หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3419

บนเส้นทางที่ปูด้วยก้อนกรวด

หลินมั่วเดินเคียงข้างชายวัยกลางคน เหลือบมองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าของทั้งสองคน

“พอกลับถึงบ้านแล้ว เอาสิบห้ากรัมนั้นออก จากนั้นให้เพิ่มปริมาณยาขึ้นจากเดิมเป็นหนึ่งจุดห้าเท่า”

“น่าจะเห็นผลภายในสามวัน อาการไอจะดีขึ้น หายใจคล่องขึ้น”

คำพูดเบาๆของหลินมั่วทำให้ร่างกายของชายวัยกลางคนสั่นเทิ้ม

เขามองหลินมั่วด้วยสายตาที่แสดงถึงความประหลาดใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า

“คุณ…มั่วหลิน คุณรู้เรื่องยาด้วยเหรอ

“รู้บ้างนิดหน่อย”

หลินมั่วพยักหน้าเบาๆ จากนั้นพูดอีกครั้ง

“ฤทธิ์ยาสิบห้ากรัมกับฤทธิ์ยาของเวินเฟิ่งฮวาขัดแย้งกัน ดังนั้นจึงทำให้ไอเรื้อรัง”

“จะทำให้ไอเป็นเลือด พอกลับบ้านแล้วให้หยุดยาตัวนี้ แล้วดื่มน้ำอุ่นเยอะๆ”

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินมั่ว ดวงตาของชายวัยกลางคนก็เต็มไปด้วยน้ำตา

“คุณมั่วหลิน รับการคารวะจากผมด้วยๆ!”

เขางอเข่าทันทีเพื่อคุกเข่าให้หลินมั่ว

หลินมั่วส่งสายตาไปให้เด็กสาวที่อยู่ข้างๆชายวัยกลางคน

ทันใดนั้นเด็กสาวก็ดึงแขนก็ชายวัยกลางคนไว้ แล้วพูดว่า

“ลุง คนอื่นเขาคุณมั่วหลินยังมีเรื่องต้องทำกันอยู่เลย พวกเราไม่ควรจะรบกวนเวลาเขา”

“หนำซ้ำป้าของหนูก็ยังนอนป่วยอยู่บนเตียง พวกเรารีบกลับไปต้มยาให้ป้ากันเถอะ”

เมื่อถูกเด็กสาวดึงแขนชายวัยกลางคนก็เข้าใจเจตนาของหลินมั่ว

จากนั้นเขาก็โค้งคำนับหลินมั่วอย่างลึกซึ้ง แล้วเดินกลับบ้านไปพร้อมกับหลานสาว

แต่ขณะที่ชายวัยกลางคนกำลังเดินจากไป

ลมพัดเสื้อผ้าของเขาเปิดออก เผยให้เห็นรอยสักรูปหัวงูมีตัวเป็นคน

หลินมั่วหรี่ตาลงเล็กน้อย

แล้วก็จดจำรอยสักนั้นไว้ในใจ จากนั้นก็เดินกลับไปตามทางเดิม

เขายังมีเรื่องให้จางซานช่วยอีก

ดังนั้นหลินมั่วจึงคิดจะพาจางซานไปที่ท่าเรือ พอดีหวาเฉียงและพวกเขาไม่ถนัดเรื่องเอกสาร

ตอนนี้พวกเขาเริ่มรู้สึกตื่นเต้น

พวกเขาคิดไว้เเล้วว่า หลังจากที่พวกเขาสนุกกันเสร็จแล้ว

ก็จะเอาผู้หญิงคนนี้ไปขายที่ซ่อง ได้เงินอย่างน้อยก็หลายหมื่นเหรียญ

“เป็นไปไม่ได้ นี่คือศิษย์น้องของฉัน พวกเเกใครกล้าเเตะต้องเธอต้องข้ามศพฉันไปก่อน!”

ดวงตาที่เคยอ่อนโยนของจางซานเวลานี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

มีดสั้นปรากฏขึ้นในมือของเขา แม้บนนั้นจะมีเศษอาหารติดอยู่ก็ตาม

หลายคนมองไปที่มีดสั้นในมือของจางซาน แล้วก็อึ้งไปชั่วขณะ

จากนั้น เสียงหัวเราะดังลั่นก็ดังออกมาจากปากของพวกเขา

“โอ้โหแม่เจ้า จางซาน แกจะเอาไอ้ของนั่นมาฆ่าพวกเราเหรอ”

“แกคิดจะเอามีดสั้นเล่มนั้นมาปอกแอปเปิ้ลให้พวกเราล่ะสิ”

“พวกแกดูดิบนนั้นยังมีเศษอาหารติดอยู่เลย ฮ่าฮ่าฮ่า ขำตายชัก”

“พวกแกคิดว่านี่มันน่าขำนักใช่ไหม”