หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3341

มู่หรงเจียงเหอเพิ่งปรากฏตัวต่อหน้าตน

แต่พอผ่านการประชุมนี้ไปก็ไม่เห็นแล้ว

ใบหน้าที่แก่ชราของมู่หรงโจวเผยความโกรธอย่างรุนแรงและพูดกับลูกน้อง

"อย่าเพิ่งไปสนใจมู่หรงเจียงเหอตอนนี้ ข้อมูลถามมาละเอียดหรือยัง"

ลูกน้องของมู่หรงโจวที่อยู่ข้างๆ มีสีหน้าตื่นตระหนกและรายงานต่อมู่หรงโจวอย่างรวดเร็ว

"ท่านผู้เฒ่าครับ ตอนนี้ทั้งบ้านบรรพบุรุษไม่มีสัญญาณแม้แต่น้อย สัญญาณของเราถูกตัดออกทั้งหมด!"

"ตอนนี้ไม่มีทางติดต่อกับโลกภายนอกและไม่ได้รับข่าวสารเลย"

ใบหน้าของมู่หรงโจวเผยให้เห็นความจนใจ เขาพูดกับลูกน้องด้วยความโกรธ

"งั้นพวกนายก็ออกไปถามคนพวกนั้นไม่ได้เหรอ"

น้ำเสียงของมู่หรงโจวเต็มไปด้วยความผิดหวังและการตําหนิตัวเองต่อตระกูลมู่หรง

จนถึงตอนนี้สมาชิกของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ที่อยู่ด้านนอก แค่ล้อมรอบบ้านบรรพบุรุษของตระกูลมู่หรงไว้เท่านั้น

ไม่มีเจตนาร้ายแม้แต่น้อย

นี่แสดงให้เห็นว่าอย่างน้อยตอนนี้ก็มีบุคคลสําคัญที่ยังมาไม่ถึงไม่ใช่เหรอ

ถ้าตอนนี้ไม่ออกไปขอความเมตตา หรือต้องรอให้คนอื่นโจมตีก่อน?

มู่หรงโจวมองสมาชิกของตระกูลมู่หรงทั้งหมดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

อาจเป็นเพราะตนตามใจครอบครัวมากเกินไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ทำให้ตอนนี้ตระกูลมู่หรงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้!

คําพูดของมู่หรงโจวทําให้ลูกน้องวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้า ลูกน้องที่ตัวเปียกโชกก็วิ่งเข้ามาจากข้างนอก

"ท่านผู้เฒ่าครับ ไม่ได้เลย คนที่ล้อมรอบพวกเราไม่ยอมพูดเลย"

"ไม่แม้แต่จะมองพวกเราเลยด้วยซ้ำ"

คําพูดของลูกน้องทำให้หัวใจของมู่หรงโจวสั่นไหวอย่างรุนแรงเหมือนฟ้าร้อง

มู่หรงโจวหน้าซีด ร่างกายล้มลงไปข้างหลัง

คนอะไรไม่มองกันเลย

คงมีแต่... คนตาย!

"ท่านผู้เฒ่า!

กลุ่มคนถึงกับตกใจ วิ่งเข้ามาล้อมมู่หรงโจวกันทีละคนอย่างรวดเร็ว

แต่ละคนมีสีหน้าเคร่งเครียด กลัวท่านผู้เฒ่าจะตกใจตาย

"พรวด!"

แม้จะพยายามระงับมันอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังมีเสียงร่ำไห้กระซิบ

สายตาของมู่หรงโจวกวาดมองไปรอบหนึ่ง มองทุกคนพร้อมกับพูดเสียงดัง

"ร้องไห้จะร้องไห้อะไรกันนัก ข้าอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ก็หาเงินได้แล้ว"

"ลุกขึ้น บ้านสอง บ้านสามพวกคุณมานี้ทั้งหมด"

ชายวัยกลางคนสองคนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เบ้าตาที่แดงเล็กน้อยพิสูจน์ได้ว่าพวกเขาเพิ่งร้องไห้ออกมา

"หลังจากที่ฉันไปแล้ว พวกคุณก็เป็นผู้มีอํานาจคนต่อไปของตระกูลมู่หรงนะ"

"ตอนนี้ตระกูลมู่หรงค่อนข้างเงียบ พวกคุณก็พาตระกูลมู่หรงใช้ชีวิตให้ดี"

"จัดการพวกเสเพลอย่างเด็ดขาด และอย่าสร้างปัญหา!"

ชายวัยกลางคนสองคนมีสีหน้าตื่นตระหนกและเพิ่งจะพูดอะไรบางอย่าง

มือใหญ่ผอมบางของมู่หรงโจววางอยู่บนไหล่ของทั้งสองคน

"ไม่จําเป็นต้องบิดพลิ้ว ข้าเองก็จะไปด้วย!"

ร่างกายที่แก่และผอมบางของมู่หรงเดินตรงออกไปข้างนอกและหายไปในม่านฝน

ชนเผ่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมีน้ำตา