หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3420

เหมือนเสียงที่ดังก้องมาจากนรก

ความเย็นยะเยือกแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของชายหลายคนที่อยู่ด้านหลัง

หลังของพวกเขาเริ่มมีเหงื่อออกมาไม่ขาดสาย

หลินมั่วที่มีสีหน้าเรียบเฉยยืนอยู่ข้างหลังของพวกเขา แล้วถามเบาๆ

ชายหลายคนหันกลับมาอย่างเเข็งทื่อ พยายามขอความเมตตา แต่ก็เห็นเพียงหลินมั่วอยู่คนเดียว

ทันใดนั้น ชายหลายคนที่เคยกลัวก็กลับมาหยิ่งผยองอีกครั้ง

“ฮ่าฮ่า ดูท่าวันนี้จะโชคดีจริงโว้ย ไม่เพียงเเต่จะมีผู้หญิง”

“หนำซ้ำยังมีไอ้หน้าหวานอีกคนพอดี ซื้อไปเป็นคุณตัวก็ได้”

“ดีเลย ถึงเวลาให้ไปรับแขกพวกอ้วนๆสักสองสามร้อยปอนด์ ฮ่าฮ่าฮ่า”

พวกเขาหัวเราะเยาะอย่างไม่เกรงกลัว หนำซ้ำแต่ละคนยังดึงมีดปังตอออกมาจากเอว

บนเกาะเเห่งนี้ถ้าใช้ปืนเสียงจะดังเกินไป

มีดแบบนี้ถือว่าเป็นอาวุธที่ดีบนเกาะเเห่งนี้แล้ว

จางซานที่ถูกพวกเขาล้อมอยู่เมื่อเห็นหลินมั่ว

ก็อยากจะบอกให้หลินมั่วรีบไป แต่ก็นึกถึงความสามารถของหลินมั่วขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน

หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังจางซาน เมื่อเห็นรูปร่างสูงใหญ่เเละหล่อเหลาของหลินมั่ว ก็ถึงกับอึ้ง

เป็นผู้ชายที่หล่อจริงๆ

หลินมั่วมองดูพวกเขาที่หัวเราะเยาะอย่างไม่หยุด

เขายกมือขวาขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเคลื่อนไหวเร็วราวกับเงา

“อ่า!”

ชายคนหนึ่งที่หัวเราะเสียงดังที่สุด ตาเบิ่งกว้าง

ฝ่ามือของหลินมั่ววางอยู่ที่คอของเขา เเละได้ยินเพียงเสียงดังที่คมชัด

“คลิ๊ก”

เสียงดังกร๊อบทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์สะดุ้ง

ใบหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด คอของเขาราวกับกองโคลน

ลมหายใจของเขาก็ขาดหายไป ร่างกายล้มลงไปกับพื้น

ชายคนอื่นๆที่เหลือเมื่อเห็นว่าหัวหน้าของเขาถูกหลินมั่วฆ่าอย่างง่ายดาย

ใบหน้าที่เคยหยิ่งผยองก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวทันที

แต่สำนักงานสืบสวนของเกาะซีว่านเซียงก็ไม่ใช่คนดีอะไร

ถึงแม้คุณจะไม่ได้ทำให้เกิดรอยเลือด พวกเขาก็จะบอกว่าคุณฆ่าคน

เพื่อที่จะมาขู่เอาเงินคุณ

“ครับ ขอบคุณคุณมั่วหลินมาก”

จางซานส่งสายตาให้หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเพื่อให้สบายใจ เเล้วก็พาเธอเดินหลบศพไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นท่าทางของจางซานและหญิงสาว หลินมั่วก็พูดว่า

“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคนอย่างคุณสองคนที่ดูไม่มีอันตรายอะไรเลยถึงได้มาอยู่ที่นี่”

นิ้วของหลินมั่วชี้ไปที่เกาะด้านล่าง

จางซานเมื่อได้ยินคำถามของหลินมั่วก็ยิ้มอย่างขมขื่น

“คุณมั่วหลิน เรื่องทั้งหมดเล่าไปก็ยาว”

“ถ้าคุณไม่รังเกียจล่ะก็สามารถตามไปยังที่พักของพวกเราก่อนได้”

“ผมจะค่อยๆเล่าเรื่องของผมและเรื่องราวบนเกาะนี้ให้กับคุณ”

“มันเป็นความมืดมิดสุดขีด”