต้าซาน

ใบหน้าที่ซื่อๆของต้วนต้าซานแดงก่ำด้วยความโกรธ ลุกขึ้นยืนทันทีและเดินออกไปข้างนอก

ด้านนอกหมู่บ้านตระกูลต้วน สมาชิกองค์กรพิราบดำหลายพันคนยืนอยู่ที่นั่น ตั้งค่ายพัก

ตอนแรกพวกเขาตั้งใจจะบุกโจมตี แต่กลับพบว่าเวลานี้หมู่บ้านตระกูลต้วนเป็นเหมือนกำแพงเหล็กยากที่จะโจมตี

บนกำแพงหมู่บ้านมีอาวุธหนักมากมายเรียงรายอยู่

แม้แต่ตูข่าก็ยังอดไม่ได้ที่จะสั่น

หลังจากหมู่บ้านตระกูลต้วนถูกกองกำลังทหารรับจ้างที่จ้างโดยติงจื่อหูทำลาย

ต้วนต้าซานก็เกิดอาการป่วยเป็นโรคอย่างหนึ่งในใจ

โรคกลัวอาวุธปืนไม่พอ!

ดังนั้นหลังจากสร้างหมู่บ้านตระกูลต้วนขึ้นมาใหม่

ต้วนต้าซานก็ทุ่มเทซื้ออาวุธยุทโธปกรณ์ทุกรูปแบบ

ตราบใดที่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน ต้วนต้าซานต้องซื้อแน่

ต้วนต้าซานขึ้นไปบนกำแพงเมือง มองไปที่สมาชิกองค์กรพิราบดำที่ล้อมรอบอยู่ด้านนอกอย่างหนาแน่น

“โทรโข่ง”

ต้วนซานสุ่ยรีบหยิบโทรโข่งจากด้านข้าง ยื่นให้ต้วนต้าซาน

“ทุกท่าน พวกคุณมาล้อมหน้าประตูหมู่บ้านตระกูลต้วนของเรา มีเรื่องอะไรเหรอ”

คำพูดของต้วนต้าซานยังนับว่าเกรงใจ

ก็ในเมื่อคนเยอะขนาดนี้ในมือถือปืนด้วย แล้วมาล้อมข้างนอกไว้แบบนี้

ใครๆก็ดูออกว่าอีกฝ่ายต้องการทำอะไร

“ไอ้พวกเวรพิราบดำ พวกนายรู้จักแค่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้เหรอ”

ตูเผิงได้ยินคำด่าทอของต้วนต้าซาน รอยยิ้มดูถูกปรากฏบนใบหน้า

ยกขาขึ้นตรงๆ เตะเข้าที่หัวเข่าของต้วนฝู่รุ่ย

ต้วนฝู่รุ่ยที่ยืนตรงตระหง่านก็โดนตูเผิงลงมือ

จนหัวเข่าทั้งสองต้องคุกเข่าอย่างแรงลงบนพื้น

ต้วนต้าซานขมุบขมิบปากด้วยความโกรธ ก่นด่าไปว่า “ตูเผิง นายต้องการให้ตายกันไปข้างหนึ่งจริงๆใช่ไหม”

“หัวหน้าหมู่บ้านตระกูลต้วนพูดอะไรอย่างนั้น แค่พวกนายยอมออกมาให้ความร่วมมือในการตรวจสอบ ย่อมไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่”

ตูเผิงปรบมือ มองดูต้วนต้าซานที่โมโห ใบหน้าก็เผยให้เห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์และหัวเราะออกมาดังๆ

“พี่ใหญ่ ผม…ไม่เป็นไร ปล่อยให้ไอ้พวกเวรพิราบดำเห็นว่า ลูกผู้ชายของหมู่บ้านตระกูลต้วนไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น!”

เลือดไหลออกจากมุมปากของต้วนฝู่รุ่ย เขาเงยหน้าขึ้นตะโกนเสียงดัง

ดวงตาของต้วนต้าซานแดงก่ำ ฝ่ามือจับกำแพงไว้แน่น ทิ้งรอยฝ่ามือไว้

“ฉันให้นายพูดแล้วเหรอ”

สีหน้าของตูเผิงเปลี่ยนทันที รอยยิ้มหน้าซื่อใจคดของเขาหายไป มองดูต้วนฝู่รุ่ยที่นอนอยู่บนพื้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา