หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3218

“ไม่ไม่ไม่ คุณฆ่าผมไม่ได้นะ ผมเป็นสมาชิกขององค์กรพิราบดำ คุณฆ่าผมแล้ว คุณก็ไม่มีชีวิตรอดหรอก!”

สมาชิกองค์กรพิราบดำดิ้นพล่านไปมาบนพื้น พยายามให้ร่างกายของตัวเองถอยหลังหนีห่าง อย่างสุดชีวิต

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือดาบที่ส่องประกาย

“ฉึก!”

หัวใจของสมาชิกองค์กรพิราบดำถูกแทงทะลุด้วยดาบ และล้มลงไปนอนดิ้นบนพื้นด้วยแรงเฉื่อย

ชายโสโครกยืนตัวสั่น มือทั้งสองข้างสั่นเทา เบ้าตาแดงก่ำ พูดกับตัวเองว่า

“พ่อแม่ เมียรักฉันแก้แค้นให้พวกคุณแล้วนะ…”

ทันใดนั้นเขาก็มีปฏิกิริยาสนองกลับมา เขารีบหันไปคุกเข่าให้อวี้ฮวาทีอัน

“ผู้น้อยคนต่ำต้อยขอขอบพระคุณผู้บัญชาการอวี้ฮวาทีอันที่ให้ความยุติธรรม”

“หากมีชาติหน้า ผู้น้อยขอเป็นวัวเป็นม้ารับใช้ท่าน บุกน้ำลุยไฟก็ไม่หวั่น!”

เขาโขกศรีษะสามครั้ง หน้าผากของชายโสโครกเริ่มมีเลือดไหลซึม

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดราวกับไม่รู้สึกรู้สาเลย

อวี้ฮวาทีอันที่อยู่ด้านบนสุดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“หากท่านใดต้องการแจ้งความ ให้กลับบ้านไปเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วนำมาส่งให้เฟยเจี่ย

อวี้ฮวาทีอันลุกขึ้นยืน ละครเรื่องนี้ได้จบลงแล้ว

“ไปไปไป รีบกลับบ้านไปเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้น”

“พวกองค์กรพิราบดำชั่วช้าเหล่านั้นจะต้องได้รับการลงโทษเสียที…”

ประชาชนทุกคนต่างพากันกลับบ้านด้วยความดีใจ

พวกเขาจะรีบไปเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเพื่อนำไปแจ้งความกับเฟยเจี่ย

…

…

ภายในพระราชวัง ในห้องหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือเล่มหนา

ในมือของเจียเต๋อเลี่ยมีหนังสือหนาเล่มหนึ่งที่เขากำลังอ่านอย่างเพลิดเพลิน

“น่าเสียดาย เขาต้องมาคลุกคลีกับฉันที่อยู่ในกองเลือดมาก่อน”

เจียเต๋อเลี่ยเห็นโพสต์ที่พูดถึงสถานการณ์ในประเทศว่านเซี่ยง

เห็นความคิดเห็นที่ว่ากษัตริย์ไร้ความสามารถ ปล่อยให้องค์กรพิราบดำทำลายประเทศ

นิ้วแตะเบาๆบนนั้น จากนั้นพูดเบาๆโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

“อาร์โนลด์ ไปตรวจสอบข้อมูลส่วนตัวของคนพวกนี้ ถ้าเป็นชาวบ้านที่ถูกกระทำจริงๆ เมื่อทุกอย่างจบลงก็ให้ส่งเงินชดเชยไปให้”

“แต่ถ้ามีใครตั้งใจปลุกปั่น ให้ใส่ชื่อพวกเขาลงในรายชื่อที่จะจัดการ”

“ฉันเหนื่อยแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ”

“พะยะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมทูลลา”

อาร์โนลด์โค้งคำนับอย่างนอบน้อมก่อนจะไปยังแผนกสารสนเทศ หลายวันมานี้มีเพียงมาร์แชลที่คอยดูแลเจียเต๋อเลี่ยอยู่ข้างกาย

เมื่อเห็นประตูปิดลง เจียเต๋อเลี่ยก็เป่าเทียนดับลง มองไปยังความมืด แล้วจมลงสู่ความเงียบ

“ไม่ทำลายก็สร้างใหม่ไม่ได้ แม้จะต้องแบกรับคำตำหนิก็ตาม…”