หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3443

ตาเดียวหยิบปืนพกขนาดจิ๋วออกมาจากเอว มีขนาดเเค่ประมาณนิ้วก้อย

แต่ปืนกระบอกนี้เขาจ่ายเงินไปเป็นจำนวนมากทำขึ้นเป็นพิเศษ

เพื่อใช้สังหารคนโดยไม่ให้ใครสังเกตุเห็น

เดิมทีตาเดียวตั้งใจจะใช้ปืนกระบอกนี้กับทูตพิเศษ เพื่อฆ่าเขาตอนที่อีกฝ่ายไม่ระวังตัว

ตอนนี้ถ้าไม่เอาออกมาใช้ ตัวเองนั่นแหล่ะที่ต้องตาย

หวาเฉียงที่ถือหอกสามง่ามอยู่เมื่อเห็นตาเดียวหยิบปืนพกขนาดจิ๋วออกมา

คิ้วหยาบกร้านของเขาขมวดเล็กน้อย ภายในใจของเขารู้สึกไม่สบายใจ

ไอ้ของเล่นนี่…สามารถฆ่าคนได้!

แต่หวาเฉียงไม่มีสีหน้าหวาดกลัวเลยสักนิด เขามองตาเดียวอย่างไม่หวั่นไหว

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นๆ หวาเฉียงมั่นใจว่าเขาสามารถหลบกระสุนของตาเดียวได้ทันก่อนที่มันจะยิงมา

ต่อให้โดนยิง ก็ไม่มีทางที่จะตายทันที

เขาไม่ตายหรอก เขายังมีน้องมั่วหลินที่ลึกลับคอยช่วยเหลือ

ด้วยพลังที่เขาเเสดงออกมาในตอนนี้ หวาเฉียงก็เชื่อว่าเขาจะไม่ตาย

“ตาเดียว ไอ้สุนัขกล้าพอก็ยิงเลย”

หวาเฉียงยังคงเดินเข้าไปหาตาเดียวทีละก้าว เเต่กล้ามเนื้อที่ขาของเขาก็ตึงเเน่น

พร้อมที่จะกระโดดหลบการโจมตีได้ทุกเมื่อ

“หวาเฉียง แกจะเอาชีวิตเข้าแลกกับฉันเหรอ มีประโยชน์อะไรกับแก!”

ตาเดียวเห็นว่าหวาเฉียงไม่กลัวอาวุธในมือของตัวเองเเม้เเต่น้อย

ตรงข้ามกลับเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง เมื่อมองไปที่ลูกน้องของหวาเฉียงที่ต่างชูอาวุธขึ้นมา

ไม่ว่าวันนี้เขาจะฆ่าหวาเฉียงได้หรือไม่ เขาก็ต้องตายอยู่ดี

ตาเดียวที่เคยดูแข็งแกร่ง เวลานี้กลับกลายเป็นคนบ้าคลั่งที่สิ้นหวัง

“ฉันมองไม่ผิดใช่ไหม นั่นคือประธานสหภาพเเรงงานชั่วร้ายตาเดียวจริงๆเหรอ”

“ไม่มีทาง…น่า”

“เขาถูกสหภาพเเรงงานลี่กงบังคับให้มาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย…”

“ตั้งเเต่วันนี้เป็นต้นไป เกาะนี้จะมีแค่สหภาพเเรงงานลี่กงกับสหภาพเเรงงานน้ำลึกเท่านั้นที่ครองอำนาจ!”

ผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดต่างมองดูตาเดียวที่บ้าคลั่งและมือที่สั่นเทา

แล้วหันไปมองลูกน้องของสหภาพแรงงานชั่วร้ายอีกหลายร้อยคนที่เปิดปลอกกระสุนปืนแล้ว

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นกึกก้อง

ร่างของตาเดียวแข็งทื่อไปทันที

หวาเฉียงก็ตกใจ รีบเอามือจับไปที่ร่างกายของตัวเอง

เมื่อเเน่ใจว่าตัวเองปลอดภัยเเล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

“เเม่เจ้าโว้ย ทำข้าตกใจเกือบตาย!”

ดวงตาของตาเดียวเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

คอของเขาพยายามหันไปข้างหลังอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

สิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดมากที่สุดในชีวิตก็คือ

จะถูกลูกน้องที่มองว่าเป็นเเค่เครื่องมือฆ่าตาย

คนที่เคยเสนอให้ช่วยชีวิตตาเดียวนั้นกลับเก็บปืนด้วยท่าทางเฉยเมยท่ามกลางสายตาที่ตกใจของพวกพ้อง

เขาเป่าควันจางๆที่ลอยออกมาจากปากกระบอกปืน

แล้วมองดูดวงตาของเพื่อนพ้องที่ตกใจ แล้วถามด้วยความสงสัยว่า

“พวกนายก็ต้องการฆ่าไม่ใช่เหรอ”