หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3405

“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านทูตเจิ้นเยว่ นี่มันเป็นแค่งานอดิเรกเท่านั้น เรื่องเล็กๆ”

ภายใต้สายตาที่สงสัยของหลินมั่ว ท่านสามหวังยิ้มอย่างเขินอาย

“แต่ท่านทูตเจิ้นเยว่ครับ ผมไม่แนะนำให้ท่านไปหมู่เกาะซีว่านเซี่ยง”

สีหน้าของท่านสามหวังจริงจัง

เขาหาของในลิ้นชักของตนสักพัก จากนั้นก็เอาแผนที่ทะเลวางไว้บนโต๊ะ

“ท่านหลินมั่ว หมู่เกาะซีว่านเซี่ยงอยู่ลึกเข้าไปในทะเลซีหยาง ยังไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเรามีความสามารถเพียงไหน”

“ท่านที่เป็นทูตเจิ้นเยว่ของสมาคมศิลปะการต่อสู้ หากไปเพียงลำพังทุกคนจะต้องเป็นห่วงนะครับ”

“แต่หากพวกเราส่งทีมไปคุ้มกันท่าน คาดว่าหลังจากที่ท่านถึงแล้วคงจะมีคนเหลือเพียงไม่กี่คน”

นิ้วมือของท่านสามหวังวงไปที่พื้นที่ที่ห่างไกลจากพื้นที่ยกบนแผนที่ทะเล

ตำแหน่งของหมู่เกาะซีว่านเซี่ยงอยู่ห่างจากพื้นที่บกไกลหมื่นไมล์ทะเล

ระยะทางแบบนี้หากเกิดอะไรขึ้น น้ำที่อยู่ไกลไม่อาจจะดับไฟใกล้ได้

“แต่ยังไงฉันก็จะต้องไป ฉันเป็นหัวหน้าของกวงเต๋อถัง ตอนนี้หากตัวฉันเองยังไม่สนใจเสบียงที่ส่งมาให้”

“ถึงเวลานั้นตำแหน่งนี้ฉันก็คงจะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว”

คำพูดของหลินมั่วทำให้ท่านสามหวังพยักหน้า จากนั้นก็พูดต่อ

“หากท่านจะไป ผมเองก็วางแผนให้เรียบร้อยแล้ว”

ท่านสามหวังเอารายชื่อออกมาจากข้างหลัง ข้างบนนั้นมีสี่ชื่อ

หลินมั่วมองดูท่านสามหวังแล้ว สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม

สมแล้วเป็นผู้ชายที่สามารถเป็นผู้นำได้ สามารถคิดอะไรออกได้หมดเลยจริงๆ

เพียงแค่พูดคุยกับคนพวกนั้นก็เตรียมไว้ให้หลินมั่วเรียบร้อย

ท่านสามหวังเอารายชื่อในมือให้หลินมั่วแล้วพูดว่า

“มู่หรงไห่เจ้าบ้านตระกูลมู่หรง ผู้สุดยอดระดับปรมาจารย์ ท่านเป็นคนช่วยกลับมาด้วย สามารถใช้ได้”

“ไท่จื่อ อันนี้ผมก็ไม่ต้องพูดแล้ว คนของท่านเอง”

“แล้วก็รองกัปตันคนนั้น พาเขาไปด้วยมีผลประโยชน์ต่อเรา”

“แล้วก็เหอเอ้อร์ที่เป็นรองผู้นำของเมืองไห่ฟาง วิธีปฏิบัติตนของคนนี้มีความไหวพริบทำให้ทุกคนพึงพอใจ มันจะลดปัญหาได้มากมาย”

ท่านสามหวังบอกเหตุผลที่เลือกพวกเขาทีละคนๆ

สีหน้าของหลินมั่วมีรอยยิ้มบางๆ ปลายนิ้วมือแตะไปที่มุมโต๊ะเบาๆ

มุมโต๊ะนั้นราวกับถูกของแหลมคมฟันเข้า

เหลี่ยมตัดนั้นเรียบอย่างมาก ราวกับว่ามันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ได้รู้สึกแทงมือเลย

สายตาของท่านสามหวังเผยความตะลึงออกมา

หากหลินมั่วถือดาบหรืออาวุธแล้วทำได้แบบนี้ เขาเองก็คงไม่ตะลึงแบบนี้

ความสามารถของผู้สุดยอดระดับปรมาจารย์ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว

แต่ตอนนี้พลังของหลินมั่วถึงขั้นใช้แค่นิ้วมือก็ราวกับใช้อาวุธแล้ว

ความสามารถของหลินมั่วไม่รู้ว่าไปถึงขั้นไหนแล้ว

หลินมั่วมองไปที่ท่านสามหวังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ครั้งนี้ที่ไปหมู่เกาะซีว่านเซี่ยง หากทุกอย่างราบรื่น ฉันก็จะเอาเสบียงและพยายามควบคุมสถานการณ์”

“หากไม่ราบรื่น”

“งั้นที่ตรงนั้นก็ไม่จำเป็นจะต้องมีอยู่ต่อไปแล้ว!”