หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3204

“แกไม่ส่องกระจกดูตัวเองหน่อยเหรอวะ เฟยเจี่ยของพวกแกเพิ่งก่อตั้งได้ไม่ถึงวัน”

“ก็กล้ามาหาเรื่องถึงคฤหาสน์องค์กรพิราบดำของฉัน ไม่ดูตัวเองว่าเป็นแค่ตัวอะไร”

ฝ่ามือของตูเผิงตบโต๊ะไปทีหนึ่ง แจกันหยกบนโต๊ะก็ลอยขึ้น

พลังของตูเผิงห่อหุ้มมันไว้ แปลงเป็นเงาดำพุ่งเข้าใส่อวี้ฮวาทีอัน

เมื่อเห็นแจกันยิ่งเข้ามายิ่งใกล้ อวี้ฮวาทีอันก็ยังนิ่งเฉย

เหล่าผู้บริหารระดับสูงขององค์พิราบดำเริ่มหัวเราะเยาะ

“ไอ้หมอนี่คงเป็นพวกกระจอกงอกง่อย คงจะตกใจกลัวจนโง่ไปเลยเมื่อโดนผู้บัญชาการโจมตีด้วยท่านี้”

“ไม่ไม่ไม่ ฉันรู้สึกว่าไม่ใช่ เห็นชัดๆว่ามันตอบสนองไม่ทัน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้ขี้แพ้แบบนี้ก็กล้ามาบุกองค์กรพิราบดำของพวกเรา แกดูหน้าตุ๊ดๆของมันซิ!”

เมื่อแจกันบินเข้ามาใกล้อวี้ฮวาทีอันประมาณครึ่งเมตร

“เพล้ง!”

แจกันแตกกระจาย เศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายไปบนพื้น ทำให้เสียงหัวเราะเยาะของผู้บริหารระดับสูงองค์กรพิราบดำหยุดชะงัก

“แกถามฉันว่าเฟยเจี่ยคือตัวอะไร?”

ใต้เท้าของอวี้ฮวาทีอันใช้พลังเบาๆ พื้นดินก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ปลายเท้าของเขาสั่นสะเทือนเล็กน้อย

ก้อนหินพุ่งด้วยความเร็วที่ไม่มีใครมองเห็น เจาะทะลุหมวกบนศรีษะของตูเผิง

เจาะทะนุผนังด้านหลังตูเผิง แสงแดดส่องผ่านรูเล็กๆเข้ามา

ตูเผิงเอื้อมมือไปแตะหมวก บนนั้นมีรูเล็กๆปรากฏขึ้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในทันที

หากก้อนหินนั้นต่ำลงมาอีกไม่กี่เซนติเมตร ตอนนี้ระหว่างคิ้วของเขาคงเป็นรูพรุนไปแล้ว

“ตอนนี้ฉันจะมาบอกแกว่า คนที่องค์กรพิราบดำฆ่าไม่ได้ก็ให้ฉันเฟยเจี่ยเป็นคนฆ่า”

อวี้ฮวาทีอันลุกขึ้นจากร่างของสมาชิกเฟยเจี่ย สะบัดเสื้อคลุมหันหลังเดินไปที่ประตู

“ยังมีอีก แกฟังให้ดี”

อวี้ฮวาทีอันวางมือเรียวเล็กบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง แขนขยับเล็กน้อย

เหล่าผู้บริหารทุกคนรู้สึกว่าเก้าอี้ใต้ก้นของพวกเขาสั่นสะเทือน

เก้าอี้ใต้ร่างของผู้บริหารองค์กรพิราบดำทางขวามือของตูข่าแตกสลายทันที

เขาตอบสนองได้ทันท่วงที จึงไม่ล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น

ตูข่าจ้องตูเผิงด้วยสายตาเย็นชา พูดตำหนิว่า

“ทูลรายงานฝ่าบาท จะให้พูดอะไร พูดว่าตัวเองสู้เขาไม่ได้ แพ้เขาต้องถูกเขาแย่งคฤหาสน์ไปเหรอ”

ถ้าตูข่าไปรายงานเจียเต๋อเลี่ยจริงๆ เจียเต๋อเลี่ยจะยิ่งคิดว่าเขาไร้ความสามารถ ไร้ประสิทธิภาพ

“หรือว่าพวกเราจะย้ายออกไปอย่างน่าอายแบบนี้ แล้วให้พวกเฟยเจี่ยย้ายเข้ามาอยู่แทนเหรอ”

เวลานี้ เหวินเฉียงที่ยิ้มแย้มแจ่มใสได้เดินออกมา พูดกับทั้งสองคนว่า

“ผู้บังคับบัญชาไม่ต้องกังวล ให้ไปก็ให้ไปเถอะ”

“องค์กรพิราบดำของพวกเรามีผลงานมากมาย ถึงได้มีคฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้”

“พวกเฟยเจี่ยไม่มีผลงานอะไรเลย แต่ดันมาอยู่คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ อยู่ไม่ได้หรอกครับ”

ตูข่ากับตูเผิงตาสว่าง จริงด้วย

องค์กรพิราบดำมีสมาชิกและอิทธิพลมากมาย จึงอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ขนาดหลายพันตารางเมตรนี้ได้อย่างสบายใจ

พวกเฟยเจี่ยมีสมาชิกน้อยนิด จะสร้างผลงานยิ่งใหญ่อะไรได้

เดาว่าผ่านไปไม่กี่วัน พวกเขาองค์กรพิราบดำก็จะย้ายกลับเข้ามาได้