หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3337

สายตาหมอผีวัยกลางคนตะลึง

เป็นไปได้ไหมที่หลินมั่วจะไม่ใช่เด็กอ่อนหัด?

แต่เป็นอัจฉริยะที่มีความสามารถยอดเยี่ยม?

เสียงอุทานด้วยความตกใจของฝูงชนอยู่รอบๆ ทำให้หมอผีวัยกลางคนต้องเร่งการเคลื่อนไหว

“คุณเป็นโรคไต”

“คุณเป็นโรคกระเพาะ”

“คุณนอนดึกจึงทำให้ตับพัง”

ทุกคนที่มาหาหลินมั่วถูกระบุปัญหาของตนอย่างชัดเจน

อีกทั้งหลินมั่วยังบอกวิธีรักษาต่างๆ ให้พวกเขาด้วย

เบื้องต้นไม่ถึงนาทีก็เสร็จไปแล้วคนหนึ่ง

แต่หมอผีวัยกลางคนไม่เพียงแต่ต้องซักถามอาการต่างๆ อย่างละเอียด ยังต้องถอดเสื้อผ้าในที่สาธารณะเพื่อตรวจดูอย่างละเอียดด้วย

ด้วยการเปรียบเทียบเช่นนี้เสียงฝูงชนก็ค่อยๆ เปลี่ยนฝั่ง

“ทำไมหมอผีไม่เร็วเท่าชายหนุ่มคนนั้น…”

“หรือว่าเด็กคนนั้นมันจะเก่งจริงๆ?”

แม้ว่าพวกเขาจะถูกชักจูงทางความคิด

แต่นั่นก็แค่ทำให้พวกเขาไม่เชื่อในทักษะทางการแพทย์ของหลินมั่วเท่านั้น

แต่ขณะนี้ ท่าทีของหลินมั่วและความมั่นใจว่าชัยชนะอยู่ในกำมือทำให้ทุกคนเริ่มหวั่นไหว

ธูปยาวที่ชายฉกรรจ์ตระกูลอูจุดใกล้จะดับแล้ว

สายตาของหมอผีวัยกลางคนแสดงความไม่พอใจอย่างยิ่ง

สายตาฉายแววความดุร้ายและส่งสัญญาณมือให้กับคนที่อยู่ข้างหลัง

ธูปใกล้ดับแล้ว

“เอ่อ... ต้องเป็นเพราะวันนี้สภาพท่านหมอผีไม่ดี!”

“เราขอให้แข่งกันวันหลัง!”

ความเชื่อมั่นในใจผู้ชมถูกหลินมั่วทำลาย

หลายคนที่ได้รับอิทธิพลจากหมอผีมากที่สุดต่างตะโกนด้วยความกังวล

หมอผีวัยกลางคนเหลือบมองที่ซอยด้านหลังด้วยสายตาเย็นชาและพยักหน้าอย่างเงียบๆ

ในซอยหลิวเย่มีหญิงชราตัวเตี้ยคนหนึ่งยืนอยู่

ในมือเธอถือกู่โบราณตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง

แมลงตัวนี้ชื่อกู่ฆ่าทำลาย

หากเข้าไปในร่างของศัตรูได้

หมอผีวัยกลางคนก็รู้ว่าตนพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

"ปัง!"

“ท่านปรมาจารย์!”

“อย่า ท่านปรมาจารย์!”

หมอผีวัยกลางคนไม่ได้สนใจสมาชิกตระกูลอูที่อยู่ข้างหลัง

เขาคุกเข่าให้หลินมั่วทันทีพร้อมเอาหัวลงพื้น

วางท่าทีทุกอย่างให้ต่ำที่สุด

“ท่านผู้นำพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ผู้ยิ่งใหญ่ ทั้งหมดเป็นเพราะตัวฉันที่ถูกความปรารถนาควบคุมและสั่งการ!”

“ขอแค่ให้ท่านปล่อยคนในตระกูลที่อยู่ข้างหลังไป ฉันยอมตายเพื่อชดเชยความผิด!”

เสียงของหมอผีวัยกลางคนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ตั้งแต่ที่ฉันเปิดหนังสือลับเล่มนั้นฉันก็ไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป

แต่เป็นซอมบี้เดินได้ที่ถูกควบคุมด้วยความปรารถนา...

คนของตระกูลอูในซอยหลิวเย่เห็นสภาพหมอผีวัยกลางคนก็เงียบ

“ฉันรู้ว่าความผิดของฉันร้ายแรงนัก”

“แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”