หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3320

ในศาลาของสวนดอกไม้ หลินมั่วกับไท่จื่อนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

“ลูกพี่ พวกเราไม่ไปทำเรื่องอื่นเหรอ”

ไท่จื่อมองหลินมั่วด้วยความงุนงง ไม่รู้ความคิดของอีกฝ่าย

ตั้งแต่เมื่อกี้ ทุกเรื่องที่หลินมั่วทำ ไท่จื่อไม่เข้าใจ

หลินมั่วมองใบไม้ที่ค่อยๆร่วงหล่นด้านนอกศาลา แล้วตอบเสียงแผ่วเบา

“ถ้านายดูแล้วเข้าใจงั้นนายจะเรียกฉันว่าลูกพี่ทำไม”

คำพูดของหลินมั่วทำให้ไท่จื่อพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

อันที่จริง ถ้าเขารู้ว่าในใจของลูกพี่คิดอะไรอยู่

ถ้างั้นเขาก็กลายเป็นลูกพี่ไปแล้วมั้ง

ลมพัดเย็นสบายด้านนอกศาลา หลินมั่วยังคงนั่งนิ่งๆอยู่บนเก้าอี้ ไม่เดือดไม่ร้อน

สักพัก มีเงาสองคนปรากฏขึ้นในสายตาของไท่จื่อ

“โว๊ะ นี่ลูกพี่รู้ว่ามีคนแต่แรกแล้วเหรอ”

ภายในใจของไท่จื่อตกใจสุดขีด หรือว่านี้คือแผนการของลูกพี่

ลูกน้องชุดดำคุกเข่าลงต่อหน้าหลินมั่ว เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“ผู้น้อยเป็นคนรับใช้ของตระกูลมู่หรง มู่หรงเจียงเหอรองหัวหน้าตระกูลมู่หรงได้บังคับให้ผู้น้อยไปขัดขวางฑูตเจิ้นเยว่”

“หนำซ้ำลอบสังหารเมียเเละลูกสาวของผู้น้อย แม้กระทั่งลูกสาววัยหกขวบของผู้น้อย…”

“ถูกโยนลงไปในกรงสุนัขล่าเนื้อ ให้หมาป่าหิวโหยหลายสิบตัวฉีกกินเด็กหญิงวัยหกขวบ...!”

พูดจบ สีหน้าที่เศร้าโศกของคนชุดดำ น้ำเสียงสั่นเครือ คำนับให้หลินมั่ว

“ปัง!”

เสียงหน้าผากกระเเทกพื้นดังก้องกังวาล

เลือดไหลไปบนพื้นและรอบๆ

“จับกุมมู่หรงเจียงเหอ คืนความยุติธรรมให้เมียกับลูกสาว...ผู้น้อย!”

มู่หรงอีก็คุกเขาอยู่ข้างๆหลินมั่ว พูดเสียงเคร่งขรึม

“มู่หรงอีตระกูลมู่หรง ยินดีเปิดเผยหลักฐานความผิดทั้งหมดของ…มู่หรงเจียงเหอ!”

หลังจากพูดจบ เขาก็คำนับบนพื้นอย่างแรงเช่นกัน

เสียงดังก้องดังวานจนน่าสงสัยว่ากระเบื้องพื้นจะโดนทั้งสองชนเเตกเสียก่อน

ป้ายวิญญาณนี้คือมู่หรงไห่และพ่อของมู่หรงเจียงเหอ ซึ่งเป็นหัวหน้าของตระกูลมู่หรง

“พ่อ พี่ใหญ่เอาแต่สนใจฝึกศิลปะการต่อสู้ เพราะอะไรท่านถึงให้เขาเป็นผู้สืบทอด?”

“พี่ใหญ่ พี่สาม พี่สี่ พวกเขาแต่ละคนล้วนเก่งกว่าลูกในเรื่องการวางแผนและกลอุบาย?”

“จนถึงตอนนี้ พี่สามกับพี่สี่ก็โดนผมจัดการจนไปอยู่กับพ่อแล้ว”

น้ำเสียงที่เงียบสงบของมู่หรงเจียงเหอก้องกังวาลภายในศาลเจ้า

คำพูดพวกนี้หากเเพร่สะพัดออกไป จะทำให้ผู้คนทั่วเมืองไห่ฟางต้องตกตะลึง

ไม่มีใครคาดคิดว่าผู้ใจบุญที่บริจาคเงินช่วยเหลือคนยากจนมาโดยตลอด

กลับลอบสังหารน้องชายของตัวเองถึงสองคน

ถ้าหากมู่หรงไห่ไม่ใช่ประธานพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ แถมมีฝีมือสูงล้ำลึก

คาดว่าหลายสิบปีก่อนคงโดนมู่หรงเจียงเหอวางยาพิษสังหารไปแล้ว

“มู่หรงเอ้อร์ ทางด้านมู่หรงอีเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

ร่างหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอกศาลเจ้า แล้วพูดกับมู่หรงเจียงเหอด้วยน้ำเสียงเคารพ

“หัวหน้า จู่ๆมู่หรงอีก็ขาดการติดต่อ จนถึงตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราวสักนิด”