หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3285

เมื่อคืนสมาชิกกองกำลังเฟยเจี่ยบุกเข้าพระราชวัง ไฟสงครามโหมกระหน่ำ

ฮั่วอัยนาอุ้มลูกหลบอยู่ในห้องลับภายในตำหนักอย่างระมัดระวัง

หากไม่ใช่เช่นนี้ พวกเธอสองแม่ลูกคงจะถูกกองกำลังเฟยเจี่ยที่บุกเข้ามาจับตัวไปแล้ว

รอให้ทหารของพระราชวังตามมาจนหมด

หลังจากที่ได้กำจัดและจับตัวกองกำลังเฟยเจี่ยเป็นตัวประกันแล้ว

ฮั่วอัยนาถึงกล้าอุ้มลูกออกมา

“พระชายา ตอนนี้ฝ่าบาทหายตัวไป หม่อมฉันแนะนำให้แต่งตั้งรัชทายาทเป็นกษัตริย์ และก่อนที่จะหาตัวฝ่าบาทเจียเต๋อเลี่ยเจอ ให้ท่านเป็นคนจัดการดูแลเรื่องทางการเมืองแทนพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านคอนฟิเด้นผู้เป็นเสนาบดีการคลังออกมาพูดกับฮั่วอัยนา

ข้อเสนอแนะของเขาเองก็ได้รับการสนับสนุนจากข้าราชการคนอื่นๆ

ไม่ว่าจะใช่ข้าราชการที่ซื่อสัตย์จงรักภักดีหรือไม่ ล้วนคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้

ตอนนี้เจียเต๋อเลี่ยหายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ประเทศชาติจะไม่มีผู้นำไม่ได้ มีเพียงแต่แต่งตั้งเจ้าคนใหม่ถึงจะทำให้ประชาชนสบายใจ

ฮั่วอัยนามองดูเหล่าข้าราชการข้างล่างทั้งหลายที่บีบบังคับให้ฝ่าบาทสละราชสมบัติ เธอก็รู้สึกโกรธอย่างมาก

“ฝ่าบาทเจียเต๋อเลี่ยผู้เป็นสามีของข้ายังไม่ตายเลย พวกเจ้าก็จะบีบบังคับให้ฝ่าบาทสละราชสมบัติขนาดนี้เลยหรือ”

“หม่อมฉันไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ แต่ประเทศชาติจะไม่มีผู้นำไม่ได้นะพระชายา!”

สำหรับคำพูดของเหล่าข้าราชการ ฮั่วอัยนาที่ยืนอยู่ข้างบนมองดูเด็กในอ้อมกอดอย่างไร้ทางออก

ฝ่าบาท ท่านอยู่ที่ไหนกัน

“พวกแกบังอาจจริงๆ!”

เสียงที่แข็งกร้าวดังขึ้น มีคนคนหนึ่งปรากฏอยู่หน้าประตูตำหนักว่านเซี่ยง

หลินมั่วยืนอยู่หน้าประตูตำหนักว่านเซี่ยงด้วยสีหน้าเย็นชา เขามองดูเหล่าข้าราชการที่คุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วพูดเสียงเยือกเย็นว่า

“ฝ่าบาทยังไม่ตาย แค่หายตัวไปเท่านั้น พวกแกก็อดกลั้นความคิดที่ชั่วร้ายไม่ได้แล้วหรือ”

“ฉันว่าพวกแกแต่ละคนอยากจะก่อกบฏเหมือนอวี้ฮวาทีอันสินะ!”

เมื่อหลินมั่วพูดคำเย้ยแบบนี้ออกมา เหล่าข้าราชการที่คุกเข่าอยู่เหมือนพื้นต่างพากันตัวสั่น

“เสนาบดีหลักเมือง พวกเราไม่มีความคิดแบบนี้เด็ดขาด”

“เสนาบดีหลักเมือง ประเทศชาติจะไม่มีผู้นำไม่ได้ ตอนนี้ฝ่าบาทเจียเต๋อเลี่ยหายตัวไป ควรจะให้...”

“คนที่ทำการทุจริตคิดไม่ซื่ออย่างพวกนายมีอะไรที่ไม่กล้า ทหาร!”

ทันใดนั้น ข้าราชการรวมถึงทุกคนในตำหนักว่านเซี่ยงต่างพากันคุกเข่าลง

“พวกเรารู้ผิดแล้ว โปรดเสนาบดีหลักเมืองอภัยเถอะ!”

หลินมั่วมองดูข้าราชการเหล่านี้แล้วยิ้มออกมา จากนั้นก็พูดว่า

“ตอนนี้พวกนายรู้ผิดแล้วเหรอ”

“เอาตัวออกไปให้หมด คนที่สะอาดไม่ทำการทุจริตลงโทษไม้หน้าสามยี่สิบ ส่วนคนที่กดขี่ประชาชนลงโทษด้วยไม้หน้าสามหนึ่งร้อยครั้ง”

พูดจบ หลินมั่วก็มองทุกคนอย่างยิ้มแย้ม

“หากลงโทษด้วยไม้หน้าสามหนึ่งร้อยครั้งแล้วยังมีชีวิตรอด ฉันก็จะยกโทษให้”

ทันใดนั้น ข้าราชการส่วนหนึ่งถึงกับหน้าขาวซีดและล้มลงไปกับพื้น

ไม้หน้าสามหนึ่งร้อยครั้ง เมื่อจบการลงโทษก็คงจะตัวเปื่อยหมดแล้ว

ส่วนข้าราชการที่ไม่ทำการทุจริตต่างพากันถอนหายใจโล่ง

อย่างมากก็แค่โดนไม้หน้าสามยี่สิบครั้งแล้วต้องติดเตียงอยู่หลายวัน