หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3270

เมื่อได้ยินแผลเป็นแนะนำ ทุกคนต่างมองไปที่ผงสีขาวด้วยสายตาที่หวาดกลัว

พวกเขาไม่คิดว่าแผลเป็นจะพกยาพิษที่น่ากลัวขนาดนี้ติดตัวมา

ก่อนหน้านี้เวลาทะเลาะกัน ถ้าแผลเป็นใส่ผงพิษปีศาจลงไปในอาหารของพวกเขา

คาดว่าพวกเขาคงได้ไปเจอบรรพบุรุษแน่

“แผลเป็น แกซ่อนยาพิษไว้ตั้งเเต่เมื่อไร…”

หัวล้านที่อยู่ข้างๆพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ร่างกายที่ใหญ่โตดูอ่อนแอลงไปเล็กน้อย

ปกติพวกเขาต่อสู้กันมาก็ไม่น้อย ทั้งคู่เป็นคนแบบไหนทุกคนต่างก็รู้อยู่แก่ใจ

แต่เรื่องยาพิษของแผลเป็นนั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ

ต่อมา ภายใต้สายตาที่ไม่น่าเชื่อของทุกคน แผลเป็นได้หยิบผงสีขาวเข้าปากของตัวเองอย่างเงียบๆ

“ตอนที่ฉันเอาเข้ามาได้กินไปคำหนึ่งต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตรวจค้น พวกเขาคิดว่าของที่ฉันเอามาคือผงโปรตีน”

“แต่ความจริงฉันได้กินยาถอนพิษไปตั้งเเต่แรกแล้ว”

ภายใต้คำอธิบายของแผลเป็น ทุกคนจึงได้โล่งใจ

“งั้นพวกเราวางแผนจะลงมือหลังอาหารค่ำ สโลแกนของเราคือรวมเเผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียว!”

“พวกแกทุกคนกลับไปหารือกับลูกน้อง เผื่อถ้ามีที่ทัศนคติไม่ตรงกัน”

แผลเป็นใช้มือทำท่าบีบคอตัวเอง

ถ้าข่าวนี้รั่วไหลไปถึงหูของเหวินเฉียง ถ้างั้นพวกเขาหลายคนก็คงไม่รอด

“อืม พวกเราเข้าใจแล้ว,.

ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป ส่วนแผลเป็นก็ไปพูดคุยกับลูกน้องของตัวเอง

…

เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าเหล่าทหารขององค์กรพิราบดำก็เริ่มกินอาหารค่ำ

เหวินเฉียงผู้บังคับบัญชาขององค์กรพิราบดำและกลุ่มคนที่เหลือรอดของเจ้าชายสามนั่งอยู่ในเต็นท์

ทหารขององค์กรพิราบดำนำอาหารเลิศรสมาเสิร์ฟ

เหวินเฉียงรู้สึกพอใจมาก ดูท่าวันนี้สุนทรพจน์ของเขาจะประสบความสำเร็จมาก

ทหารองค์กรพิราบดำที่เคยไม่ยอมสยบให้เขาต่างยกอาหารมาเสิร์ฟอย่างว่าง่าย

สิ่งเดียวที่เหวินเฉียงรู้สึกไม่ค่อยดีก็คือ พวกเขามักจะเผลอไปสัมผัสอาหารด้วยปลายนิ้ว

แต่เหวินเฉียงก็ไม่ใช่ชนชั้นสูงที่เน้นเรื่องพิธีรีตองมากนัก

และเหวินเฉียงเวลานี้ก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล นี่ไม่ใช่อ้อมกอดของแม่

บ้าเอ้ยนี่มันอ้อมกอดของซาตานนี่หว่า

ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นหนี ทั่วทั้งร่างกายกลับรู้สึกเจ็บปวดอ่อนปวกเปียก

นาทีต่อมา เหวินเฉียงก็ไร้เรี่ยวแรงและนอนลงไปบนพื้น ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยความรู้สึกอ่อนล้า

เหล่าสมาชิกองค์กรพิราบดำที่แอบฟังอยู่ด้านนอกได้ยินเสียงโครมภายในห้องเบาๆ

ก็รู้ทันทีว่าผงพิษปีศาจของลูกพี่แผลเป็นสำแดงฤทธิ์แล้ว

ทุกคนจึงพุ่งเข้าไปพร้อมอาวุธในมืออย่างรวดเร็วในทันที

เหวินเฉียงนอนอยู่บนพื้น วิทยายุทธ์อันลึกล้ำทำให้เขายังไม่สลบ

“พวกแก…คิดจะทำอะไร!”

น้ำเสียงของเหวินเฉียงเต็มไปด้วยความโกรธเเค้นอย่างระงับไม่อยู่

ไอ้พวกเวรกลุ่มนี้ที่ทำเรื่องล้มเหลวมากกว่าสำเร็จเอาความกล้าที่วางยาพิษเขาได้

หรือคิดว่าเขาตายแล้วพวกมันจะอยู่รอดปลอดภัย