หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3403

สนามแม่เหล็กของมหาสมุทรนี้มันมีความโกลาหลอย่างมาก ไม่สามารถที่จะส่งข้อความอะไรออกไปได้เลย

ส่วนโจรสลัดเองก็รู้ข่าวนี้อยู่แล้ว ถึงได้ตั้งใจรออยู่ที่นี่

กัปตันมองดูพวกโจรสลัดที่เข้าใกล้มาเรื่อยๆ

เขาหันหลังและไปที่ตู้ดับเพลิงบนเรือ จากนั้นก็เอาปืน AK ออกมากระบอกหนึ่ง

ตามกฎหมายแล้ว เรือที่ขนส่งของโดยเฉพาะอย่างพวกเขานี้ห้ามพกอาวุธใดๆ

อย่างมากก็แค่จ้างเรือคุ้มกันติดตาม

แต่พวกเขาคือใครกัน เป็นเรือขนส่งของหงเหมิน

หากไม่พกอาวุธอะไรเลยจริงๆ คงจะตายไปนานแล้ว

“พี่น้อง แค่โจรสลัดก็กล้ามาแย่งของของพวกเรา ให้พวกมันได้รู้ว่าพวกเราก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน!”

เจ็ทสกีมากมายแบ่งออกเป็นสามทีม จากนั้นก็มุ่งหน้ามาล้อมรอบเรือยักษ์เอาไว้

ตอนที่ทุกคนกำลังคิดจะฆ่าฟันกันสักที

ก็มีเรือประจัญบานสองลำปรากฏอยู่หลังเจ็ทสกี!

ป้อมหลักบนเรือประจัญบานได้เล็งเป้าไปที่เรือยักษ์ หากพวกเขามีการกระทำที่ผิดปกติอะไร

ก็จะยิงทันที

กัปตันเดิมทีที่ยังมีความหวังนั้นก็ได้เปลี่ยนสีหน้าไปทันที

สุดท้ายแล้วเอาเครื่องอินเตอร์โฟนขึ้นมาแล้วพูดว่า

“ทุกคนล้มเลิกการต่อต้าน รอการช่วยเหลือเถอะ”

กัปตันวางเครื่องอินเตอร์โฟนในมือลง สีหน้าของเขานั้นเศร้าใจอย่างยิ่ง

ขณะนี้เขาหวังอย่างยิ่งว่าเครื่องอินเตอร์โฟนที่หงเหมินทำออกมาเป็นพิเศษนี้

ไม่มีขอบเขตเพียงแค่ห้าร้อยเมตรในสภาพแวดล้อมที่มีสนามแม่เหล็กที่โกลาหลแบบนี้

ระยะทางนอกเหนือจากนี้ มันไม่สามารถส่งข้อความอะไรออกไปได้เลย

สายตัวของกัปตันมองไปที่จุดดำๆ บนทะเลที่อยู่ไกลออกไปข้างหลัง

“ตอนนี้ความหวังทั้งหมดอยู่ที่พวกนายแล้ว”

ตอนนี้สิ่งที่ตนสามารถทำได้ก็คือการรื้อเวลาให้พวกเขามากที่สุด

ไม่อย่างนั้น หากรอสำนักงานใหญ่ของหงเหมินรู้ข่าวที่พวกตนนั้นหายตัวไป

อย่างน้อยก็จะต้องเป็นครึ่งเดือนให้หลังแล้ว

เมื่อถึงเวลานั้น ทุกอย่างก็จะสายเกินไปแล้ว!

“เสี่ยวเฮย ดูดีๆ นะ”

ภายในห้องฝึกซ้อมของสมาคมศิลปะการต่อสู้ที่เมืองพานหยาง หลินมั่วมองดูเสี่ยวเฉยที่มีสีหน้าจริงจังแล้วพูด

“ท่านหลินมั่ว ท่านมากับฉันหน่อย มีเรื่อยนิดหน่อยครับ”

มองดูท่าทางของท่านสามวังแล้ว หลินมั่วก็พยักหน้า

หลินมั่วลูบหัวของเสี่ยวเฮยแล้วก็พูดว่า

“เสี่ยวเฮย นายฝึกอยู่ที่นี่ดีๆ นะ ถึงเวลาไปจัดการเจ้าไท่จื่อให้ราบคาบ”

“อื้ม รู้แล้วครับอาจารย์”

หลินมั่วเดินตามท่านสามวังออกจากห้องฝึกซ้อม

ไท่จื่อที่อยู่ข้างๆ นั้นมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดี

พวกเขารู้สึกว่าตนนั้นเป็นคนอารมณ์ขันหรือ

เขามองดูเสี่ยวเฮยที่อยู่ไม่ไกลออกไปด้วยความโกรธ

ไท่จื่อตบไปที่บ่าของเสิ่นเฟยฝาน

“ตั้งใจหน่อย แขนนายตกลงไปตั้งเยอะแล้ว มันจะไปฝึกอะไรได้!”

เสิ่นเฟยฝานพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง แม้ว่าหน้าผากของเขาจะเต็มไปด้วยเหงื่อก็ตาม

แต่เขาก็ยังคงยกแขนที่สั่นเทาขึ้นสูงและชกไปที่กระสอบทรายที่อยู่ตรงหน้า

เขากำลังชดใช้ที่ก่อนหน้านี้เขาไปมีชีวิตสำมะเลเทเมาและลุ่มหลงฟุ่มเฟือย