หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 34

“หลินมั่ว แกบ้าไปแล้วเหรอ? แกจะไปหาเงินจากไหนมาจ่ายชาวบ้านเขา?” ฟังฮุ่ยพูดด้วยความโกรธจัด “นี่มันเวลาไหนแล้ว แก...แกยังไปพูดแบบนี้กับเจ้าของทั้งหลายอีกเหรอ?”

สวี่เจี้ยนกง “นั้นนะสิ เวลาแบบนี้ สิ่งที่ควรทำที่สุด คือขอร้องเจ้าของทั้งหลายให้ผ่อนปรนไปอีกสองสามวัน แกรีบไปขอโทษเจ้าของทั้งหลายเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“คำขอโทษคงไม่จำเป็นแล้วละ!” หลินมั่วส่ายหัว “คุณพ่อคุณแม่ครับ จำคำพูดของพวกเขาเอาไว้ให้ดี อีกสักพักตอนที่พวกเขามาขอร้อง อย่าได้ใจอ่อนเป็นอันขาด!”

“แก...แกพูดอะไรนะ?”สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยงงงวย

สวี่ฉังหย่วน “บ้าแล้ว บ้าไปแล้ว เริ่มพูดจาไร้สาระเข้าไปใหญ่แล้ว!”

“พวกเราขอร้องพวกคุณ? ฮ่าๆๆ พวกเราได้ยินกันหรือเปล่า? เขาพูดว่าพวกเราจะไปขอร้องพวกเขาแหนะ?”กลุ่มซัพพลายเออร์พากันหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

ผู้คนบริเวณรอบๆต่างมองหลินมั่วเหมือนมองคนโง่

สวี่ปั้นซย่าใบหน้าซีดขาว เอ่ยเสียเบาๆ “หลินมั่ว ช่างเถอะ ฉัน...ฉันว่าฉันเซ็นดีกว่า บางที ฉันคงไม่มีวาสนาที่จะเป็นCEOจริงๆ นั้นเละ”

หลินมั่วดึงมือสวี่ปั้นซย่าไว้ “เชื่อผมเถอะนะ นี่เป็นของของคุณ ใครก็แย่งไปไม่ได้ทั้งนั้น!”

สวี่ปั้นซย่าดวงตามีน้ำตาคลอ เธอเองก็ไม่ยิมยอม แต่ว่า ตอนนี้จะทำอะไรได้ละ?

หลินป้าเทียนกับหลินมั่วไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว ตอนนี้ หลินมั่วยังจะมีความมั่นใจอะไรอีก?

ในขณะนั้นเอง ด้านนอกประตูอยู่ๆ ก็มีเสียงเอะอะดังเข้ามา กลุ่มบริษัทจำหน่ายวัสดุที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูถูกกลุ่มชายชุดดำดันแหวกทางออกไป ด้านหลังมีชายชราผมขาวก้าวเท้าเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“คนไหนคือประธานสวี่ สวี่ปั้นซย่า?” ชายชราถามด้วยความร้อนรน

สวี่ปั้นซย่างงงวย เธอไม่รู้จักชายชราผู้นี้

“เป็นฉันเองค่ะ ท่านคือ?”

“คุณก็คือประธานสวี่” ชายชรารีบเดินเข้ามา สีหน้าแฝงไปด้วยความเคารพ “สวัสดีครับท่าน ตัวผมมีนามว่าหยวนเต๋อ”

“หยวนเต๋อ?”ผู้คนบริเวณรอบๆ ส่งเสียงตกใจขึ้นมาในทันใด

ชื่อเสียงเรียงนามนี้ ทางด้านอุตสาหกรรมทางการแพทย์ ไม่มีใครไม่รู้จัก