หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3340

มู่หรงเจียงเหอเห็นหัวหน้าตระกูลหวังไม่พูด

แม้ว่าในใจจะโกรธแค่ไหนก็เหมือนไม่มีแรง

เมื่อมองไปที่หัวหน้าตระกูลสิบกว่าคนที่นั่งอยู่ในบ้าน ใบหน้าของมู่หรงเจียงเหอก็แสดงท่าทีเหนื่อยล้า

"ทุกท่าน ตอนนี้เหลือแค่วิธีสุดท้ายแล้ว..."

น้ำเสียงของมู่หรงเจียงเหอเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ปัจจุบันถึงทางตัน

ในมือของหลินมั่วไม่เพียงแต่ควบคุมลูกน้องคนนั้นและมู่หรงอี้เท่านั้น

แต่ลูกน้องของหัวหน้าตระกูลหวังที่ส่งออกไปก่อวินาศกรรมก็อยู่ในมือของหลินมั่วด้วย

หลักฐานทั้งหมดของตนและคนอื่นๆ ตอนนี้อยู่ในมือของหลินมั่ว

ความรู้สึกวิกฤตกระจุกอยู่ในใจเป็นเวลานาน จําเป็นต้องให้มู่หรงเจียงเหอตัดสินใจเรื่องนี้

สายตาของเขามองไกลไปถึงภูเขาด้านหลังของตระกูลมู่หรง

นั่นก็คือบ้านของหัวหน้าตระกูลมู่หรง ซึ่งเป็นที่ซ่อนตัวของมู่หรงไห่

มู่หรงไห่เคยพูดกับมู่หรงเจียงเหอก่อนซ่อนตัวว่า

เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่สามารถแก้ไขได้ที่ตระกูลมู่หรงหรือพันธมิตรศิลปะการต่อสู้

สามารถไปที่ถ้ำหลังตระกูลมู่หรงเพื่อเรียกเขาออกมาจากที่ซ่อนตัวได้

สถานการณ์ในขณะนี้ไม่ใช่สิ่งที่มู่หรงเจียงเหอสามารถควบคุมได้อีกต่อไป

"ผมจะกลับไปที่ภูเขาด้านหลังของตระกูล เพื่อปลุกพี่ชายให้ตื่นขึ้น นี่ถึงจะเป็นโอกาสรอดของเรา"

"ก่อนหน้านั้น ผมหวังว่าทุกคนจะนั่งอยู่ที่นี่กันอย่างซื่อสัตย์"

"แม้ว่าหลินมั่วจะบุกเข้ามา เอามีดจ่อคอพวกคุณ"

"ก็ห้ามขยับ!"

สุดท้ายมู่หรงเจียงเหอก็เดินตรงเข้าไปในม่านฝน

เขาไม่ได้กางร่ม

ปล่อยให้น้ำฝนที่กลายเป็นฝนตกหนักลงมาโดนตัวเอง

หัวหน้าตระกูลที่อยู่ในบ้านต่างมองหน้ากัน

แต่สุดท้ายก็เลือกฟังคำพูดของมู่หรงเจียงเหอ และนั่งอยู่ตรงนั้น

...

เมืองไห่ฟางแม้ว่าวันนี้ฝนจะตก

อากาศสดชื่นกว่าวันก่อนมาก

แต่แฝงไปด้วยความหนักหน่วงของทวนทองอาชาเหล็ก

ประกอบกับม่านฝนที่ตกหนักมากขึ้นบนท้องฟ้า

ตระกูลมู่หรงไม่มีใครสามารถสงบจิตสงบใจลงได้เลย

ผู้อาวุโสสูงสุดในตระกูลมู่หรง ปู่ของมู่หรงเจียงเหอและมู่หรงไห่เดินออกมาจากห้องเล็กห้องหนึ่งด้วยตัวที่สั่นเทา

น้องชายของเขาคือหัวหน้าตระกูลมู่หรงที่เข้ารับตําแหน่ง

ซึ่งก็คือพ่อของมู่หรงไห่และพ่อของมู่หรงโจว

มู่หรงโจวเดินไปที่ลานบ้านตระกูลมู่หรงด้วยการประคองจากสาวใช้

ตั้งแต่น้องชายของเขาเสียชีวิต มู่หรงโจวก็ไม่เข้าไปแทรกแซงเรื่องของตระกูลมู่หรงอีกต่อไป

แต่ตอนนี้มู่หรงเจียงเหอได้หายตัวไป ตระกูลมู่หรงจึงไม่มีผู้นํา

ด้วยความจนใจ ทุกคนจึงได้แต่เชิญบุคคลที่อาวุโสที่สุดอย่างมู่หรงโจวออกมา

"มู่หรงเจียงเหอล่ะ!?"

มู่หรงโจวมองมู่หรงฉือที่ยืนอยู่ข้างๆ และถามเงียบๆ

ใบหน้าของมู่หรงฉือแสดงสีหน้าว่างเปล่าเช่นกัน

"ท่านปู่ ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อไปไหนเหมือนกัน"

มู่หรงฉือส่ายหัวให้กับมู่หรงโจวและเอ่ยว่าตนก็ไม่แน่ใจเช่นกัน